Στέφανο Κούκι: Ο «Ιταλός Ζακ» δικαιώνεται μετά από εννέα χρόνια

 

Υποκύπτοντας στην πίεση τόσο της Ιλάρια όσο και της κοινής γνώμης, ο καραμπινιέρος Φραντσέσκο Τεντένσκο κατονομάζει δύο συναδέλφους του σε επιστολή του που αναγνώστηκε σε δικαστήριο της Ρώμης. Όπως τονίζει λίγο μετά τη σύλληψη του Κούκι στις 15 Οκτωβρίου του 2009, για μεταφορά ναρκωτικών, οι συνάδελφοι του τον ξυλοκόπησαν.

Μια εβδομάδα αργότερα υπέκυψε από τα κατάγματα και την εσωτερική αιμορραγία στο νοσοκομείο “Σάντρο Περτίνι” της Ρώμης.

Την καταγγελία αυτή ο Τεντέσκο την είχε κάνει και με αναφορά του στους ανωτέρους του, αλλά περιέργως η αναφορά αυτή εξαφανίστηκε.

Από τότε ξεκίνησε και ο αγώνας της Ιλάρια Κούκι, που συγκίνησε όλη την Ιταλία. Οργάνωσε πολλές εκδηλώσει διαμαρτυρίας και έδωσε πολλές συνεντεύξεις ζητώντας δικαίωση.

Όπως έλεγε ο αδερφός της μπορεί να ήταν τοξικομανής, αυτό όμως δεν έδινε στους καραμπινιέρους κανένα δικαίωμα να χειροδικήσουν εναντίον του, στερώντας του την ζωή.

Στην υπόθεση εμπλέκονται ακόμα γιατροί, ιατροδικαστές και σωφρονιστικοί υπάλληλοι για το “κουκούλωμα” του ξυλοδαρμού.

Επί σειρά ετών, η επίσημη εξήγηση που δόθηκε και από τον γιατρό που τον είχε εξετάσει λίγο πριν τον θάνατό του, είναι ότι «το θύμα είπε πως είχε πέσει από τις σκάλες». Μια άλλη πραγματογνωμοσύνη ανέφερε ότι «ο θάνατος μπορεί και να προκλήθηκε από επιληψία».

Ο μοναδικός αστυνομικός που μίλησε με ειλικρίνεια για το τι συνέβη, ο Ρικάρντο Καζαμάσιμα, μετατέθηκε στην επαρχία και υποβαθμίστηκε.

«Το τείχος έπεσε. Τώρα είναι πολλοί εκείνοι που θα πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τον Στέφανο και την οικογένειά του», έγραψε σήμερα στο διαδίκτυο η Ιλάρια Κούκι.

Η όλη αυτή τραγική υπόθεση παρουσιάστηκε πρόσφατα από το κινηματογραφικό έργο με τίτλο Sulla mia pelle (Στο πετσί μου), σε σκηνοθεσία του Αλέσιο Κρεμονίνι,  το οποίο προβλήθηκε στην Μπιενάλε Βενετίας και σε πολλά ιταλικά πανεπιστήμια.