Το «Status Update (2019)» του Παύλου Συνοδινού είναι το Rock το Αληθινό!

Δηλώνω ενθουσιασμένος με το βιβλίο – CD του Παύλου Συνοδινού που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΨΜ και που «καθόταν» στο γραφείο μου εδώ κι ένα μήνα περίπου, χωρίς να έχω το χρόνο να του δώσω τη δέουσα σημασία. Ας είναι! Στον τίτλο, ούτως ή άλλως, περιέχεται το 2019, άρα θεωρείται κυκλοφορία της νέας χρονιάς που υποδεχτήκαμε πριν λίγες μέρες. 

Με τον Συνοδινό συμβαίνει το εξής πρωτότυπο συγκριτικά με συναδέλφους του που κινούνται στο ίδιο ύφος: Ενώ ξεκίνησε ως κιθαρίστας των πιο «hot» έντεχνων καλλιτεχνών, της Νατάσσας Μποφίλιου και του Γιάννη Χαρούλη, όσο ο καιρός περνούσε και τραβούσε τον δικό του δημιουργικό δρόμο, έμπαινε με τα μπούνια στο ελληνικό αντεργκράουντ, πάντα πιστός στον ηλεκτρικό ήχο, έτοιμος να πειραματιστεί, να ρισκάρει και να εκφραστεί καλλιτεχνικά με όποιο κόστος! Δεν το κάνουν πολλοί αυτό, πόσο μάλλον όταν έχουμε δει μέσα στα χρόνια άλλους κι άλλους δηλωμένους ροκάδες να συνεργάζονται με λαϊκούς τραγουδιστάδες ελέω αναγνωρισιμότητας. Το ερώτημα είναι αν υφίσταται ο όρος «ελληνικό αντεργκράουντ» κι εγώ αναφέρομαι σ’ αυτό από συναισθηματικής και όχι από μουσικολογικής άποψης. Το όλο ακρόαμα με πήγε σε φάσεις 90s που αγοράζαμε ακόμα σύγχρονους rock δίσκους και τους ακούγαμε ομαδικά, σαν το «Nevermind» των Nirvana ή το «Dead man» του Neil Young για την ταινία του Jarmusch. Από τα 20 μου, με λίγα λόγια, είχα να εισπράξω τέτοιο ατόφιο rock feeling από ελληνικό μουσικό έργο! 

Αφήνοντας κατά μέρος την όλη φροντισμένη έκδοση, θα έλεγα πως δεν βρίσκω πραγματικά κανένα ψεγάδι στα έντεκα κομμάτια που υπογράφει συνθετικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά ο δημιουργός (σε δύο κομμάτια στίχους έγραψε και ο Φώτης Σκουρλέτης). Το εναρκτήριο «Message in a waltz» είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του: Ένα ηλεκτρικό κιθαριστικό βαλς με τα «γκλιν» των εισερχόμενων μηνυμάτων στο inbox και τον Συνοδινό σε ρόλο spoken word performer: «Με τα δικά μου τα λόγια κι όχι των άλλων τα λόγια ονειρεύομαι να εμπνέω όσους με τα δικά τους τα λόγια αναζητούν τη φωτιά» μας λέει προτού περάσουμε στο «Διάολε θα σε βρω», ένα γκρουβάτο διαβολεμένο τραγούδι που καυτηριάζει το κυνήγι της καριέρας. Έναντι αυτού, μαζί με τα τηλεοπτικά talent shows που υπαινίσσεται λόγου χάριν, ο Συνοδινός εξωτερικεύει την οργή του (και πολύ καλά κάνει): «Συννεφιασμένο Σάββατο βράδυ/ λένε πως μοιάζει η πόλη ρημάδι/ ριπή του αέρα καίγονται οι κάδοι/ δε μυρίζει θυμάρι, εδώ κανείς δε μπλοφάρει». Η ίδια θεματική της οργής υπάρχει και στο ακόλουθο «Βρίσε όσο θες», ένα καθαρόαιμο punk κομμάτι, ενώ σε παρεμφερές μουσικό ύφος κινείται και το «Η Αθήνα σου έπεφτε μικρή». Ο δίσκος έχει ανάγκη από μια ανάσα…Το «Σύνορο ανοιχτό» είναι μια συγκινητική κιθαριστική μπαλάντα για τις ψυχές που ταξιδεύουν με φουσκωτά σκάφη στη Μεσόγειο, για εκεί που «Άλλοι το λένε πατρίδα και άλλοι θάνατο». Στο «Waiting for guillotine», ύστερα από τον θόρυβο που έχει προηγηθεί, ο Συνοδινός δίνει την ευκαιρία στον ακροατή να «χωνέψει» τα μηνύματα του μέσω ενός χαμηλότονου οργανικού blues. Η «Ματωμένη βροχή part I», rock μπαλάντα, ανήκει στις καλύτερες στιγμές του δίσκου: Με τον Απόστολο Ρίζο στα φωνητικά και την γκάιντα του Γιώργου Νίκα, αποτελεί το χρονικό της δολοφονίας Γρηγορόπουλου: «Στιγματισμένη γειτονιά μες τη δική μου αγκαλιά/ σημάδεψαν μία γενιά με μια σφαίρα στην καρδιά». Στο «part II» της «Ματωμένης βροχής» ο Συνοδινός ενδεχομένως να καταγράφει ηχητικά τις αντιδράσεις που προξένησαν τα Δεκεμβριανά του 2008 για να συνεχίσει τις κοινωνικές αναζητήσεις του στο δικό του «Prison song», το «Ενάντια στο παράλογο», που ο επαναλαμβανόμενος στίχος «Μη με ξυπνάτε» στο ρεφρέν μαζί με τον ήχο της φυσαρμόνικας, του δίνει ένα «pop attitude» – είναι από τα τραγούδια του δίσκου που «μένουν» στον ακροατή!

Στα «Λόγια του δρόμου» σε μουσική και στίχους Πέτρου Συνοδινού, ο δημιουργός αποδίδει μία ερωτική μπαλάντα – είναι φανερό πως αυτό που τον ενδιαφέρει λιγότερο μέσα στο όλο concept είναι τα love songs! Απόδειξη το τελευταίο τραγούδι σε δύο μέρη, οι «Καιροί δεκαδικοί (Digital times)», από τα πιο φιλοσοφημένα κομμάτια που παραδόξως μου θύμισαν το αριστουργηματικό «Όνειρο» του Δήμου Μούτση, με τον Συνοδινό να μας λέει πως δεν χωράνε υστεροφημίες μέσα στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των «ιστοριών ψηφιακών μέσα στις φτωχογειτονιές». Ο δίσκος τελειώνει με το κλαρίνο του Γιώργου Δούσου, σαν το ουράνιο τόξο μετά από μία ηλεκτρική καταιγίδα! 

Το CD είναι συνημμένο σε ένα βιβλίο 112 σελίδων, στηριγμένο όλο κι αυτό σε ένα έξυπνο και καλαίσθητο project! Στις σελίδες του δεν βρίσκονται μόνο οι στίχοι και οι συντελεστές. Πρόκειται στην ουσία για το ημερολόγιο του Συνοδινού από τα social media: Αποφθέγματα του στο facebook, αγαπημένα του τραγούδια από το YouTube και φωτογραφικό υλικό από το instagram. Η Λένα Πεδιώτη που ανέλαβε να συλλέξει το υλικό, έκανε καλή δουλειά! Το βιβλίο, έτσι, παραπέμπει σε έντυπα fanzine του παρελθόντος και σίγουρα δεν έγινε, όπως έγινε, απλά για να συνοδεύσει τον φορέα του ήχου. 

Κιθάρες, προγραμματισμούς και φυσαρμόνικα παίζει ο Παύλος Συνοδινός με τη συμβολή των Νίκου Ζαδέ (guillotine loops), Πάνου Τόλιου (guillotine drums), Lucretia Da Manchione (τύμπανα), Δημήτρη Χατζηδημητρίου (πλήκτρα), Άκη Παπαβασιλείου (μπάσο), Μαρίνου Τρανουδάκη (κρουστά – βιμπράφωνο), Γιώργου Νίκα (γκάιντα), Γιώργου Δούσου (κλαρίνο), Χρήστου Σπηλιόπουλου (τρομπόνι) και βέβαια του έμπειρου Γιάννη Παξεβάνη στην παραγωγή, τις μίξεις και το mastering.

Είχαμε ανάγκη από ένα τέτοιο αμιγώς rock ελληνικό δίσκο, φτιαγμένο από έναν νέο μουσικό που «βράζει το αίμα του» μαζί με το επιτελείο του. Το «Status Update (2019)» απέχει μακράν απ’ οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε τελευταία και θέλει να χαρακτηρίζεται «rock». Εμπεριέχει όλο το ταλέντο, τη σκέψη, τον κοινωνικό προβληματισμό, τα μουσικά ερεθίσματα και την έμπνευση του Παύλου Συνοδινού. Είναι το Rock το Αληθινό που πάντα σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής παρακμής κάνει την εμφάνιση του και συναντά το δικό του κοινό!