Στάθης Αρτινός: «Το δώρο που θα θυμάμαι για πάντα από τον πατέρα μου»

Στιγμές. Όλα είναι στιγμές και αρκεί μια τόση δα στιγμή να σου αλλάξει όλη τη ζωή, να σε κάνει να συναντηθείς για πρώτη φορά με  τα όνειρα σου κι ύστερα αυτή η στιγμή για κάθε φορά όπως την πρώτη φορά να είναι ο φάρος σου για ότι κάνεις.

Στα 18 μου ήρθε εκείνη η στιγμή για μένα. Ήταν η πρώτη φορά που πήρα ένα δώρο που έμελλε να γίνει ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Έχοντας περάσει ο πατέρας μου αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο σε κατάσταση ακινησίας ύστερα από ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, προσπαθούσαμε να βρούμε ρυθμούς ως οικογένεια. Ήταν μια δύσκολη εποχή αλλά το παλεύαμε. Μεσημέρι. Απρίλιος. Θυμάμαι ακόμη τη μυρωδιά από το φαγητό και τα γέλια από τα αστεία που λέγαμε.

Είχα τα γενέθλια μου. Ο πατέρας μου παρότι δυσκολευόταν να περπατήσει είχε σηκωθεί και έβαλε από νωρίς τη φωτιά στο τζάκι. Με ρώτησε αν είχε καλό καιρό έξω. Του απάντησα ναι και μου ζήτησε να τον βοηθήσω να σηκωθεί και με μικρά βήματα βγήκαμε έξω. Ήλιος, άνοιξη, χαρά Θεού. Κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο και μου ζήτησε να το ανοίξω. Κάθισε στη θέση του οδηγού. Δε μιλούσαμε. Με ρώτησε αν θέλω να πάμε βόλτα.

Εδώ και ένα χρόνο ήταν μόνο μέσα στο σπίτι. Εκείνη τη μέρα  ήταν η πρώτη φορά που βγήκε έξω. Πήγαμε βουρκωμένοι μια μικρή βόλτα με ψεύτικα πόδια όπως χαρακτηριστικά είπε. “Αυτό είναι το δώρο σου”.

Η πρώτη βόλτα ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο. Να μην τα παρατάς ποτέ  αν είναι να δεις τους ανθρώπους σου να γελούν η έστω να κλαίνε από χαρά.

Η στιγμή λίγα χρόνια μετά έγινε ανάμνηση και η ανάμνηση τα τραγούδια “Δίψα” και “Οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε“.

Και εκείνα τα τραγούδια η πρώτη φορά που κατάλαβα πόσο ήθελα να εκφράζομαι μέσα από αυτά. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα.