Στα πρώτα λεπτά της ολοκαίνουριας ζωής τους…

Παραμονή Χριστουγέννων του 2015, χτύπησε το τηλέφωνο. Η γνωστή χαρακτηριστική γαλλική προφορά που έλεγε στα αγγλικά ότι, «αύριο πρωί φτάνουμε Αθήνα. Δε θα κάνεις γιορτές σπίτι σου».

Φίξερ. Στο εξωτερικό γνωστή δουλειά εδώ και χρόνια. Για την Ελλάδα, ανακάλυψη της κρίσης και του προσφυγικού, για το πώς επιβιώνει ένας δημοσιογράφος. Με τον Άλεξ και τη Λέα δουλεύαμε καιρό παρέα και όποτε το κανάλι τους έστελνε για αποστολή στα μέρη μας, ο διεθνής κωδικός +33 που έδειχνε η οθόνη του κινητού, σήμαινε μεροκάματο.

– «Μα στη Λέρο; Αν θέλετε να καλύψουμε το μεταναστευτικό, στη Λέσβο πρέπει να πάμε». (Μυτιλήνη, είπα, το θυμάμαι, κάνοντας κι εγώ το γνωστό λάθος, αλλά δε βαριέσαι).

– «Από εκεί πέρασε αυτός του Μπατακλάν, αυτό μας ζήτησε ο αρχισυντάκτης μας», μου απάντησαν κι είπα από μέσα μου, ότι «κι οι Γάλλοι τελικά – όχι μόνο οι Έλληνες- ψοφάνε για θέαμα και αίμα.

Έτσι κύλησαν εκείνες οι γιορτές. Αλλιώς. Με νέες γνωριμίες. Κυρίως γιατί υπήρχαν ελάχιστοι άλλοι δημοσιογράφοι, οπότε η καθημερινότητα στο camp της Λέρου και η συναναστροφή με τους ανθρώπους εκεί, άρχιζε να γίνεται γνωριμία και ουσιαστική επαφή.

Σε δυο – τρεις μέρες, κατάλαβαν και οι γάλλοι δημοσιογράφοι ότι τα στερεότυπά τους είναι για να σπάνε. Δεν συνάντησαν τους «τρομοκράτες» που περίμεναν. Δεν είδαν αυτό που ο αρχισυντάκτης είχε έτοιμο στο κεφάλι του ότι θα πουλήσει.

Σαν να ζεις στο χωριό και διαβάζεις για τα Εξάρχεια, ήταν οι Γάλλοι. Μόλις συνάντησαν δηλαδή την πραγματικότητα, απογοητεύτηκαν για το ότι η αληθινή ζωή είναι αλλιώς απ’ ότι παρουσιάζεται από μερίδα των ΜΜΕ.

Βασική συναναστροφή και ιστορία τελικά, μια οικογένεια από τη Συρία. Είχαν πάει για επίσκεψη σε φίλους στη Δαμασκό και επιστρέφοντας βρήκαν το σπίτι τους βομβαρδισμένο. Τόσο απλά, φεύγεις. Όπως ο Τάκης, έχασε τη δουλειά του ξαφνικά και σε μια νύχτα, έμεινε άστεγος στην Αθήνα του 2013.

Και μαζί, δυο αγόρια από το Μαρόκο. Ήταν νέοι και φτωχοί. Δεν έβλεπαν κανένα μέλλον και το μόνο που ένιωθαν ότι είχαν να κάνουν είναι να προσφύγουν σε κάτι καλύτερο για τη ζωή τους.

Βέβαια την ίδια ώρα, κάποιος τεχνοκράτης στις Βρυξέλλες, διαβάζοντας την αναφορά κάποιου αποσπασμένου συναδέλφου του, για το πού υπάρχει «πόλεμος», θα έβαζε Χ αντί για ΟΚ στους μαροκινούς, χαρακτηρίζοντάς τους ως δεύτερης κατηγορίας, δηλαδή μετανάστες. Με λίγα λόγια, μέχρι να αποφασίσουμε ότι όντως έχετε πόλεμο, είναι καλύτερο να πεθάνετε εκεί που είστε παρά να περιμένετε ότι η ευρωπαϊκή ιδέα της αλληλεγγύης θα σας περιμένει για να σας μετατρέψει τελικά σε φτηνό εργατικό δυναμικό, όπως οι καλοδεχούμενοι πρόσφυγες.

Η πιο ιδιαίτερη παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλοι μαζί στο πλοίο. Τέτοια χαμόγελα, δε θυμάμαι άλλη φορά. Όχι γιατί περνούσαν εύκολα, αλλά γιατί ξέφυγαν απ’ το θάνατο κι ο δρόμος ήταν ανοιχτός.

Περάσαμε παρέα νύχτα στο κατάστρωμα και με κάποιους λίγους, μοιραστήκαμε εκείνο το μπουκάλι ουίσκι. Χωριστήκαμε στον Πειραιά.

Ανήμερα, στους -5 στην Ειδομένη, που ακόμα δεν είχε κλείσει ακόμα εντελώς. Άνοιγε κάποιες ώρες κι έτσι δε είχε συμβεί ακόμα, αυτό που λίγους μήνες αργότερα θα ήταν η πραγματικότητα για πολύ κόσμο. Να ξεφύγει κανείς απ’ τη δυστυχία του και να κολλήσει τελικά, σ’ έναν τόπο που δε θέλει.

Τους πετύχαμε όλους, εντελώς τυχαία στην Ειδομένη, κι ήταν σαν να συναντάς πολύ δικούς σου ανθρώπους.

Νωρίτερα βέβαια, είχαν πάρει και γεύση από τον διεθνή όρο πια με την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης «filotimo» αλλά και από την περίφημη ελληνική φιλοξενία. Βενζινάδικο κοντά στο Κιλκίς, «έκανε γιορτές» όπως λένε κι οι έμποροι στα γιορτινά ρεπορτάζ, χρεώνοντας 5 ευρώ την τουαλέτα κι άλλα τόσα για να φορτίσουν τα κινητά τους.

Χαιρετηθήκαμε και σχεδόν αμέσως αποχαιρετιστήκαμε για να μη χάσουν τη σειρά τους. Τους χάσαμε από τα μάτια μας λίγο μετά τα σύνορα.

Ήταν ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι. Αλλά δεν είχαν αυτό το χαμένο βλέμμα. Άντε να τους πεις για τη μελαγχολία των γιορτών και τα υπόλοιπα συμπτώματα της δυτικής κατάθλιψης.

Θα περπατούσαν για μέρες, δεν ήξεραν τί θα καταφέρουν, πού θα βρεθούν, τί θα φέρει ο νέος χρόνος, αλλά ήταν ζωντανοί, κι αυτό από μόνο του έλεγε τα πάντα.

Όπως ακριβώς, λέει ο στίχος του  Φοίβου Δεληβοριά. «Κι όποιος είπε και του χρόνου, θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος».

Να ‘χετε δρόμους ανοιχτούς.

Καλή χρονιά!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr