Στα 80 του πέθανε από καρκίνο ο ηθοποιός Φαίδων Γεωργίτσης

Ο Φαίδων Γεωργίτσης δεν ήταν απλά ο λαϊκός μάγκας που «αυτή τον έβαλε να ξουρίσει το μουστάκι». Δεν ήταν ένα όποιο κι όποιο μέλος του δαλιανίδειου κινηματογραφικού θιάσου που ακόμη μπαίνει, εδώ και πολλές δεκαετίες, στα σπίτια όλων των Ελλήνων μέσω της τηλεόρασης. Άπαξ και έγινε διάσημος, ποτέ δεν απασχόλησε τα ΜΜΕ με σκάνδαλα και ανούσιες εμφανίσεις. Κι όταν κατάλαβε πως το να περπατάς καθημερινά σε χώματα και πέτρες ήταν καλό για εκείνον, όχι όμως και για τα παιδιά του, έφτιαξε τον δικό του χώρο στο Κορωπί, κάτι μεταξύ σπιτιού και υπαίθριου αμφιθεατρικού θεάτρου. 

Είχα επικοινωνήσει μαζί του το 2016 για μία συνέντευξη που ποτέ δεν έγινε. Δύο λόγια είχαμε ανταλλάξει μόνο μέσω facebook. «Παίξατε στον ”Ουρανό” του Τάκη Κανελλόπουλου που είναι απ’ τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες» του είχα πει. «Και μένα» ήταν η λακωνική απάντηση του. Την αλήθεια έλεγα! Στα 23 του ο Γεωργίτσης είχε πρωταγωνιστήσει σε μία αριστουργηματική ταινία, ένα λυρικό αντιπολεμικό δράμα που έφτασε μέχρι τα φεστιβάλ των Κανών, του Βερολίνου και της Νέας Υόρκης και που απέσπασε τα κολακευτικά σχόλια του Federico Fellini. Είναι πολύ πιθανό η ερμηνεία, όπως και η συνολική παρουσία του Γεωργίτση στον «Ουρανό», να μην ήταν απλά θέμα πετυχημένου casting. Υποδύθηκε τον στρατιώτη του ελληνοαλβανικού μετώπου, όντας ο ίδιος γιος στρατιωτικού, που κινδύνευσε πολλές φορές να σκοτωθεί από τα γερμανικά πυρά την περίοδο της Κατοχής. Μία άλλη εικόνα που τον είχε σημαδέψει ως παιδί ήταν αυτή στα Δεκεμβριανά με τους ΕΛΑΣίτες να κουβαλάνε τους νεκρούς τους, τραγουδώντας «Επέσατε θύματα, αδέλφια, εσείς»…

Στην εφηβεία του μπαίνει για πρώτη φορά στη σκοτεινή αίθουσα προκειμένου να παρακολουθήσει την ταινία «Ανατολικά της Εδέμ» του Ελία Καζάν. Ήθελε να δει πως παίζει αυτός ο James Dean, που τα κορίτσια έλεγαν ότι του μοιάζει, ενώ εκείνος ήταν φαν του Marlon Brando. Ούτε καν σκέψη για το δρόμο της υποκριτικής! Τα πρώτα νεανικά του χρόνια πέρασαν με μπάσκετ, πέρασμα από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων κατ’ επιθυμία του πατέρα του, τον έρωτα του για ένα – λίγο μεγαλύτερο του – πλουσιοκόριτσο που σκανδάλισε τα ήθη της εποχής και πολλές δουλειές του ποδαριού: Σε σιδεράδικα, παγωτατζίδικα, οικοδομές. 

Ο Γεωργίτσης μπήκε στο θέατρο με σκοπό να πάρει αναβολή από το στρατό. Ο ίδιος είχε ομολογήσει πώς ακόμα κι όταν του είπε ο Κάρολος Κουν ότι πέτυχε στις εξετάσεις, δεν είχε επίγνωση της πορείας που ανοιγόταν μπροστά του. Μία παράσταση έργου του Lorca, σκηνοθετημένη από τον Κουν, αρκούσε για να βάλει μέσα του το σαράκι του ηθοποιού. Στη σχολή γνώρισε τη συνάδελφο του, την ηθοποιό Μπέττυ Αρβανίτη, την οποία αργότερα παντρεύτηκε, ο γάμος τους όμως έμελλε να κρατήσει μόλις τρία χρόνια. Ύστερα ήρθαν οι ταινίες: Ναύτης στο «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ζιλ Ντασέν, Γιάγκος στον «Ουρανό» του Κανελλόπουλου, Άγγελος στα «Κόκκινα φανάρια» (1963) και Γιάννος στο «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965) του Βασίλη Γεωργιάδη, ”Κανάρης” στον «Διωγμό» (1964) του Γρηγόρη Γρηγορίου. Την πανελλήνια απήχηση γνώρισε, όπως ήταν αναμενόμενο, με τη συμμετοχή του στις κωμωδίες και στα πιο εμπορικά κινηματογραφικά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη: «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Νύχτα γάμου», «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Γοργόνες και μάγκες», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» κ.α. με συμπρωταγωνίστριες του τη Λάσκαρη, τη Χρονοπούλου, την Καραγιάννη, την Καρέζη. Κι όταν ξεκίνησε η παρακμή της FINOS, λίγο πριν τη Μεταπολίτευση, ο Γεωργίτσης δεν αρνήθηκε τη συμμετοχή στα διαβόητα σοφτ πορνό του Όμηρου Ευστρατιάδη και του Παύλου Παρασχάκη – ενδεικτικοί τίτλοι: «Πιο θερμή κι από τον ήλιο», «Μιρέλλα, η σάρκα της ηδονής». Το 1973, μάλιστα, ο Γεωργίτσης σκηνοθετεί την ταινία «Σατανικές Ερωμένες», όπου στους τίτλους έναρξης η Αρλέτα τραγουδούσε στα αγγλικά Νίκο Μαμαγκάκη! Λίγα χρόνια μετά, το 1978, τον βρίσκουμε να παίζει σε δύο ιδιαίτερες ταινίες, την «Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή και την «Κραυγή γυναικών» του Ζιλ Ντασέν.

Σημαντική λεπτομέρεια: Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο Γεωργίτσης έχει παίξει με την αισθησιακή σταρ Bo Derek σε μια λοουμπατζετιά που γυρίστηκε στη χώρα μας το 1973. Επρόκειτο για την ταινία «Fantasies», ακόμη ένα σοφτ πορνό, γερμανικής παραγωγής αυτή τη φορά, με τον Έλληνα ηθοποιό να κρατά το ρόλο ενός φωτογράφου. Σκηνοθέτης ήταν ο John Derek, ο οποίος για χάρη της Bo, έλυσε το γάμο του με τη Linda Evans. Η ταινία κρατήθηκε στα κουτιά της και βγήκε στη διανομή πολλά χρόνια αργότερα, το 1981, όταν η Bo Derek είχε γίνει παγκοσμίως γνωστή με το «10» του Blake Edwards! 

Το 1981 υποδύεται τον τυφλό βοσκό – ερωτικό αντικείμενο των γυναικών ενός χωριού στον, απείρου κάλλους, cult «Σεξοκυνηγό» του Ντίμη Δαδήρα με την Ελένη Φιλίνη στο πλάι του. Για τον Γεωργίτση που αντιμετώπιζε την τέχνη του ακομπλεξάριστα, όλα ήταν πιθανά κι έτσι δεν προξενεί έκπληξη ο πρωταγωνιστικός ρόλος του στον «Ηλεκτρικό άγγελο» του Θανάση Ρεντζή, την ίδια χρονιά, μία πειραματική – αντεργκράουντ θα λέγαμε – ταινία, στην οποία, με πρόσχημα την πολυμορφία του ερωτισμού, καταργείτο η έννοια της γραμμικής κινηματογραφικής αφήγησης. Μιλώντας υποκειμενικά τώρα, δεν νομίζω ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, λόγου χάριν, να δεχόταν ποτέ να παίξει σε μια τόσο τολμηρή για τα στεγανά της εποχής ταινία. Ο Γεωργίτσης το έκανε! Και παράλληλα έπαιζε στην «Κατάσκοπο Νέλλη» του Τάκη Βουγιουκλάκη με την Αλίκη – πώς τα συνδύαζε δηλαδή όλα, μόνο εκείνος ήταν ικανός, αποφεύγοντας έτσι και τις ταμπέλες που συνήθως έμπαιναν σε γνωστούς δημοφιλείς συναδέλφους του. Διόλου τυχαίο που το ίδιο ακριβώς διάστημα έπαιξε στο θέατρο τον «Συλλέκτη» και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές! 

Γυναίκα της ζωής του υπήρξε η Μπέτσι, ένα πρώην μοντέλο φλαμανδικής καταγωγής, που εγκαταστάθηκε για χάρη του στην Ελλάδα το 1971 και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ραφαέλο και τη Μαρίζα. Ακολούθησαν οι εμφανίσεις του τα ένδοξα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης στα σήριαλ του Νίκου Φώσκολου. Ο Γεωργίτσης ήταν ίσως η πρώτη φορά στην καριέρα του που κέρδιζε αξιοπρεπή χρήματα από τη δουλειά του. Τότε ήταν που στέγασε το όραμα του για μία σχεδόν ασκητική ζωή με την αγαπημένη του οικογένεια στο Κορωπί. Γυρνώντας την πλάτη στον καταναλωτικό τρόπο ζωής και στην αισθητική του life style, που τότε μεσουρανούσε, εκείνος έχτισε με τα χέρια του ένα σπίτι, όπως και την «Κεκρωπία», το θέατρο του, ανοιχτό όχι μόνο για τα δικά του καλλιτεχνικά σχέδια, αλλά και για κάθε περιοδεύοντα θίασο. «Κεκρωπία» ήταν επίσης το όνομα της θεατρικής ομάδας που είχε ιδρύσει, πάντα στο Κορωπί. Οι τελευταίες κινηματογραφικές εμφανίσεις του ήταν στον «Γιο του Τσάρλι» (2008) του Κάρολου Ζωναρά και στο ντοκιμαντέρ «Το σινεμά γυμνό» (2010) του Βάσου Γεώργα. 

Ο Φαίδων Γεωργίτσης τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο κι αυτός, αν και δεν ζούσε αποκομμένος από τον κόσμο και τους συναδέλφους του: Υπήρχε περίπτωση δηλαδή να τον πετύχαινες όλο και σε καμιά θεατρική πρεμιέρα. Έσβησε σήμερα το μεσημέρι, Παρασκευή 1η Μαρτίου του 2019, και η αιτία ήταν όγκος στον εγκέφαλο, όπως διέρρευσε στα μέσα. Γεννημένος στις 26 Ιανουαρίου του 1939, είχε συμπληρώσει το ογδοηκοστό έτος μιας ζωής πλούσιας σε εμπειρίες και σε βιώματα. Καλή ανάπαυση.