Σπύρος Γραμμένος: Η ελπίδα είναι θρησκευτικό πράγμα, πιστεύω στην προσδοκία

Πρόσφατα με εκπομπή στο YouTube καλεί δημιουργούς για κούρεμα και κουβέντα, από χτες ανεβάζει το πρώτο του θεατρικό, το «Φανταστικό χωριό», σε λίγες ημέρες κάνει πρεμιέρα στον Σταυρό του Νότου και ολοκληρώνει την ηχογράφηση του νέου δίσκου του.

«Στην αρχή της σεζόν κάνω κάποιες εμφανίσεις και ψάχνω να παίζω με κάποιον φίλο. Ετσι φέτος είπαμε με τον Πάνο Φραγκιαδάκη από τους Χατζηφραγκέτα να παίξουμε παρέα τον χειμώνα για τέσσερις Παρασκευές και για όση ώρα χρειάζεται» εξηγεί ο Σπύρος Γραμμένος καθώς δίπλα μας η πρόβα είναι σε εξέλιξη. Και το «Φανταστικό χωριό» πώς προέκυψε; «Πριν από τέσσερα χρόνια ήθελα να γράψω παιδικό τραγούδι. Οταν έγινε αυτό το κείμενο και έφτασε τις δεκαέξι σελίδες, επικοινώνησα με τη σκηνοθέτιδα Ζωή Ξανθοπούλου, με την οποία συνεργαστήκαμε πέρυσι, και έτσι προέκυψε η παιδική παράσταση που παίζεται από χτες στο θέατρο Γκλόρια. Δεν είναι ένα χωριό που υπάρχει στη φαντασία. Είναι φανταστικό από ενθουσιασμό, όπως όταν τρώμε ένα φανταστικό παγωτό! Δεν υπάρχει εξουσία, δεν υπάρχει ιδιοκτησία, κάθε Κυριακή γίνεται συνέλευση και κάποια στιγμή το μισό χωριό προσπαθεί να γίνει σαν τη δική μας κοινωνία και προφανώς αποτυγχάνει».

Ένα ανυπότακτο χωριό στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ

Ανάμεσα σε παύσεις, τύμπανα και ηλεκτρικές κιθάρες η κουβέντα πηγαίνει στη δική μας κοινωνία. «Ο κόσμος απογοητεύτηκε πολύ με την έλευση αυτής της Αριστεράς. Δεν το περίμεναν καθόλου έτσι. Κι εγώ απογοητεύτηκα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με μια αστεία και μηδενική αντιπολίτευση. Επίσης δεν υπάρχει αντιπολίτευση από αριστερά, κάτι που είναι πολύ άσχημο για κάποιους ανθρώπους ώστε να ελπίζουν. Προσωπικά δεν πιστεύω καθόλου στην ελπίδα αλλά στην προσδοκία. Η ελπίδα είναι θρησκευτικό πράγμα, αυτό που σταυρώνεις τα χέρια και λες μακάρι να βρεθεί ένας ηγέτης να μας σώσει, ενώ προσδοκία είναι η διάθεση “πάμε να πάρουμε το πράγμα στα χέρια μας, να δούμε πώς μπορεί να γίνει”».

Στα τραγούδια του Γραμμένου βρίσκεις ιστορίες που συμβαίνουν μπροστά σου. «Εμπνευσή μου είναι η ίδια η ζωή. Ανάλογα με αυτό που με βαραίνει, με παραξενεύει ή με κάνει να χαρώ». Έχει παίξει μουσική στις πλατείες το 2011 ή σε συναυλίες αλληλεγγύης. Γράφει με τη δική του ματιά για ερωτικές ιστορίες που εκτυλίσσονται σε πορείες απέναντι στα ΜΑΤ, για τους φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό ή για να ξορκίσει τις δικές του κρίσεις πανικού. Μου εξηγεί πώς από τη δική του πρώτη στην εφηβεία έφτασε το 2016 να μιλάει ανοιχτά για την «κρίση πανικού από την κρίση» σε ακροατήριο 300 ανθρώπων και οι μισοί να παίρνουν θάρρος και να το παραδέχονται. «Ο κόσμος παλεύει για επιβίωση και όχι για ζωή. Αγχώνομαι εγώ που δεν έχω παιδιά, πόσο μάλλον κάποιος με οικογένεια και μισθό 400 ευρώ. Οχι μόνο κρίσεις πανικού θα πάθει, τρελαίνεται».

Ο κανιβαλισμός στα social media και ο Ζακ

Ενεργός στα κοινωνικά δίκτυα, εκτιμά ότι εκεί ανακαλύπτεις σήμερα την πραγματική ζωή. «Στον δρόμο κάποιος ίσως σε χαιρετήσει ευγενικά, ενώ στα social media θα σε βρίσει και –καλυμμένος από την ανωνυμία του– επειδή δεν του αρέσει η φάτσα σου θα σου πει να πεθάνεις. Γι’ αυτό σου λέω, εκεί είναι η ειλικρίνεια πλέον – βέβαια, αυτή η σαπίλα δεν μου αρέσει καθόλου» εξηγεί.

Αυτή την πλευρά του κοινωνικού κανιβαλισμού εντοπίζει και στην περίπτωση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου. «O κάθε βαρβάτος άντρας ένιωσε εκείνη τη στιγμή να ενοχλείται ο κώλος του, να τον γαργαλάει. Ενιωσε πόσο γκέι είναι ο καθένας. Για να πετάξουν αυτό το πράγμα από μέσα τους είπαν ότι καλά του κάνανε. Οι χειρότεροι ρατσιστές σε σχέση με τους γκέι είναι αυτοί που δεν μπορούν να βγουν από την ντουλάπα τους. Και όλο αυτό ανέδειξε τον φόβο του καθενός. Ολοι αυτοί φοβούνται τον εαυτό τους και την ανθρώπινη φύση τους».

Ο κομμωτής που έφυγε από τα Γιάννενα για να «κυνηγήσει το όνειρό του στην Αθήνα» εξηγεί τις δυσκολίες όταν ασχολείσαι με την τέχνη στην Ελλάδα. «Χρήματα βγάζουν αυτοί που είναι γύρω από τους καλλιτέχνες και όχι όσοι δημιουργούν. Φυσικά δεν θέλω να αποτρέψω κάποιον να το κάνει, γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνουμε όλα αυτά που γουστάρουμε. Και η ταλαιπωρία είναι μέρος της χαράς της δημιουργίας, όπως και όλη η ζωή». Και τα πιο σημαντικά που έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου; «Μια μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων το 2010, παντρεύτηκα, χώρισα σε λίγους μήνες και άλλαξα ύστερα από 45 χρόνια τη χωρίστρα στον Φοίβο Δεληβοριά».

INFΟ

Από τις 16 Νοεμβρίου και για τέσσερις Παρασκευές στον Σταυρό του Νότου Club. Το «Φανταστικό χωριό» του Σπύρου Γραμμένου στο Μικρό Γκλόρια κάθε Σάββατο (15.00) και Κυριακή (11.30)

* H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στo DocVille, το πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας Documento