Σπάστε τη σιωπή και υποκριθείτε ότι σας άρεσε

Μετά από μία τέτοια αποκάλυψη, δεν υπάρχουν συναισθήματα. Υπάρχει κενό, μεγαλύτερο αυτού που προκάλεσε ο πόνος και η κακοποίηση.

Από την μία, τα ανώνυμα θύματα βιασμού, κακοποίησης, ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, χωρίς επώνυμο Ολυμπιονίκη, ενίοτε χωρίς κανέναν συμπαραστάτη, πολλές φορές απροστάτευτα ακόμη και από αυτή την ίδια τη Δικαιοσύνη. Από εκείνον τον ανώνυμο Δικαστή, που κάνει την ερώτηση και δίνει ο ίδιος την απάντηση: «Για να είχε σημάδια από κραγιόν, σημαίνει ότι κι εσείς τον φιλήσατε».

Από την άλλη, το επώνυμο θύμα, με όνομα σχεδόν βαρύ σαν ιστορία, που κι εκείνο έχει το δικαίωμα, και την υποχρέωση, που προδίδεται από τον φόβο της αποκάλυψης, να μιλήσει για όσα υπέστη, από προσωπική ανάγκη, από οποιαδήποτε ανάγκη, ακόμη και για να σπάσουν οι τύψεις, εκείνες οι τύψεις που βασανίζουν κάθε άνθρωπο, που νιώθει ότι έγινε θύμα, επειδή υπήρξε θύτης του εαυτού του.

Μέσα σε όλα αυτά, επειδή το κάθε θύμα βιασμού αποζητά Δικαιοσύνη, ηθική και επίγεια, είναι σύμφυτο με την ψυχολογία του να μην θέλει να αδικηθεί κανείς, ακόμη και ο θύτης του. Δεν θα το επέτρεπε το αίσθημα ενοχοποίησης του εαυτού του, από το οποίο βασανιζόταν, ή ακόμη βασανίζεται με δόσεις, όλα αυτά τα χρόνια της σιωπής, της αυτομαστίγωσης, της τιμωρίας χωρίς δράστη ενός εγκλήματος που σκίζει, για πολλοστή φορά, τα σωθικά του.

Εάν, όμως, κάποιος είναι Αθώος;

Εάν, όμως, κάποιος δεν μπορεί να δικαστεί πλέον;

Εάν, όμως, αυτή η τιμωρία, η ηθική, στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη κι όταν αυτή είναι αλάνθαστη ως εμπνεόμενη από το ένστικτο, ανοίγει την κερκόπορτα για να στιγματιστεί στο μέλλον ένας οποιοσδήποτε αθώος, από έναν ή μία οποιαδήποτε, επώνυμο ή ανώνυμο;

Εάν στη θέση του προβεβλημένου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, του συνομιλητή του Πρωθυπουργού και πολλών Υπουργών της Κυβέρνησης, βάλουμε τον άγνωστο κάποτε ηθοποιό, που αθωώθηκε για την πράξη του βιασμού του ανώνυμου ταξιτζή;

Εάν στη θέση του βάλουμε έναν αθώο, που έμεινε στη φυλακή από μία σκευωρία ή από πλημμελή έρευνα των Αρχών;

Κι εάν στη θέση του βάλουμε έναν ένοχο, που αθωώθηκε κατά πλειοψηφία ή και ομόφωνα, επειδή κάποιοι λένε, άκριτα, ότι έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, χωρίς καμία επιφύλαξη;

Κι εάν, τέλος, στη θέση του βάλουμε αυτούς τους άγνωστους ή και όχι τόσο «άνδρες», που βιάζουν μέχρι και Δικαστική Λειτουργό, γιατί πολύ απλά η ιδιότητά τους ως αστυνομικών, και η ιδιότητα του θύματος, δεν θα επέτρεπε την καταγγελία στις Αρχές και την δημοσιοποίηση της υπόθεσης, στη νοσηρή τους φαντασία, ή αυτούς που με το χάπι του βιασμού κακοποιούν γυναίκες αναίσθητες, και μετά, στην αγκαλιά μεγαλοδικηγόρου, ζητούν αθώωση και ελαφρυντικά, παρακωλύοντας τη δικαστική διαδικασία, τότε, και πάλι, οι γνώμες διχάζονται, αλλά κυρίως η καρδιά μας πάει να σπάσει.

Για όσους δεν υποκρίνονται, για όσους είναι δίπλα στα θύματα και στην αλήθεια, η κάθε Σοφία είναι μία σταγόνα στον ωκεανό, μίας θάλασσας που έχει πνίξει πολλές φωνές, πολλές αλήθειες, και πολλά θύματα.

Για όσους, πάλι, ανέλαβαν τον ρόλο, προσποιούμενοι και πάλι, του σοκαρισμένου από τις αποκαλύψεις και του «νταβατζή» σε «ξένα κόλλυβα», όταν έχουν σκοτώσει τόσα αθώα θύματα, χωρίς φωνή, ή με φωνή που καταπνίγηκε, από πολλά «σκάσε», που ακούγονται πελώρια σε μία δικαστική αίθουσα, της απόλυτης υποκρισίας, τότε αυτοί είναι ένοχοι, όχι μόνο στα μάτια του κόσμου, αλλά κυρίως των θυμάτων, των ανώνυμων ψυχών, που δεν βρήκαν καταφύγιο στη συμπόνια του κόσμου, που ταυτίζεται με την Ολυμπιονίκη.

Αλλά, για να έχει κάποιος άποψη, και αυτή να είναι ανιδιοτελής και ειλικρινής, πρέπει την ίδια στοργή, την ίδια κατανόηση, το ίδιο ντεσιμπέλ του «συμπάσχω» να δείχνει σε κάθε θύμα βιασμού, σε κάθε θύμα ενός ανείπωτου μαρτυρίου πόνου.

Αλλά, εκεί, στα θύματα, που δεν είναι περιτυλιγμένα με την χρυσόσκονη της Ολυμπιακής Φλόγας, ακούς, συνέχεια, ψιθυριστά ή ενίοτε στεντόρεια, όσο και μία αισχρή ετυμηγορία, «πήγε για ποτό με δύο άνδρες, τι περίμενε;», «φορούσε κοντή φούστα», «τον προκάλεσε». 

Και για να μιλήσουμε και λίγο νομικά, ο καθένας μπορεί να αναφερθεί σε ένα γεγονός, που υποστασιοποιεί ένα παραγεγραμμένο ποινικό αδίκημα, ειδικά εάν ο ίδιος είναι το θύμα του εγκλήματος. Εάν ήταν θύμα, θα πάρει εκδίκηση από τις τύψεις ή το παράπονο που δεν μίλησε έγκαιρα. Ο πραγματικός δράστης θα μείνει ατιμώρητος, αφού το αδίκημα θα έχει παραγραφεί. Εάν θέλει να υπερασπιστεί την αθωότητά του, που προσβλήθηκε, και μάλιστα διττά, αφού στερείται του δικαιώματος να αθωωθεί, έχει το δικαίωμα να υποβάλει έγκληση για συκοφαντική δυσφήμηση. Όπως, όμως, έγκληση θα είχε δικαίωμα να υποβάλει ακόμη κι εάν είχε αθωωθεί, χωρίς, όμως, αυτό να προδικάζει το αποτέλεσμα της αντίθετης δίκης. Αφού, ευτυχώς, δεν υπάρχουν αμάχητα τεκμήρια!

Υπό το βάρος αυτών των σκέψεων, και κυρίως μην αδικηθεί, για δεύτερη φορά, ένα θύμα, αλλά και να μην αδικηθεί ένας πιθανός αθώος, πέραν της εκάστοτε Σοφίας και του εκάστοτε ισχυρού βιαστή της, ανατρέχουμε πίσω στο χρόνο, όταν εκδικαζόταν η δίκη για συκοφαντική δυσφήμηση με κατηγορούμενο ένα θύμα βασανισμού. Εκεί δικαζόταν ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα είχε βασανιστεί και είχε αγωνιστεί για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εκεί δικαζόταν ένας άνθρωπος που είχε αμφισβητήσει το τεκμήριο αθωότητας του μηνυτή του, και δη ένα αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Εκεί το δικαστήριο αθώωσε τον κατηγορούμενο, με το σκεπτικό ότι δεν είχε δόλο, επειδή είχε την πεποίθηση ότι όσα είπε έγιναν κάτω από το βάρος της προσωπικής του φόρτισης λόγω των βιωμάτων του από την αντιδικτατορική του δράση. Εκεί το δικαστήριο, δεν προχώρησε λίγο παραπάνω από την πεποίθησή του, για να μην κλονίσει το τεκμήριο αθωότητας ενός αμετάκλητα αθωωθέντος. Εκεί το δικαστήριο, απέδωσε δικαιοσύνη, με λίγη ποίηση, απαγγέλλοντας μία ετυμηγορία, σπουδαία για ένα θύμα που ένιωσε δικαιωμένο, έστω κι εν μέρει, κατόπιν μίας άλλης ετυμηγορίας, που έθαψε την αλήθεια πολλά μέτρα βαθιά, όσο και το θύμα της ανθρωποκτονίας.

Κι εκεί κοντά η κάθε Σοφία, που επιλέγει να σπάσει την σιωπή, επειδή το κάνει καθυστερημένα, βρίσκεται, περιέργως, σε καλύτερη θέση από τα πολλά ανώνυμα θύματα, που το έχουν κάνει εγκαίρως, αλλά ουδέποτε δικαιώθηκαν, ή δικαιώθηκαν κουτσουρεμένα με την επιβολή ποινής κάθειρξης τεσσάρων μόνο ετών για έναν αποδεδειγμένο βιασμό, ή δικαιώθηκαν, αλλά τι να το κάνουν, μετά από τόση κακοποίηση σε μία δικαστική αίθουσα, με μάτια πιράνχας να σκίζουν την σάρκα τους, όσο και ο βιαστής τους. Και με τους κριτές θύτες τους ατιμώρητους, όπως πάντα…

Και βρίσκεται σε καλύτερη θέση, πολύ απλά γιατί κάποιοι νιώθουν τύψεις και ντρέπονται για το πώς έχουν αντιμετωπίσει εν ζωή την κάθε Ελένη, την κάθε Ολυμπία, τον κάθε Ζακ, την κάθε αθώα ψυχή, που ζήτησε λίγη προσοχή και λίγη δικαίωση, από τους κατά τα άλλα γενναιόδωρους κριτές που επιφυλάσσουν τρία ελαφρυντικά και απεριόριστη επιείκεια απέναντι στα δικά τους παιδιά, αυτά που γίναν «άνδρες», όχι στα «λαδάδικα που πουλάν αυτό που θες», αλλά ξεπουλώντας οτιδήποτε, στον βωμό της εξουσίας, εκείνης της εξουσίας που τους προστάζει να κακοποιήσουν τα θύματα, ως έρμαια στις ορέξεις της απληστίας τους.

Και αυτά τα θύματα, τα πραγματικά, τα ανόθευτα, διακηρύσσουν πιστά την αθωότητα της ψυχής τους, χωρίς να θέλουν να βιάσουν κι εκείνα τον θύτη τους, μετά θάνατον, ή κατά τον επιθανάτιο ρόγχο της απόλυτης απαξίωσής του.

Εκείνα τα θύματα, είτε θα κατασπαράξουν τα ίδια τον θύτη τους, είτε θα επιλέξουν να κατασπαραχθεί σε ένα Κολοσσαίο.

Κι εάν ήταν αθώος, 1%, 99% οι τύψεις θα συνοδεύουν το παράπονο, γιατί δεν μίλησαν εκείνο το βράδυ. Θύμα και θύτης, τότε, πηγαίνουν μαζί. Και η Δικαιοσύνη αγνοείται…

Πηγή: greekschannel.com

*Ο Γιάννης Απατσίδης είναι δικηγόρος 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr