Σωτήρης Τσαφούλιας: «Η τηλεόραση δεν θα γίνει ποτέ σινεμά»

Το ελληνικό σινεµά και η τηλεόραση δεν είναι συνηθισµένα στα genres και ειδικά τα αστυνοµικά θρίλερ όπως το «Ετερος εγώ». Για ποιον λόγο;

Ισως από τον φόβο των συγκρίσεων. Το ελληνικό κοινό δείχνει προτίµηση σε πολλά είδη, ιδιαίτερα στο αστυνοµικό θρίλερ, όταν έρχονται από το εξωτερικό. Η λανθασµένη κατά τη γνώµη µου πεποίθηση ότι εµείς δεν µπορούµε µε τα µέσα που διαθέτουµε να φτιάξουµε έργα αντάξια ξένων παραγωγών ίσως είναι από τους βασικούς λόγους που κράτησαν για πολλές δεκαετίες κάποιους Ελληνες δηµιουργούς µακριά από το σινεµά είδους.

Η τηλεόραση είναι το νέο σινεµά, λένε. Συµφωνείτε;

Ναι και όχι. Ο κινηµατογράφος είναι µοναδικό σηµείο συνάντησης όπου άγνωστοι µεταξύ τους άνθρωποι ψυχαγωγούνται µε ένα κοινό θέαµα. Η τηλεόραση είναι µέσο µε άλλες ταχύτητες, ποιότητα και στόχο. Αυτό πΟυ κάνουν σήµερα οι πλατφόρµες που προσφέρουν τηλεοπτικό υλικό µε κινηµατογραφική αισθητική είναι κάτι που έχει πλήξει το σινεµά. Παρ’ όλα αυτά, η τηλεόραση δεν θα γίνει ποτέ κινηµατογράφος µε την ευρύτερη έννοια.

Ποια είναι η σειρά που σας γοήτευσε τα τελευταία χρόνια;

Το «The handmaid’s tale». Εκπληκτική σειρά από άποψη παραγωγής και σκηνοθεσίας, αλλά ειδικά το σενάριο την απογειώνει. Περιγράφει έναν κόσµο που δεν βρίσκεται µακριά. Επίσης δείχνει µε τον πλέον γλαφυρό τρόπο ότι είναι καλύτερο να ζεις σε µια δηµοκρατία που υπολειτουργεί παρά σε οποιοδήποτε καθεστώς φασισµού.

Πολλές σειρές και ταινίες έχουν ως θέµα το τέλος του πολιτισµού.

Ναι, είναι γεγονός αλλά δεν θεωρώ ότι είναι µόδα. Περισσότερο εκφράζονται η ανησυχία για την επόµενη µέρα και η ανάγκη προετοιµασίας του ανθρώπου στο ενδεχόµενο µιας παγκόσµιας καταστροφής.

Αρκετοί σκηνοθέτες (Λιντς, Σκορσέζε, Κοέν, Φίντσερ) στρέφονται στη µικρή οθόνη. Εκτός από τα χρήµατα υπάρχει άλλος λόγος;

Στο επίπεδο των δηµιουργών που αναφέρατε δεν νοµίζω ότι το δέλεαρ είναι τα χρήµατα, µια κι αυτοί έχουν συγκεκριµένο κασέ σε ό,τι αφορά και τις προσωπικές τους αµοιβές αλλά και τα χρήµατα που απαιτούν για τις παραγωγές τους. Αν κρίνω από τον εαυτό µου, θα έλεγα πως είναι ο χρόνος. Αλλο να έχεις στη διάθεσή σου 100 λεπτά να πεις µια ιστορία και άλλο επτά ώρες.

Γιατί οι τηλεοπτικές σειρές έχουν κάνει θραύση τα τελευταία χρόνια;

Αυτές που κάνουν θραύση προφανώς το αξίζουν. Ισως βέβαια ένας βασικός λόγος να είναι και η οικονοµική κρίση. Με ποσό σηµαντικά χαµηλότερο από όσο κοστίζει ένα βράδυ σε ένα εστιατόριο ή ένα µπαρ έχεις πρόσβαση σε χιλιάδες ταινίες και σειρές.

Πώς συνδέεται το κινηµατογραφικό «Ετερος εγώ» που υπογράψατε πριν από τρία χρόνια µε τη σηµερινή οµότιτλη σειρά;

Είναι το ίδιο σύµπαν. Οι ίδιοι βασικοί χαρακτήρες καλούνται να λύσουν µια νέα υπόθεση δολοφονιών στην οποία ο δολοφόνος σκοτώνει µόνο δολοφόνους, ακολουθώντας τους άθλους του Θησέα. Παρότι είχε ζητηθεί από την αρχή να είναι η σειρά το σίκουελ της ταινίας, αυτό που προσπαθήσαµε να κάνουµε µε την Κατερίνα Φιλιώτου, µε την οποία έχουµε συνεργαστεί στο σενάριο, ήταν το σίριαλ να αποτελεί τη συνέχεια, αλλά ταυτόχρονα κάποιος να µπορεί να την παρακολουθήσει χωρίς να έχει δει την ταινία.

Ποια ήταν η µεγαλύτερη πρόκληση που αντιµετωπίσατε στα γυρίσµατα;

O καιρός και ο χρόνος. Φάγαµε πολύ κρύο σε δύσκολα γυρίσµατα. Οσον αφορά τον χρόνο, αν υπήρχε βραβείο Γκίνες θα το είχαµε πάρει. Γυρίσαµε οκτώ επεισόδια που πλησίαζαν τη µία ώρα το καθένα, σε επίπεδο αισθητικής Netflix, σε λιγότερο από 55 ηµέρες Είχα όµως την τύχη να είµαι πλαισιωµένος από µια εξαιρετική οµάδα και µαζί µε την παραγωγό µου Φένια Κοσοβίτσα, τον Ηλία Λεδάκη (δικές του ιδέες και σχεδιασµοί οι χώροι στη σειρά) και έναν εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας, τον Claudio Bolivar, καταφέραµε να αντεπεξέλθουµε σε κάθε πρόκληση που µας παρουσιάστηκε µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το τηλεοπτικό «Ετερος εγώ» µοιάζει να σπάει τα µέχρι τώρα στάνταρ της ελληνικής TV. Πώς το πετύχατε αυτό;Προσεγγίζοντας το έργο όπως τον έρωτα. Με πάθος, ρίσκο και άγνοια κινδύνου.

Κάποιοι φίλοι που έχουν δει τη σειρά –εγώ δεν την έχω δει ακόµη– µου είπαν ότι το σενάριο είναι συντηρητικό.Καθένας µπορεί να έχει άποψη. Οµως δεν νοµίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Το να δείχνεις πράγµατα, πρόσωπα ή καταστάσεις που έχουν συµβεί στην πραγµατικότητα δεν σηµαίνει και ότι τα υποστηρίζεις από ιδεολογικής άποψης. Μάλιστα υπάρχει και η αλληγορική διάσταση που κρύβεται πίσω από κάποιους τελετουργικούς φόνους µε συγκεκριµένα θύµατα.

Ως Πειραιώτης είστε και Ολυµπιακός;

Μεγαλώνοντας στον Πειραιά, τι άλλο θα µπορούσα να είµαι; Ο Ολυµπιακός είναι ιδέα, το σήµα κατατεθέν της πόλης όπου µεγάλωσα, η σηµαία του µεγάλου λιµανιού. Γενικά όµως είµαι φίλαθλος, όχι οπαδός. Αγαπώ τις πτυχές των θεσµών που ενώνουν τους ανθρώπους. Οταν αρχίζουν να τους διαιρούν και να τους διχάζουν απέχω.