«Το σώμα απέναντι στον συντηρητισμό»

 «Το σώμα ως αντίσταση»: αυτό είναι το μότο που αντιπροσωπεύει στον υπερθετικό βαθμό τα προσωπικά αλλά και τα καλλιτεχνικά πιστεύω του σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά, με τον οποίο συναντηθήκαμε μετά την πρόβα της νέας του δουλειάς «Το ξύπνημα της άνοιξης». Πρόκειται για έργο του Φρανκ Βέντεκιντ που θα ξεκινήσει το ταξίδι του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα.

Μια κοινωνία που αντιτίθεται στο φυσικό

Η συζήτησή μας ξεκίνησε ρωτώντας τον Δημήτρη για τα κριτήρια επιλογής των έργων που ανεβάζει. «Η κάθε επιλογή γίνεται για διαφορετικούς λόγους, πάντα ανάλογα με την καλλιτεχνική αλλά και την προσωπική περίοδο στην οποία βρίσκομαι. Για τη συγκεκριμένη παράσταση ένιωθα την ανάγκη ότι έπρεπε να την κάνω. Ηταν μια χρονιά με πολλή δουλειά και ουσιαστικά διεκδίκησα αυτή την παράσταση. Ενιωσα ύστερα από καιρό ότι ήθελα να δουλέψω με πολύ νέους ηθοποιούς, αλλά και να επαναπροσδιορίσω πολλά πράγματα μέσα μου με το συγκεκριμένο έργο. Νιώθω ότι η εφηβεία και η ορμή έχουν αρχίσει και φεύγουν από μένα και η παράσταση αυτή είναι ο καλύτερος τρόπος για να τις αφυπνίσω και να τις κρατήσω ζωντανές. Επίσης, παρόλο που θεωρητικά ζούμε σε μια κοινωνία ανοιχτή και απενοχοποιημένη, ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για να περιγράφουμε τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δημιουργεί ακόμη περισσότερες ενοχές. Το έργο περιγράφει το πρώτο στάδιο που ο κάθε άνθρωπος αρχίζει και αντιλαμβάνεται το σώμα του και τον ενεργό του ρόλο στον τομέα των σχέσεων. Αυτό το αγνό και ορμητικό που θέλει να αφεθεί όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον συντηρητισμό είναι ουσιαστικά το αντικείμενο της παράστασης. Γενικά νιώθω πως ζούμε σε έναν κόσμο που δύσκολα δέχεται οτιδήποτε φυσικό – αναφέρομαι σε κάθε πτυχή της φύσης και της κοινωνίας».

Ο Δημήτρης είναι κατά του στημένου καλλιτεχνικά. «Δεν με ενδιαφέρει να βλέπω τις ιδέες μου να εκτελούνται, παρόλο που υπάρχει μια δομή και μια κατεύθυνση προς τους ηθοποιούς. Με νοιάζει η ουσιαστική επένδυση και πρόταση από τους συνεργάτες μου. Δεν με ενδιαφέρει να δω τι σκέφτηκα» είπε χαμογελώντας και συνέχισε λέγοντας πως «όλα είναι αλυσίδα επικοινωνίας. Ανάμεσα στους συντελεστές και τους συνεργάτες και φυσικά απέναντι στον κόσμο που παρακολουθεί την παράσταση».

Ο Δημήτρης δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει παράσταση ως απλός θεατής. «Υπάρχουν, βέβαια, περιπτώσεις παραστάσεων που με κάνουν να παραδοθώ απόλυτα στο θέαμα και αυτό είναι και το ευτύχημα. Ομως όσο πιο πολύ δουλεύω τόσο λιγότερο μπορώ να είμαι απλό κοινό, καθώς παρασύρομαι συνεχώς και από τις δικές μου σκέψεις και ίσως μερικές φορές χάνω την ουσία. Αυτό που λατρεύω να παρακολουθώ και με εμπνέει παράλληλα είναι οι παραστάσεις χορού. Ολες οι κινήσεις του σώματος –ακόμη και η ακινησία– είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις παραστάσεις που έχουν καθαρή πρόθεση, εργασία και σκέψη. Αυτό είναι που επιζητώ και στις δουλειές μου. Δεν ετοιμάζω κάτι επειδή ίσως ο κόσμος το θέλει και που ίσως το καταλάβουν όλοι, αλλά κάτι που θέλω να προτείνω στον κόσμο».

Η ιδανική συνθήκη και η επανεφεύρεση του εαυτού

Τον ρωτήσαμε ποιος είναι ο καλλιτεχνικός πειραματισμός που δεν θα έκανε, καθώς και για το επαγγελματικό του όνειρο αλλά και απωθημένο. «Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα αλλά και τίποτε» είπε γελώντας και συνέχισε: «Το επαγγελματικό μου όνειρο δεν έχει να κάνει με κάποιο έργο αλλά με μια συνθήκη. Δεν έχω ζήσει την ευχαρίστηση να μπορώ να έχω πολλή ώρα για πρόβα εξαιτίας της δεδομένης οικονομικής συγκυρίας. Θα ήθελα να υπάρχουν χρόνος και αφοσίωση από όλους για μία και μόνο δουλειά. Ονειρό μου οι απαραίτητες συνθήκες ώστε να αφοσιωθώ τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου απόλυτα στον όποιο στόχο μας. Απωθημένο δεν έχω, καθώς όλα όσα ήθελα έγιναν τη στιγμή που τα ήθελα. Μεγαλύτερο απωθημένο είναι να βρω χρόνο για μια –ας πούμε– επανεφεύρεση του εαυτού, όπως το να κάνω ένα μεταπτυχιακό».

Τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, καθώς τον θεωρεί άλλη τέχνη, ούτε το να είναι ο πρώτος που θα ανεβάσει ένα έργο. «Η μόνιμη ακροβασία στο θέατρο είναι αυτό που με ενδιαφέρει απόλυτα. Οσο για τις παραστάσεις, με διεγείρει περισσότερο να παρακολουθώ άλλες δουλειές και μετά να μπαίνω στη διαδικασία να το δοκιμάσω και ο ίδιος, να δώσω τη δική μου οπτική μέσα από τη δουλειά μου». Στη συνέχεια τον ρώτησα για τη σχέση του με τις συνεντεύξεις. «Οι περισσότεροι ασχολούνται με όλα όσα έχω κάνει σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς ξεκίνησα από μικρή ηλικία. Οι μεγάλες σκηνές και οι επιτυχίες δεν δίνουν μόνο χαρά αλλά και απίστευτο στρες, το οποίο συνήθως δεν με αφήνει να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί, καθώς προχωρώ στους δικούς μου ρυθμούς, έχοντας το μόνιμο άγχος να δουλεύω όσο πιο σωστά και αξιοπρεπώς γίνεται. Πάντα υπάρχει και το κόστος των προσώπων αλλά και των πραγμάτων της ζωής που δεν προλαβαίνω να χαρώ όσο θα ήθελα».

INF0

Το «Ξύπνημα της άνοιξης» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβαίνει από την Τετάρτη 8 Μαΐου.

Παίζουν: Βαγγέλης Αμπατζής, Μαρία Σκουλά κ.ά.

– H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Docville της εφημερίδας Documento