Σήκω Μελίνα για να δεις

Την Ελλάδα της καμμένης μυκηναϊκής γης. Ο πολιτισμός και η παιδεία της χώρας βρίσκονται αυτή τη χρονική στιγμή στα χέρια δύο γυναικών που επιλέχτηκαν ανάμεσα σε … ελάχιστες άλλες, αφού «δεν υπάρχουν στην χώρα μας αρκετές γυναίκες που να ασχολούνται με την πολιτική», όπως είχε δηλώσει ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός, λίγο μετά τον σχηματισμό του πρώτου υπουργικού του συμβουλίου. Άρα από τις ελάχιστες επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένες δύο, σύμφωνα με τον Κυριάκο. Δύσκολο να πέσεις έξω, όταν έχεις τόσο μικρή γκάμα επιλογών και προσώπων. Δεν είναι τόσο η ανικανότητα… από δαύτην έχουμε μπόλικη ως πολιτικό γίγνεσθαι τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι τόσο η μπαγιάτικη αντίληψη για τα πράγματα… κι από αυτήν έχουμε χορτάσει ελέω Μητσοτάκη. Δεν είναι ούτε και το αισθητικό κομμάτι των δύο κυριών, που θυμίζει περασμένες δεκαετίες, γιατί περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, έστω κι αν και οι δύο αυτοί τομείς, η παιδεία και ο πολιτισμός, έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) την αισθητική στον πυρήνα τους. Είναι οι δηλώσεις που βγάζουν μάτι και κουφαίνουν ακόμα και τον πιο συγκαταβατικό πολίτη. Η κυρία υπουργός της παιδείας δήλωσε πριν λίγες μέρες πως «ο μέσος όρος των μαθητών στις τάξεις σε όλη την επικράτεια είναι 17», μιλώντας για την Ελλάδα. Την Ελλάδα έτσι όπως την ξέρουμε, με τα δημόσια σχολεία στα οποία πήγαμε εμείς και πηγαίνουν και τα νεότερα παιδιά. Την Ελλάδα της παρατημένης παιδείας και των παραπηγμάτων για αίθουσες. Την Ελλάδα που κάθε χρόνο διαπιστώνει ελλείψεις στο διδακτικό προσωπικό της χώρας και κάθε χρόνο προσλαμβάνει αναπληρωτές των διαχρονικά κενών θέσεων και ποτέ δεν καλύπτονται οι θέσεις μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη. Χώρεσε όλη την παραμελημένη εκπαιδευτική πολιτική δεκαετιών σε ένα μικρό, σχετικά, νούμερο, διαχειρίσιμο, σύμφωνα με τα επικοινωνιακά τσιράκια του Μαξίμου. Και στο καπάκι, χώρεσε σε όλον αυτόν τον συρφετό αποπροσανατολισμού και μία φωτογραφία κλεψιμέικη, για να βάλει το κερασάκι της αταλαντοσύνης στην τούρτα της ανημποριάς.  

Η έτερη κυρία υπουργός, η επικεφαλής του έργου που (δεν) έχει να επιδείξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τον πολιτισμό, αφού έλαμψε δια της απουσίας της σε ότι αφορά την στήριξη των καλλιτεχνών στις μαύρες μέρες της καραντίνας, βγήκε να επιθεωρήσει τα καμμένα μυκηναϊκά χώματα και να μας καθησυχάσει για την ποσότητα του μαύρου που θα βλέπουν οι τουρίστες στα αποκαϊδια του πουσιού που περιστοίχιζε τον (κάποτε) υπέρλαμπρο αυτό ιστορικό χώρο. Μία κουβέντα για τα καμμένα μάρμαρα δεν βρήκε να πει η υπουργός… ένα δάκρυ για τα καπνισμένα λιοντάρια της πασίγνωστης πύλης. Πρώτο και κύριο μέλημα είναι το τι θα βλέπει ο τουρίστας, κι ας μαύρισαν με κάρβουνο τα ένδοξα τείχη των μυκηνών, κι ας καταστράφηκε έστω και το πρώτο επίστρωμα λαμπρότητας που είχαν ακόμα διατηρήσει μετά από τόσους αιώνες και τόση δουλειά των συντηρητών και των αρχαιολόγων.  Εμάς μας νοιάζει ο τουρίστας. Τον οποίο υποτιμούμε παράλληλα, τον θεωρούμε χαζό. Γιατί με λίγο μαύρο, δεν θα καταλάβει ο ξένος την εγκληματική αμέλεια των ιθυνόντων που άφησαν αυτόν τον άγιο τόπο απροστάτευτο, χωρίς να τον εντάξουν σε κανένα σχέδιο πρόληψης και προστασίας από πυρκαγιά;  Ερώτημα δεύτερο: Θα βιαστεί η υπουργός να ανοίξει τον χώρο για τους επισκέπτες, χωρίς να καθαριστεί πλήρως το φούμο; Θα περιδιαβαίνει ο τουρίστας τα αρχαία και θα βλέπει αριστερά την πύλη των λεόντων, ολίγον φλαμπέ, και δεξιά τα καμμένα τζάτζαλα ή το τσουρουφλισμένο πούσι;  Θα συνεχιστεί ο διεθνής διασυρμός της χώρας με τουρίστες να απαθανατίζουν το ασπρόμαυρο πλέον μυκηναϊκό τοπίο;

Όπως και με το Μάτι, δεν ήταν η καταστροφή αυτή καθαυτή που συγκλόνισε πολιτικά τη χώρα, όσο η επικοινωνιακή κλωτσοπατινάδα που ακολούθησε και η αδυναμία ανάληψης της όποιας ευθύνης. Οι δύο κυρίες δεν κρίνονται για το στυλ τους, ούτε για το φύλο τους φυσικά, ούτε καν για τις απόψεις τους για το ωραίο και το καλαίσθητο. Κρίθηκαν και κρίνονται για τις αρλούμπες που πετούν για να καλύψουν ένα σωρό αβελτηρίες και πολιτικές αστοχίες. Κρίνονται και για την καρδιά τους, που αντί να ψηλώνει, κονταίνει με τα κατορθώματά τους σε παιδεία και πολιτισμό, και μαζί τους κονταίνει και όλη η Ελλάδα. Αυτή την καρδιά που χτυπούσε τόσο δυνατά όταν ήταν η Μελίνα στα πράγματα, όταν ζούσε η τελευταία ελληνίδα θεά, όταν η παιδεία και ο πολιτισμός που την στήριζε ακλόνητα, ήταν αξίες που σε έκαναν να δακρύσεις από συγκίνηση και όχι από θλίψη, από περηφάνια και όχι από κατάντια. Κάτι τέτοιες ώρες, οι συνειρμοί είναι αδυσώπητοι. Είναι μοιραίοι.  Αν ήταν εδώ η Μελίνα, ακόμα και αν υπήρχε κρατική παράλειψη που άγγιζε το υπουργείο της, θα έβγαινε μπροστά να την καταγγείλει, αντί να την υποβιβάσει για τα μάτια του ΣΚΑΙ και του πρωθυπουργικού επιτελείου. Θα «έβαζε φωτιές» και η ίδια στα υπουργεία και τις παραυπηρεσίες που αμέλησαν να προστατέψουν την κληρονομιά της Ελλάδας. Ή, από σεβασμό και μόνο στο μοναδικό πραγματικό περιουσιακό στοιχείο της χώρας, θα έχυνε ένα αληθινό δάκρυ για τα αρχαία που άρπαξαν λίγο, και θα πήγαινε σπίτι της, αναλαμβάνοντας  πλήρως την ευθύνη για το ότι δεν κατάφερε να φυλάξει από τις φλόγες τα μάρμαρα που τόσο αγαπούσε.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr