Σε καταστολή

Η φύση μας είναι τουλάχιστον διττή. Μέσα μας μάχονται σε μια ατέρμονη εναλλαγή ένστικτα, συναισθήματα, ανάγκες, επιθυμίες, κατάλοιπα, απωθημένα, κενά, σύνδρομα, ενοχές κι όλα αυτά σε τόσους διαφορετικούς συνδυασμούς όσοι είμαστε οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη. Αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάτι αβυσσαλέο, λοιπόν, αυτό είναι σίγουρα η ανθρώπινη ψυχή και κατ’ επέκταση οι ανθρώπινες ψυχές σε κατάσταση συνύπαρξης.

Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο με πολλούς παράγοντες να παίζουν ρόλο στο τι θα επικρατήσει την εκάστοτε στιγμή. Για να μη μακρηγορούμε με ψυχολογικές αναλύσεις ωστόσο, ερχόμενοι στην επικαιρότητα μπορούμε να καταλάβουμε πως διανύουμε μία περίοδο όπου ο ψυχολογικός παράγοντας παίζει τεράστιο ρόλο με διάφορους τρόπους στις καθημερινότητές μας. Η δοκιμασία την οποία υφιστάμεθα ως σύνολο κι ο καθένας μας ξεχωριστά βγάζει στην επιφάνεια ποικιλοτρόπως πολλές πλευρές μας θέτοντάς μας αντιμέτωπους άλλοτε με τους πιο σκοτεινούς μας δαίμονες κι άλλοτε με τα πιο ειλικρινή και καθαρά μας συναισθήματα.

Μπορεί να μην έχουμε πια προς το παρόν άμεση επαφή ο ένας με τον άλλον όμως μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις ανάγκες των συνανθρώπων του είτε μέσα από μια σύντομη κουβέντα με τον ταμία του σούπερ μάρκετ, είτε μέσα από δυο λέξεις που θα ανταλλάξει με τη φαρμακοποιό της γειτονιάς του, είτε από τη μικρή εξομολόγηση που θα του κάνει η ιδιοκτήτρια του ψιλικατζίδικου στην παραπάνω γωνία του σπιτιού του. Κι έτσι όπως θα έχουν εμπλουτιστεί οι λέξεις πια με τόση αβεβαιότητα, προσπάθεια, κόπο, ανησυχία θα ξεμπροστιάζουν πιο καθαρά τις ψυχές του καθενός μας αφού τα τυπικά “καλημέρα”-“καλησπέρα” που ανταλλάζαμε μέχρι χτες ή τα καλοπροαίρετα σχόλια για να σπάσει ο πάγος, παίρνουν τώρα τη χροιά πότε της αλληλεγγύης πότε της αντίδρασης. Έστω κι αν αυτά τα δύο είναι απλώς κάτι που έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε αυτή τη στιγμή ανεξάρτητα από το πόσοι μεθαύριο θα τα αξιοποιήσουμε στην πράξη όταν όλο αυτό περάσει. Ανάγκη για επικοινωνία λέγεται που στην καθημερινότητά μας συνήθως ξεχνάμε.

Τη μία μέρα θα πεταχτείς να πάρεις δυο μπίρες κι ένα γάλα, θα ακούσεις την κυρία που έχει εκείνο το ψιλικατζίδικο που λέγαμε να μιλάει στο τηλέφωνο και κλείνοντάς το γελώντας να μουρμουρίζει ότι θα αποτρελαθούμε με όλα αυτά. Θα πλησιάσεις για την καθιερωμένη συναλλαγή -συνήθως με κάρτα πια- θα της χαμογελάσεις και θα σου πει ότι ο κύριος που βγήκε την ώρα που έμπαινες και που ουσιαστικά μόλις είχε φύγει πήρε τώρα τηλέφωνο για να ρωτήσει αν πλήρωσε. Κι όλο αυτό να σε κάνει να νιώθεις πως υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην ήταν καν αστείο αλλά η πικρία, ο σαρκασμός κι η διάθεσή μας να περιπαίξουμε μια κατάσταση που μας έχει εγκλωβίσει το κάνει να φαντάζει ως ένα μικρό συνωμοτικό ξέσπασμα μεταξύ ομοιοπαθών. Σαν ένα ανάλαφρο κλείσιμο του ματιού που υποδηλώνει πως όλοι τα ίδια περνάμε διακωμωδώντας ωστόσο το άγχος μας.

Την άλλη μέρα θα περάσεις από το φαρμακείο κι η φαρμακοποιός θα σου πει ένα ειλικρινέστατο ευχαριστώ σχεδόν συγκινημένη μόνο και μόνο επειδή τη ρώτησες εξίσου ειλικρινά πώς παλεύει η ίδια τις συνθήκες ως ένας από τους ανθρώπους που ακόμη δουλεύουν σε έναν τόσο κομβικό για την εποχή τομέα. Κι έπειτα το βλέμμα σου και μόνο θα απελευθερώσει τον δικό της χείμαρρο που περιλαμβάνει από το τι μπορεί να τραβάνε οι επαγγελματίες του κλάδου της κι άλλων αντίστοιχων κλάδων λόγω κάποιων ανθρώπων που μοιάζει αδύνατο να καταλάβουν σε τι κατάσταση βρισκόμαστε μέχρι και τα προβλήματα που έχουν τη βάση τους στον κρατικό μηχανισμό.

Τη μεθεπόμενη μέρα ο κύριος στα λαχανικά του σούπερ μάρκετ θα σε καλώς ορίσει εγκάρδια με την αισιοδοξία του βιοπαλαιστή ο οποίος αν αφήσει τη ζωή να τον πάρει από κάτω δε θα ξανασηκωθεί ποτέ. Μια αισιοδοξία που βεβιασμένα θέλουμε να υιοθετήσουμε οι περισσότεροι για να μην ακολουθήσουμε τον δρόμο της ματαιότητας σκεπτόμενοι το ακόμη πιο ασταθές μας μέλλον.

Την άλλη βδομάδα θα ξαναπεράσεις από το ψιλικατζίδικο κι η κυρία αυτή τη φορά δε θα γελάει με τα “χάλια” μας αλλά θα σου εκμυστηρευτεί πως έχει βάλει τον εαυτό της στον αυτόματο πατώντας το αμυντικό κουμπί του μουδιάσματος των πάντων. Θα της πεις ότι αρχίζουν να σε πιάνουν τα ψυχοσωματικά σου και θα σου πει ότι η ίδια έχει μπει σε καταστολή γιατί αλλιώς δε θα άντεχε, το ίδιο θα σε συμβουλέψει να κάνεις κι εσύ.

Ακόμη και μέσω διαδικτύου οι ανάγκες μας ξεχύνονται στα πληκτρολόγια, τις οθόνες και τις αρχικές σελίδες των προφίλ μας σαν απροσάρμοστοι χείμαρροι που “αν δεν τα πουν θα σκάσουν” αφού στις ζωές μας είμαστε μάλλον πολύ πιο προσαρμοσμένοι απ’ όσο θα θέλαμε ή από όσο αντέχουμε. Άλλοι βρίζονται, άλλοι συμπαραστέκονται, άλλοι το ρίχνουν στην πλάκα για να κρατήσουν ισορροπίες, άλλοι αμφισβητούν, άλλοι πανικοβάλλονται. Μα οι περισσότεροι έχουν κάτι κοινό που ίσως ακόμη δεν έχουν καν αντιληφθεί. Είναι απλώς άνθρωποι. Είμαστε απλώς άνθρωποι. Κι έτσι μοιραζόμαστε οι άνθρωποι εν καιρώ πανδημιών κι άλλων κακουχιών τα ‘σώψυχά μας που ελπίζουμε πάντα κάποτε αντί για αγχόνες να γίνουν κίνητρα και λύτρωση.

Όχι, δεν ισχυρίζομαι πως όσα περνάμε είναι ό,τι χειρότερο έχει βιώσει ποτέ η ανθρωπότητα, δεν ισχυρίζομαι καν πως εμείς όλοι που ανταλλάζουμε πέντε κουβέντες στις γειτονιές ο καθένας με τον προσωπικό του σταυρό στην πλάτη είμαστε σε χειρότερη μοίρα από άλλους. Παρ’ όλα αυτά τα πράγματα είναι δύσκολα και κάθε φορά που τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα το κομβικό σημείο του παρόντος που πρόκειται να γίνει η ιστορία του αύριο καθορίζεται από τις ψυχολογίες μας. Από τις ψυχολογίες του γείτονα, της φοιτήτριας, του μικροεπιχειρηματία της διπλανής πόρτας, του άνεργου, του απολυμένου, του απελπισμένου, του πρώην πλασματικά βολεμένου.

Κι εκεί καταλαβαίνεις πόσο πιο απλά θα ήταν ίσως όλα με την έννοια της συναισθηματικής μας αλήθειας και της ίδιας μας της εφήμερης ύπαρξης αν αντί να επιβιώσουμε με κάθε κόστος σε μια ανισόπεδη κοινωνία κοιτούσαμε να συμβιώσουμε λίγο πιο αρμονικά μεταξύ μας με κοινή βάση την πολυσυζητημένη ξαφνικά αλληλεγγύη που κάποιοι θυμούνται μόνο όταν τους συμφέρει. Αν ξεγυμνώναμε τις καρδιές μας αντί να ξεβρακώνουμε ο ένας τον άλλον, αν παραδεχόμασταν τα κενά μας, αν συμπληρωνόμασταν επιτέλους με βάση τις όμορφες διαφορετικότητές μας, αν αφήναμε τους εαυτούς μας να αποδεσμευτούν από τα άγχη-φούσκες ενός εκτροχιασμένου συστήματος ίσως τότε η επιβίωση να μη φάνταζε διαρκής πόλεμος με γνώμονα το χυδαίο μότο των και καλά ρεαλιστών “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Ίσως τότε να μπορούσαμε να μιλήσουμε όλοι εξίσου για ζωή.

Γιατί είσαι άνθρωπος κι είμαι άνθρωπος. Κι αυτό που προσπαθώ να σου πω τόση ώρα είναι ότι έχεις πολύ περισσότερα να μοιραστείς από το να χωρίσεις μαζί μου και με τους γύρω σου όπως κι εγώ με ‘σένα. Κάποιους άφησες να σε πείσουν για το αντίθετο. Κάποιους μέσα σου ή κάποιους έξω από εσένα, αυτό εσύ θα το ανακαλύψεις. Όμως από το να μπαίνουμε σε καταστολή για να μην πονάμε ίσως θα ήταν καλύτερα να αλληλοστηριζόμαστε στην πράξη όλοι μας επί ίσοις όροις τελικά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr