«Καρτ-ποστάλ» από τον φράχτη στον Έβρο στέλνει η ΠτΔ στις γυναίκες του Αφγανιστάν

«Αυτές τις μέρες που ο τρόμος κυριαρχεί στο Αφγανιστάν, ο νους και η καρδιά μας βρίσκεται κοντά στις γυναίκες της χώρας, αυτές που είναι στο στόχαστρο των Ταλιμπάν μόνο και μόνο επειδή θέλησαν να εκμεταλλευτούν την εύθραυστη ελευθερία τους, να σπουδάσουν, να εργαστούν, να πετάξουν τη μπούρκα.[…] Οι απελπισμένες φωνές αυτών των γυναικών ζητούν στήριξη και ελπίδα, ένα χέρι σωτηρίας που θα απομακρύνει τις ίδιες και τα παιδιά τους από τον ζόφο, από το σκοτάδι που θα τις μεταμορφώσει σε σκιές, αν δεν τις αφανίσει ολοκληρωτικά. Φωνές που ηχούν σήμερα στα αυτιά μας σαν τύψη και είναι χρέος μας να μην τις αγνοήσουμε».

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια που επέλεξε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να στηρίξει τις γυναίκες του Αφγανιστάν, που βλέπουν τον εφιάλτη του καθεστώτος των Ταλιμπάν να επιστρέφει. 

Είναι τα λόγια που επέλεξε να χρησιμοποιήσει, η ίδια Πρόεδρος που λίγους μήνες πριν, είχε δηλητηριάσει τον δημόσιο διάλογο νομιμοποιώντας δια της παρουσίας της και ηθικά τον «φράχτη» στον Έβρο που είναι φτιαγμένος ακριβώς για να εμποδίζει τους ανθρώπους που αναφέρει με τόσο όμορφα λόγια συμπόνοιας στην ανάρτησή της.

Είναι η ίδια Πρόεδρος που αδιαφορεί επιδεικτικά και δεν χρησιμοποιεί το κύρος του θεσμού που εκπροσωπεί, προκειμένου να διερευνηθούν επιτέλους οι δεκάδες καταγγελίες κατά της Ελλάδας για χρήση παράνομων (εγκληματικών θα πω εγώ) μεθόδων επαναπροωθήσεων προσφύγων και μεταναστών προς την Τουρκία. 

«Οι απελπισμένες φωνές αυτών των γυναικών ζητούν στήριξη και ελπίδα, ένα χέρι σωτηρίας που θα απομακρύνει τις ίδιες και τα παιδιά τους από τον ζόφο», λέει η κ. Πρόεδρος. Λοιπόν; Ποια είναι η πρόταση; Αυτό το «χέρι βοηθείας» φαντάζομαι πως θα έχει κάποια μορφή. Δε θέλω να πιστέψω ότι η ΠτΔ θα περιοριστεί σε ένα ποστάρισμα στα social με ποιητική διάθεση για το «το σκοτάδι που θα τις μεταμορφώσει σε σκιές». Είναι γνωστοί και απολύτως σεβαστοί οι πολιτειακοί περιορισμοί του θεσμού της Προεδρίας στην Ελλάδα, όμως το εκτόπισμα της γνώμης της μετράει σίγουρα περισσότερο από το ποιητικό της ταλέντο.

Θα αγωνιστεί λοιπόν για το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων για όσες Αφγανές θέλουν να διαφύγουν από το νέο καθεστώς;

Θα αγωνιστεί για την ασφαλή δίοδο όσων Αφγανών συνεργάστηκαν με τις δυτικές δυνάμεις τις τελευταίες δύο δεκαετίες και τώρα κινδυνεύουν να δολοφονηθούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους;

Ως Πρόεδρος μιας από τις βασικότερες χώρες εισόδου προσφύγων και μεταναστών προς την Ευρώπη, θα πιέσει τους ευρωπαίους ομολόγους της που επισκέπτεται και την επισκέπτονται κάθε τόσο, για τη χάραξη μιας ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που θα απαντάει στα πραγματικά προβλήματα που ανακύπτουν και όχι στις εκλογικές πελατείες κάθε αδύναμου αρχηγού κράτους που τρέχει πίσω από τις εθνικές φοβίες των ψηφοφόρων του;

Δε θέλω να πιστέψω ότι η ΠτΔ «ξεχρέωσε» με αυτό το post. Φοβάμαι όμως ότι το έκανε… Φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να σέρνεται πίσω από τη χάραξη εθνικής πολιτικής που σε αυτή τη φάση μάλλον έχει αναλάβει ο Νότης Μηταράκης, που βγήκε πριν ακόμη από το Υπουργείο Εξωτερικών για να αναλύσει την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να «κλαίει» για τα δικαιώματα των Αφγανών γυναικών στηρίζοντας τον ευατό της πάνω στο τείχος του Έβρου. 

Φοβάμαι ότι το επόμενο επεισόδιο στο κακοπαιγμένο σίριαλ της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής θα είναι απείρως χειρότερο από το προηγούμενο (βλ. Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας 2016) και θα φέρει το βάρος της σιωπηρής ανοχής (ή και αποδοχής) σας.

Tα κορίτσια του Αφγανιστάν τα χρησιμοποίησαν πολλοί και όχι μόνο οι Ταλιμπάν. 

Πάνω στο δικό τους αίμα δικαιολογήθηκαν τα 20 χρόνια νατοϊκών παρεμβάσεων στη χώρα τους. 

Το 2001, η Σέρι Μπλερ, σύζυγος του τότε βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, ζητούσε κινήσεις «για να δοθεί φωνή στις γυναίκες του Αφγανιστάν». Το 2010 η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον ορκιζόταν να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των γυναικών του Αφγανιστάν, μιας και το αφήγημα για την 11/9 είχε σταματήσει να «πουλάει» στο αμερικανικό κοινό. 

Αν λοιπόν κ. Πρόεδρε δεν έχετε σκοπό να κάνετε τίποτα για τις γυναίκες του Αφγανιστάν και για τις οικογένειές τους, αν συνεχίσετε να φωτογραφίζεστε στα τείχη της ντροπής και να χαμογελάτε σε εκδηλώσεις με τον υπουργό των επαναπροωθήσεων, τότε αφήστε τα δακρύβρεχτα ποσταρίσματα για τις γυναίκες του Αφγανιστάν γιατί αν έκαναν το λάθος να πατήσουν προς τα μέρη μας με τις κόρες, τους γιους, τους άντρες, τις αδελφές και τους αδελφούς τους, τότε πιθανόν να βρίσκονταν σε καμιά πορτοκαλί σχεδία στη μέση του Αιγαίου χωρίς προπέλα. Και ίσως, αν ήταν τυχερές, να τις διέσωζε κάποιος διασώστης από αυτούς που πρώτα καλείτε στο Προεδρικό και μετά «ξε-καλείτε» κατά παραγγελία των εθνικών μας ταγών.

Υ.Γ.: Κάτω από την ανάρτηση της Προέδρου στο facebook, υπάρχουν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές περίπου 450 σχόλια που εκτείνονται σε όλο το φάσμα που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Διάβασα αρκετά από προσωπικό ενδιαφέρον (πείτε το και διαστροφή). Ένα όμως μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μέσα σε 10 ακριβώς λέξεις μια χρήστρια του facebook συμπυκνώνει τη νοοτροπία μιας μεγάλης πλειοψηφίας πολιτών, πολιτικών, κυβερνώντων – ίσως ακόμη και της ίδιας της Προέδρου:

«Τις λυπόμαστε. Μην δίνουμε όμως λάθος μηνύματα και γεμίσουμε πάλι!»

Δέκα λέξεις. Όλη η πολιτική της ΕΕ στο προσφυγικό εδώ και έξι χρόνια. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr