«Ωραία ήταν, βέβαια ο κόσμος δεν καύλωσε» που θά’λεγε κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τό’χω ξαναγράψει και συνεχώς επιβεβαιώνομαι, τα τελευταία χρόνια το πιο εντυπωσιακό στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου είναι το πως κατορθώνει να ανακυκλώνει το σπουδαίο έργο του και, κυρίως, να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Ένας καλλιτέχνης δαιμόνιος, πανέξυπνος, που δεν υπάρχει περίπτωση να «χαθεί» από το προσκήνιο. Για τον Σαββόπουλο, όσο κι αν τον ακούς από τα ραδιόφωνα – που δεν τον ακούς συχνά – δεν θα πεις ποτέ αυτό που λέγεται/ ακούγεται για άλλους τραγουδιστές: Ότι είναι δηλαδή «καθεστωτικός» και μπουχτίσαμε να ακούμε τη φωνή του επί πολλές δεκαετίες, λες και δεν βγήκαν άλλοι Έλληνες «song writers» μετά απ’ αυτόν ή λες και το ελληνικό τραγούδι σταμάτησε εκεί, γύρω στο ’83, με τα «Τραπεζάκια έξω». Η αλήθεια είναι πως ο Σαββόπουλος αποτελεί σημαντικότατο πυλώνα του τραγουδιού στον τόπο αυτό. Διόλου τυχαίο πως ενώ δεν θα τον χαρακτήριζες «συνθέτη», μερικοί τον συγκαταλέγουν τρίτο κατά σειρά μεγαλύτερο δημιουργό μετά τους Χατζιδάκι – Θεοδωράκη. Κι ας μην έχει γράψει κανένα συμφωνικό έργο ή κανέναν αδιάσπαστο «κύκλο τραγουδιών»: Κομμάτια σαν το «Δημοσθένους λέξις» και «Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» έφτασαν και περίσσεψαν, όπως αποδείχτηκε μέσα στα χρόνια, για να τον αναγορεύσουν σε μία ξεχωριστή μονάδα και ταυτόχρονα ολότητα μέσα στο ελληνικό τραγούδι. Είναι δυνατόν ν’ αλλάξεις σταθμό ή να ξινίσεις τα μούτρα σου κάθε φορά που από κάπου θα τον ακούσεις να τραγουδά «Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή»; Μιλάμε για ένα έργο που υπερβαίνει κατά πολύ τον ίδιο τον δημιουργό του και που διαπερνά ολόκληρη την πορεία του με ατυχείς επιλογές, που δεν ήταν και λίγες. 

Ακόμη δεν πήγα να τον δω στο Άλσος του Πεδίου του Άρεως, στην πολυδιαφημισμένη παράσταση του που στοχεύει στην αναβίωση ενός μέρους παλιάς αθηναϊκής διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Διότι κι αυτό «τό’χει» ο Σαββόπουλος: Ένας βέρος μεσογειακός καλλιτέχνης, κάτι μεταξύ τροβαδούρου, performer και κονφερασιέ, που όποτε αφήνει την κιθάρα και πιάνει το ταμπούρλο, χαλάει κόσμος! Είναι φως – φανάρι πως η εξωστρέφεια και το ταμπεραμέντο του έσωσαν τον Σαββόπουλο από τις καταθλίψεις του. Ένας ψυχίατρος μού’χε πει κάποτε ως εικασία πως ο Σαββόπουλος πάσχει από παλιμπαιδισμό και πως αδυνατεί να διαχειριστεί την τόση ευφυΐα του. Πιθανώς, εγώ δεν τον γνωρίζω τόσο καλά για να ενστερνιστώ τέτοια επί του ποδός «διάγνωση». Θυμάμαι όμως έναν κυνισμό και ένα «ψάρωμα» που πάντα προτάσσει για να επιβληθεί στους γύρω του: Ήταν το 2005 που κάναμε κανονική εισβολή στο σπίτι του για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές Ροκ». Κουβαλούσαμε πολλές βαλίτσες με φώτα, την Super16 mm «Aaton» κάμερα, κλακέτα κλπ. «Όλα αυτά τα φέρατε για να με εντυπωσιάσετε;» ήταν το πρώτο πράγμα που μας είπε για να λάβει την απάντηση του οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλου: «Σιγά μην κοψομεσιαζόμασταν για να σας εντυπωσιάσουμε, κύριε Σαββόπουλε»! Λίγα χρόνια μετά σε μια συνέντευξη του για το περιοδικό «Δίφωνο», του είχα θέσει το ερώτημα πώς αισθάνεται που τραγουδάει «Ήλιε – ήλιε αρχηγέ» μες το Μέγαρο Μουσικής με τη χορηγία μεγάλου επιχειρηματικού ομίλου. «Δεν θά’χα πρόβλημα να ήταν και μικρός ο όμιλος» μού’χε απαντήσει, «αλλά αφού ήταν μεγάλος, να μη δεχόμουν;» 

Τα χρόνια πέρασαν, ο Σαββόπουλος γιόρτασε τα 50χρονα του στο τραγούδι, έφτιαξε τον ακουστικό «Πυρήνα» του, έκανε αφιέρωμα στα κοσμογονικά sixties, αλλά και στον μέντορα του, Μάνο Χατζιδάκι, μέχρι και την Καλομοίρα έβγαλε από τούρτα για να του τραγουδήσει «Dear Mr. President». Εκεί πάλι είχε επιστρατεύσει το χιούμορ του: «Και ποια θέλατε να βγάλω μέσα από τούρτα; Τη…Φαραντούρη;» Παρεμπιπτόντως, επειδή κι η Φαραντούρη διαθέτει μεγάλο χιούμορ, είναι σίγουρο πως πολύ θά’χε γελάσει με τη συγκεκριμένη απάντηση του Σαββόπουλου. 

Από χθες έγινε πάλι ο κακός χαμός στα social media με τον Σαββόπουλο! Τι είχε συμβεί; Μία χορεύτρια ντυμένη αστυνομικός, ονόματι Εβίτα Χουντάλα, έκανε στριπτίζ μπροστά στον «Θεό», χορεύοντας του αισθησιακά το «You can leave your hat on» του Joe Cocker. Του τρίφτηκε λίγο εκεί πέρα, μετά αγκαλιάστηκαν και το happening έληξε. Κάποιος τράβηξε τη σκηνή με το κινητό του, το βιντεάκι διέρρευσε και τώρα όλοι ασχολούμαστε με το αν γαμεί η δε γαμεί ο Σαββόπουλος στα 74 του – διότι περί αυτού πρόκειται! 

Καταρχάς το εύρημα της στριπτιζέζ αστυνομικίνας πρώτος το έβαλε ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης στις παραστάσεις του, που – ως γνωστόν – γούσταρε πάντα να σατιρίζει τα σώματα ασφαλείας, όπως και να παίζει με τα σεξιστικά αντανακλαστικά του κοινού του. Στο τελευταίο ο Σαββόπουλος δεν μας είχε συνηθίσει, φαίνεται όμως πως εμείς εκεί, το χαβά μας: Κολλήσαμε στο «Είδα την Άννα κάποτε» και στο «Μια θάλασσα μικρή», λες κι ο Σαββόπουλος δεν υπήρξε ποτέ αρσενικό και λάτρης του γυναικείου φύλου με την έννοια της σωματικής επαφής ή λες και ο Σαββόπουλος μια ζωή ήταν ένας διανοούμενος με στρογγυλά γυαλιά που αντιμετώπιζε το γυναικείο κορμί όπως ένας βιολοντσελίστας κρατάει το βιολοντσέλο του. «Και κάνω έρωτα μαζί σου με τηλεπάθεια, σ’ ένα κόσμο μπερδεμένο όλο αστάθεια», πού’λεγε κι ο…προφήτης ΛΕΠΑ. Ήταν ανάγκη όμως, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, να μας το φανερώσει και αυτό στην ηλικία που βρίσκεται; Ήταν ανάγκη, την εποχή του απόλυτου politically correctness, ο Σαββόπουλος να αποφανεί σεξιστής και φαλλοκράτης; 

Ας χαλαρώσουμε λίγο. Θεωρώ ότι όλο αυτό ήταν μία συντονισμένη εμπορικότατη κίνηση για να μάθουν τις παραστάσεις του στο Άλσος – κίνηση προερχόμενη από τον ίδιο, από τους συμβούλους του ή από τον επιχειρηματία, δε μπορώ να ξέρω. Μέσω των πρωινάδικων και των κουτσομπολίστικων που πήραν το βιντεάκι και το τράβηξαν απ’ τα μαλλιά, έμαθαν οι πάντες για τη στριπτιζέζ του Σαββόπουλου. Εντάξει, γελάς μία, γελάς δύο, μετά είναι κι αυτός ο στίχος του Καρυωτάκη που έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων…»

Θα πρότεινα να ασχοληθούμε με ένα πολύ σοβαρότερο θέμα που ουδείς είδα να σχολιάζει: Που πήγαν όλα τα «πρεζάκια» που εδώ και καιρό έδιναν στο Πεδίο του Άρεως όψη νυχτερινού κολαστήριου, αναγκάζοντας ως και τη Μιμή Ντενίση να βγει έξω με τις ταβανόβουρτσες; Πώς εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί οι δύσμοιροι «ζωντανοί – νεκροί» με το που έσκασε η είδηση για τις παραστάσεις του Σαββόπουλου; Δεν απαιτεί και πολύ μυαλό για να καταλάβεις πως το Χρήμα είναι ο Υπέρτατος Θεός! Την ανεπάρκεια του κράτους και των υπηρεσιών του για την ανακούφιση αυτής της περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, φαίνεται ότι αναλαμβάνουν να καλύψουν οι κεφαλαιούχοι, οι εκάστοτε επιχειρηματίες προς όφελός τους φυσικά. Διότι, ναι μεν το Πεδίο του Άρεως καθάρισε για να δίνει παραστάσεις ο Σαββόπουλος (λέμε τώρα), πηγαίνετε όμως μια βόλτα τα βράδια γύρω από την ΑΣΟΕΕ και θα δείτε πως απλά τους συνανθρώπους μας αυτούς τους…μετακόμισαν!

Νομίζω πως η φράση «Πολύ κακό για το τίποτα», εκφράζει πλήρως τη φάση του Σαββόπουλου με το χορό της στριπτιζέζ. Και για να κλείσω οριστικά με το θέμα, δανείζομαι ένα απόσπασμα από μιαν αδημοσίευτη ακόμα συνέντευξη του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου στον γράφοντα: «Πρόσφατα ήρθε και με βρήκε ένας από ‘κείνους τους χορευτές, θηριώδης, σαν Μεξικανός, που έκανε μια παράσταση ολόγυμνος. Αυτός ολόγυμνος και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ντυμένος. Ωραία ήταν, βέβαια ο κόσμος δεν…καύλωσε».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr