Review από την επίσημη δισκοπαρουσίαση της Βιολέτας Ίκαρη

Παρακολουθούσα χθες τη Βιολέτα Ίκαρη να τραγουδάει unplugged, μόνο με ένα πιάνο, παρουσία του κόσμου που έσπευσε να γεμίσει το καφέ των Public στο Σύνταγμα κατά τη δισκοπαρουσίαση της. Ένα κορίτσι από την Ικαρία, λεπτοκαμωμένο με μια φωνή στεντόρεια, καθαρή και δυνατή που κατάφερε να μας καθηλώσει στην επίκληση «Ζητείται άνθρωπος», στο «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου» ή στο «Φλυτζάνι» του Απόστολου Ρίζου με τους στίχους της Τάμμυς Τσέκου να περιγράφουν την εξής σκηνή: Μια κοπέλα ανακαλύπτει την παλιά φωτογραφία μιας πρώην συντρόφου του «δικού» της και το φλυτζάνι που κρατάει, σπάει μέσα στα χέρια της. Μία από τις ωραιότερες γυναικείες μπαλάντες γραμμένη από έναν τραγουδοποιό – συνοδοιπόρο της Ίκαρη. 

Η Βιολέτα Ίκαρη πρέπει να νιώθει ευτυχής με την πρώτη της δισκογραφική έξοδο από τη Feelgood. Σύμφωνα με τον Χρήστο Κορτσέλη, εκπρόσωπο της εταιρείας, η ίδια επέμενε να βγει σε φορέα ήχου, σε CD, η δουλειά της και να μην περιοριστεί σε ψηφιακή έκδοση. Μάλλον είχε δίκιο, αν υποτεθεί πως η νεαρή τραγουδίστρια κατάφερε να κάνει «κατάσταση» γύρω από τ’ όνομα της σε σύντομο χρονικό διάστημα, έχοντας τα εύσημα του Διονύση Σαββόπουλου, του Γιώργου Νταλάρα και της Ελένης Βιτάλη. Δεν είναι τυχαίο που η Βιτάλη την συστήνει ως «το αηδονάκι μου», όποτε την καλεί στη σκηνή του «Ίλιον plus» τα Παρασκευοσάββατα και τραγουδάνε μαζί το «Άϊ γαρούφαλο μου»!

Το πιο εντυπωσιακό και ενδεικτικό για την εποχή είναι πόσο «τσίμπησαν» οι πάντες με τη φωνή της Ίκαρη. Η λέξη «τσίμπησαν» δεν έχει κανένα αρνητικό πρόσημο. Αντιθέτως, θα έλεγα, όταν βομβαρδιζόμαστε από πρωτοεμφανιζόμενους τραγουδιστές με φωνές άχρωμες, άοσμες και άγευστες, το καλό και το ιδιαίτερο θα ξεχωρίσει και θα προσελκύσει το κοινό. Ένα κοινό ίσως μικρό στην αρχή, που ενδεχομένως να είχε δει την ερμηνεύτρια στα live τους με τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Γιάννη Μηλιώκα – δύο δημιουργοί που τώρα της χάρισαν από μία πρωτότυπη σύνθεση τους έκαστος, το «Η αλήθεια πονά» και το «Με ένα χρώμα» αντιστοίχως.

Η πρώτη που πήρε το λόγο στο πάνελ με τον συντονισμό της Κωνσταντίνας Βαρσάμη, ήταν η ραδιοφωνική παραγωγός Βάνα Δαφέρμου. Αναφέρθηκε στο πώς η Ίκαρη έδωσε το φιλί της ζωής σε μία σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών της, που έφταναν στο τέλος του κύκλου τους. Ο Γιώργος Τσάμπρας στη συνέχεια μίλησε για την πολυσυλλεκτικότητα του υλικού της Ίκαρη και για την υφολογική ανομοιογένεια του ως φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών στη δισκογραφία. Έδωσε έτσι «πάσα» στην ερμηνεύτρια να μιλήσει για τις μουσικές καταβολές της: «Ναι μεν με εξέφραζε το ικαριώτικο πανηγύρι», εξομολογήθηκε, «η αγάπη μου όμως για τη ροκ μουσική με οδήγησε να μπω και σε μια ροκ μπάντα». Ο γράφων με τη σειρά του αφηγήθηκε ένα περιστατικό, όταν άκουσε τυχαία την Ίκαρη μέσα σ’ ένα ταξί και ενδιαφέρθηκε αμέσως γι’ αυτή την καινούργια φωνή με προσωπικότητα και με το δικό της ηχόχρωμα. Όσο για τον παραγωγό του δίσκου, Νίκο Μακράκη, μια εποχική ίωση τον κράτησε εκτός εκδήλωσης, η Βαρσάμη όμως διάβασε την επιστολή που έστειλε. 

Είναι σίγουρο πως η Βιολέτα Ίκαρη θα μας απασχολήσει και στο μέλλον. Κατάφερε να κάνει έναν πρώτο δίσκο με δώδεκα καλά – και καλοενορχηστρωμένα – τραγούδια, τα οποία αν και έχουν αυτή την ηχητική ανομοιογένεια, όπως επισήμανε ο Τσάμπρας, εν τούτοις κατά τη γνώμη μου ακούγονται σαν ένα ενιαίο concept, κάτι που οφείλεται σίγουρα στις ερμηνείες της! Πρωτότυπη συνθήκη, αν μη τι άλλο, μία φωνή να «ενώνει» μπαλάντες αργόρυθμες, μπαλάντες ρυθμικές, δημοτικοφανή και αμιγώς λαϊκότροπα τραγούδια! Ούτως ή άλλως από τώρα συμπεριλαμβάνω το «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου» μέσα στο TOP10 των ελληνικών δίσκων που θα δημοσιευθεί στο koutipandoras.gr στην εκπνοή του 2018. 

Παρόντες στην παρουσίαση της Ίκαρη όχι μόνο οι συντελεστές του δίσκου, αλλά και κορυφαίοι συνάδελφοι της, δημοσιογράφοι και φίλοι, που την τίμησαν: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που μοιράζεται μαζί της το τραγούδι «Απέραντη ερημιά», ο Απόστολος Ρίζος που τη συνόδευσε με την κιθάρα του στο «Φλυτζάνι», ο Δημήτρης Βραχνός από τον «Μελωδία», τον σταθμό – χορηγό επικοινωνίας του άλμπουμ, ο Νίκος Ξύδης, ο Πάνος Παπαϊωάννου, η ηθοποιός Νίκη Σερέτη και φυσικά η δραστήρια Κυριακή Αιλιανού που «έτρεχε» τη δουλειά από καιρό με όλες τις δυνάμεις της! «Να πως τα τραγούδια φανερώνονται και νέοι καλλιτέχνες κάνουν σιγά – σιγά και διακριτικά την παρουσία τους! Υπάρχει ελπίδα τελικά!» Έτσι έκλεισα τη δική μου ομιλία και έτσι κλείνω κι αυτό εδώ το review τώρα.