Μεγαλύτερο πρόβλημα από την οικονομική δυσπραγία και την ανεργία θεωρεί την «προσπάθεια αποχριστιανοποίησης», της κοινωνίας η υποψήφια της ΝΔ Έλενα Ράπτη.
Σε άρθρο της στην εκκλησιαστικού περιεχομένου ιστοσελίδα romfea.gr, η Έλενα Ράπτη επιδίδεται σε ένα μοναδικό κρεσέντο σκοταδισμού και αντικοσμικότητας, θυμίζοντας τον λόγο γραφικών θρησκόληπτων ατόμων που έχουν γίνει δημόσια πρόσωπα χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό τους.
Επειδή όμως οι ερμηνείες δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να παρουσιαστεί το μέγεθος του θρησκευτικού φανατισμού που εκπορεύεται από το συγκεκριμένο άρθρο, παρακάτω παραθέτουμε αυτούσια ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματα. Ολόκληρο το άρθρο μπορεί να το διαβάσει κανείς στην ιστοσελίδα romfea.gr.
«Η Ελλάδα ζει μια νέα «Χαλκή Πύλη» με την αποκαθήλωση της εικόνας του Χριστού από τις αίθουσες των δικαστηρίων και των σχολείων.
»Ζει την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, η οποία πονηρά επιχειρείται όχι με την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών αλλά με την μετατροπή του από θεολογικό σε θρησκειολογικό. Ζει τον, όλο και με μικρότερη συχνότητα, εκκλησιασμό των μαθητών.
»Ζει τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας και κατά του κλήρου με σκοπό να πλήξει το συνολικό οικοδόμημα της πίστης μας και να ανοίξει το δρόμο για υποχωρήσεις και συμβιβασμού», αναφέρει στο άρθρο της η κ. Ράπτη.
Παράλληλα, αναφερόμενη στις μορφές στήριξης της κοινωνίας που έχουν πραγματοποιηθεί από εκκλησίες όπως τα συσσίτια, οι έρανοι, τα φροντιστήρια και η παροχή στέγης, η Έλενα Ράπτη τονίζει: «Όλα αυτά είναι αθέατα, γιατί έτσι πρέπει να είναι το έργο του Θεού. Η πρόκληση είναι μπροστά μας και είναι μεγάλη. Δοκιμάζεται η αντοχή της κοινωνίας και της πίστης μας».
«Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε μια προσευχή πριν κοιμηθούμε, να ζητούμε τη βοήθεια της Παναγίας για τα παιδιά μας, να ανάβουμε ένα κερί για όσους έφυγαν και να ακολουθούμε το Σχέδιο του Θεού», καταλήγει το άρθρο, θυμίζοντας έκθεση ιδεών σε κατηχητικό.
Όλα αυτά, αν και σαφέστατα είναι δικαίωμα του καθενός να τα υποστηρίζει δημόσια, ίσως να μην γίνονταν αντικείμενο σχολιασμού εάν λέγονταν σε ανύποπτο χρόνο, καθώς κάθε ομολογία πίστης οφείλει να γίνεται σεβαστή.
Ωστόσο, όταν η επίκληση στο θρησκευτικό συναίσθημα μεγάλου μέρους του πληθυσμού, η κατάχρηση του συναισθηματικού λόγου και η διασπορά τρόμου περί «αποχριστιανοποίησης» της κοινωνίας, γίνονται προεκλογικό εργαλείο στα χέρια υποψηφίων βουλευτών είναι σίγουρο ότι επιδέχονται -τουλάχιστον- κάποιας κριτικής.
