Ρένια Λουιζίδου για ΜeToo: Θέλω να έχω μούτρα να κοιτάω τα θύματα στα μάτια

Απόσπασμα από συνέντευξη στο περιοδικό «ΕΓΩ». 

Εσείς έχετε συνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Περιμένατε όλα αυτά;

Τα τρία τέταρτα του ελληνικού θεάτρου έχουν δουλέψει και με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Δημήτρη Λιγνάδη. Θα υπάρχουν όλων των ειδών οι διηγήσεις. Στα 30 αυτά χρόνια κανείς από τους δύο δεν έβγαινε με μπαζούκας και καλάσνικοφ να πάρει κεφάλια, γιατί θα τους είχαν σταματήσει.

Σε κάποιους, λοιπόν, θα ήταν εντάξει και σε κάποιους άλλους όχι. Προσωπικά, αισθάνομαι μία ευθύνη απέναντι στις κοπέλες και στα αγόρια που μπήκαν μπροστά και κάθε φορά που απαντάμε κάτι, πρέπει να σκεφτόμαστε αυτά τα πρόσωπα που εκτέθηκαν τρομερά. Έχουν παιδιά πίσω τους, οικογένειες, μανάδες, συζύγους, φίλους.

Πρέπει όσο μπορούμε να τους προστατεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους για χάρη ενός ολόκληρου κλάδου. Θέλω να έχω μούτρα να κοιτάξω την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, που είναι φίλη μου, ή την Τζένη Μπότση. Είναι κορίτσια που τα ξέρω τόσα χρόνια και περνούσαν τέτοιο λούκι. Αισθάνομαι υπεύθυνη για το τι θα πω και τι θα κάνω.

Γνωρίζατε πράγματα από εκείνες πριν τα καταγγείλουν δημοσίως;

Την πλήρη εικόνα δεν την είχα ποτέ. Μόνο ένα μέρος των γεγονότων, αυτό που την κάθε φορά είχαν το περιθώριο και οι ίδιες να εκθέσουν δημοσίως. Κάπου ήξερα λίγα περισσότερα, κάπου λίγα λιγότερα.

Μιλήσατε μετά την εξομολόγησή τους; Τις είδατε ξαλαφρωμένες;

Ασφαλώς. Βεβαίως, είναι ένα τεράστιο ξαλάφρωμα, αλλά δεν είναι καθόλου ανώδυνο και αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι πολύ καλά στο μυαλό μας. Βεβαίως αισθάνονται ένα είδος λύτρωσης, αλλά το πλήρωσαν και συνεχίζουν να το πληρώνουν πολύ δύσκολα.