Ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός, ο νέος δρόμος προς τον σοσιαλισμό

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί να διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο την εθνική υπόσταση της χώρας και του ελληνικού λαού έχοντας πίσω της τα συντρίμμια 5-7 ετών εφαρμογής της βιοπολιτικής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και την εκθεμελίωση του όποιου παραγωγικού ιστού διαθέτει η Ελλάδα, με το τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα  διαλυμένα, μικρή σημασία θα έχουν τα όσα σπουδαία και σημαντικά γράφτηκαν και ειπώθηκαν στην ΚΕ μετά τη στρατηγική νίκη στις τριπλές εκλογές του Μαΐου. Εκείνο που θα έχει σημασία θα είναι το μέγεθος της νίκης που θα έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και η ενεργός συμπαράταξη του λαού στην απελευθερωτική αντεπίθεση υπό την αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση. 

Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο μικρότερες θα είναι οι στρατηγικές ζημιές που θα έχει υποστεί η πατρίδα και ο λαός. Δυστυχώς, στις 26 δεν έφυγαν και τώρα μπαίνουμε στην φάση της «τελικής λύσης», δηλαδή της οριστικής καθυπόταξης του φρονήματος και της πλήρους εκποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Η επόμενη μάχη της αποτροπής εκλογής πρόεδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή είναι αβέβαιη. Βέβαια, είναι προφανές ότι όσοι βουλευτές συγκροτήσουν την πλειοψηφία των 180 θα πρέπει να ξέρουν πως στο εξής θα ανήκουν στους  βαστάζους των μνημονιακών πολιτικών…

Πως αισθάνεται το 23%

Οι ψηφοφόροι που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε κόμμα εξουσίας  ανήκουν κυρίως στον  ευρύτερο ιδεολογικό χώρο της πατριωτικής, σοσιαλιστικής μη κομμουνιστικής αριστεράς και της εαμικής παράδοσης, με μίκρο και μεσοαστικό ταξικό πρόσημο. Οι ψηφοφόροι αυτοί έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και επιδιώκουν την υλοποίηση της μεγάλης αλλαγής που εκκρεμεί από το 1945, το 1974 και η οποία δυστυχώς όταν παρουσιάστηκε η ιστορική ευκαιρία το 1981 δεν ευδοκίμησε, διότι έγιναν σοβαρά αλυσιδωτά λάθη. Οι ψηφοφόροι αυτοί είχαν στηρίξει τις αλλαγές που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ για να βρεθούν εγκλωβισμένοι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της πράσινης νομενκλατούρας. Ως εκ τούτου έχουν την πολιτική εμπειρία της βαθειάς απογοήτευσης και της προδοσίας. Γι΄ αυτό και οι πολίτες αυτοί δεν κρύφτηκαν στο κόμμα-καταφύγιο του ΚΚΕ, αλλά αποτόλμησαν να εμπιστευτούν και πάλι το καινούργιο και το ανατρεπτικό, δηλαδή την προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ και με αρχηγό ένα ευφυή νέο άνθρωπο που μαθαίνει και εξελίσσεται συνεχώς.

Υπό το πρίσμα αυτής της οπτικής και το βάρος του ασφυκτικού περιβάλλοντος, ένας σκεπτόμενος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ από το «νέο» 23% που προστέθηκε στο παραδοσιακό 4%, έχει να παρατηρήσει και να σκεφτεί πολλά. Κατ΄ αρχήν, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να είναι πολύ πιο μπροστά από το κόμμα που δυσκολεύεται να αντιληφθεί  την πραγματικότητα και τα νέα του καθήκοντα. Η κοινωνικο-πολιτική εμβέλεια του λόγου του αποδυναμώνεται δραματικά από την κομματική εσωστρέφεια, σε σημείο που ουκ ολίγοι να αναρωτούνται ακόμη «αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πράγματι να κυβερνήσει» ή «αν προτιμάει να του συμβεί αργότερα, το 2016». Βέβαια, η ομιλία του Τσίπρα στο Ηράκλειο, η τελευταία πριν τις ευρωεκλογές, ήταν μια ομιλία εθνικής ηγεσίας και η ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Βαρουφάκη, ήταν μια θαρραλέα και ξεκάθαρα ριζοσπαστική στρατηγική πολιτικού ρεαλισμού, τόσο με όρους εσωτερικού μετώπου, όσο και με όρους ευρωπαϊκούς και γεωπολιτικούς. Αυτές οι δύο ομιλίες δείχνουν ξεκάθαρα κάποιον που έχει ταχθεί στην ανατροπή και στην ανάγκη της αριστερής ριζοσπαστικής διακυβέρνησης. Καμία αμφισημία, καμία ιδεοληψία, καμιά ενδοσκόπηση. Οι δύο αυτές ομιλίες του Τσίπρα οριοθετούν ένα νέο δρόμο προς τη δημοκρατία και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως «ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός».

Το κόμμα όμως; Οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται την απόσταση Τσίπρα – κομματικών, όσο και τις προσωπικές στρατηγικές. Αποτέλεσμα ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μοιάζει να είναι ο μόνος που έχει συναίσθηση της πολιτικής συγκυρίας και του μηνύματος των εκλογών. Το μήνυμα των εκλογών ήταν ξεκάθαρα ευρωπαϊκό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό, δηλαδή, ακόμη πιο μακριά από το Σχέδιο Β΄ και πολλαπλώς «εαμικό» με την ιστορική έννοια της πατριωτικής κοινωνικής συμπαράταξης.  

Από τις συνιστώσες στις τάσεις

Δυστυχώς ένα χρόνο μετά το ενοποιητικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, για το 23%, η οργανωτική, λειτουργική και κυρίως ιδεολογική ενότητα παραμένει ζητούμενο και η διαδικασία ομογενοποίησης έχει παγώσει. Και το χειρότερο, οι περισσότεροι από το 23% αντιλαμβάνονται πως οι άλλοι τους βλέπουν σαν φιλοξενούμενους. Η ψυχική ένωση δεν έχει συμβεί, ούτε μπορεί να συμβεί σε επίπεδο βουλευτών. Το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και δραματικά ουσιαστικό. Οι συνιστώσες έγιναν τάσεις που σαφώς είναι μια σοβαρή εξέλιξη, αλλά αποτελεί πολυτέλεια σε αυτή τη φάση. 

Η εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας στην Κεντρική Επιτροπή αποτέλεσε μια καλή  προσπάθεια ενίσχυσης της εσωτερικής ενότητας. Όμως, τις τελευταίες ημέρες πολλοί ψηφοφόροι ανακάλυψαν εκτός από την Αριστερή Πλατφόρμα και τους 53! Τι καινούργιο είναι αυτό; … Αλλά και την διασπασμένη (;) Σοσιαλιστική Τάση. Το κείμενο των 5 πασοκογενών βουλευτών είχε την καλύτερη ανάλυση και ίσως ήταν μάλλον το πιο γόνιμο. Αλλά κι αυτοί λειτούργησαν πατερναλιστικά, παραμερίζοντας και αγνοώντας επιδεικτικά την 11μελή τους Γραμματεία, κάτι που έκαναν βέβαια και οι άλλοι δύο (Μητρόπουλος, Τεμπονέρας). 

Σε ότι αφορά την Αριστερή Πλατφόρμα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι μαξιμαλιστικές προγραμματικές θέσεις όταν δεν υποστηρίζονται από στιβαρές ρεαλιστικές επεξεργασίες που να πείθουν την κοινωνία, καταλήγουν σε επικίνδυνες θρησκευτικές ιδεοληψίες τύπου ΚΚΕ. Σε ότι αφορά την οργανωτική αναβάθμιση του κόμματος, αυτή πρέπει να διαθέτει υψηλούς βαθμούς ευελιξίας, όχι μόνο για να ξεπερνά τις αγκυλώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας, αλλά να εκφράζει την αντιεξουσιαστική νοοτροπία των νέων. Οι νέοι δεν θέλουν καπελώματα, ούτε μαθήματα για τους κλασικούς. Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, ο μέσος όρος ηλικίας δεν αντιστοιχούσε με το μέσο όρο ηλικίας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Με δυο λόγια, πρώτα πρέπει να πάψεις να ξενερώνεις τους νέους και μετά να προσπαθήσεις να τους φέρεις μέσα.

Οι λίστες των υποψηφίων ήταν δραματικά στενές και οι οργανωτικές ανεπάρκειες εμφανείς. Έτσι, δεν είναι μόνο ότι χάθηκε μια ευκαιρία ανοίγματος προς τα κοινωνικά στελέχη της ευρύτερης συμπαράταξης και μια οργανωτική αποκέντρωση, αλλά είναι και ότι ο κομματισμός, ο συντηρητισμός και η αδυναμία εφαρμογής του ριζοσπαστισμού στην πράξη που δεν μπόρεσαν να κρυφτούν. Την ώρα που το σύστημα αμπαλάρει τους ανεξάρτητους βουλευτές σε κόμμα για να εκβιάσει την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, την ώρα που 260.000 επιπλέον επιχειρήσεις βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο, την ώρα που ο Σόιμπλε κόβει την υπουργοποίηση του καθηγητή Οικονομίδη, την ώρα που ο Αντ. Σαμαράς αυξάνει τον αυταρχισμό και το ξεπούλημα μπαίνει στην τελική φάση, ο προβληματισμός «πατριωτική, δημοκρατική συμπαράταξη» ή «αριστερή κυβέρνηση» μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Αυτά είναι πολυτελή διλήμματα της περιόδου της αφασίας. 

Τα κριτήρια της αξιοπιστίας

Συνεπώς, εμείς οι ψηφοφόροι, αντιλαμβανόμαστε, όσο και η Αριστερή Πλατφόρμα,  τους πολιτικούς κινδύνους. Όμως, η πολιτική έχει ρίσκα και οι ηγεσίες είναι για να τα αποφεύγουν και οι τάσεις για να χτυπάνε τις καμπάνες. Στις μάζες δεν μπορείς να ζητάς πιστοποιητικό φρονήματος, αλλά στα πρόσωπα μπορείς να διαλέξεις α λα καρτ. Δηλαδή, δεν γυρίζεις την πλάτη σε ψηφοφόρους που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, επειδή η Μιλένα έγραψε ένα άρθρο που λέει «είμαι διαθέσιμη». Περιμένουμε να δούμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη το κάλεσμα της Πολιτικής Γραμματείας: «να παραμερίσουμε τις υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες σε σχέση με τη συγκυρία διαφορές μας, σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους αριστερούς σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Σε όλους όσοι συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον, τώρα, είναι να αποτρέψουμε την καταστροφή». 

Σύντροφοι, μην έχουμε αυταπάτες. Αυτά που λέει ο Αλέξης, ο Παναγιώτης και ο καθένας έχουν την σημασία τους. Όμως τη δουλειά θα την κάνουν τα εκκαθαριστικά σημειώματα, ο ενιαίος φόρος ακινήτων, οι κατασχέσεις και το νέο κούρεμα των συντάξεων…Εκεί, δυστυχώς, καραδοκούν κι άλλοι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr