Ρε Μανιάτη, βούλωσ’ το επιτέλους!

Όταν δημοσιογράφοι δέχονται ανοιχτό πόλεμο ρουφιανικής έμπνευσης από διορισμένους πολιτικούς φελλούς που διαχρονικά επιβιώνουν επιπλέοντας, τότε είμαστε εξ' ορισμού με τους δημοσιογράφους

man 1483480 1920

Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι το πρόσωπο που εδώ και χρόνια βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας αλλά δεν καταλαβαίνουμε ούτε πως, ούτε γιατί βρέθηκε εκεί. Είναι από αυτούς που πάντα αναρωτιέσαι αν είναι πολιτικός, δημοσιογράφος, ή τραγουδιστής. Χαρακτηριστικό των μαϊντανών αυτό. 

Τις τελευταίες ημέρες περιφέρεται ως προσωποποίηση της «ευαίσθητης» πλευράς της ακραίας κεντροδεξιάς που τάχα νοιάζεται για τα ανήλικα προσφυγόπουλα, αφού πρώτα είχε φροντίσει να καλλιεργήσει «αυτά» τα φαινόμενα πατριωτικής μπεριφάνιας και αφού είχε νομοθετήσει ότι ανήλικα θεωρούνται μόνο όσα είναι κάτω από 15 (κάποια άλλη πρόσφατη υπόθεση κεντροδεξιάς ευαισθησίας θυμίζει αυτός ο διαχωρισμός αλλά ας μη τα μπλέξουμε τώρα).

Ο κυβερνητικός αξιωματούχος -πλέον- Απόστολος Δοξιάδης λοιπόν, επιτίθεται και ζητάει την απόλυση ενός δημοσιογράφου επειδή τόλμησε να κριτικάρει την επίσης νεοδιορισθείσα Εθνική Συντονίστρια για το σχέδιο για τα προσφυγόπουλα, Ειρήνη Αγαπηδάκη.

Θεωρώντας μάλλον ότι η ίδια είναι ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της, έχοντας τη βαθιά πατριαρχική και σεξιστική πεποίθηση ότι οι γυναίκες έχουν ανάγκη από έναν άντρα να βγει να καθαρίσει για πάρτη τους, ο Απόστολος Δοξιάδης έκανε για την Ειρήνη Αγαπηδάκη, ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που έκανε και πριν λίγους μήνες για την Όλγα Μιχαηλίδου: βγήκε να υπερασπιστεί και τις δύο νεαρές γυναίκες στην πολιτική κριτική που δέχονταν, καπελώνοντάς τες όπως κάνει ένας στερεοτυπικός πατέρας ή σύζυγος όταν η κόρη ή η γυναίκα του επιχειρήσουν να μιλήσουν. Αλλά όσο μεγάλος και αν είναι ο πειρασμός να ψυχιατρικοποιήσουμε μια τέτοια συζήτηση, όπως άστοχα και προκλητικά έκαναν κάποιοι (και από τις δύο «όχθες»), θα αντισταθούμε. Τα daddy issues του καθενός δε λύνονται άλλωστε με αρθρογραφία.

Πάντως όλα αυτά, μαζί και οι απαράδεκτες εκφράσεις που χρησιμοποίησε για τον Δημήτρη Μανιάτη όπως «χυδαίο υποκείμενο», δε θα γίνονταν αντικείμενο σχολιασμού αν δεν υπήρχε το ευθύ αίτημα κυβερνητικού στελέχους προς τη διοίκηση της εφημερίδας για απόλυση ενός δημοσιογράφου.

Όταν ένα κυβερνητικό στέλεχος αρθρογραφεί συστηματικά σε μια εφημερίδα, τότε -θεωρητικά τουλάχιστον- αυτή αυξάνει το κύρος της. Όταν το στέλεχος αυτό αποσύρεται από την εφημερίδα επειδή δε χωνεύει έναν δημοσιογράφο της, τότε, το μήνυμα προς τη διοίκηση είναι σαφές: Διώχτε τον!

Όμως, επειδή ο Δοξιάδης είναι μάλλον «τσ’αντρικής σχολής» που έλεγε και ο Αντώνης ο Σαμαράς, το είπε και πιο ξεκάθαρα στο τέλος του άρθρου του: «Αλλά διαλέγω προσεχτικά τις παρέες μου, και τα σπίτια που με καλούν. Θα ήταν ευχής έργον την ίδια επιλεκτικότητα να δείξει και η εφημερίδα, τιμώντας–αν μη τι άλλο– την ιστορία της».

Λίγες ώρες πριν τη χυδαία επίθεσή του, ο Δοξιάδης είχε κοινοποιήσει την αντίστοιχη ρουφιάνικη ανάρτηση του Γιώργου Προκοπάκη. Στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης ξεχωρίζει (σε ήθος, ευγλωττία και likes) ένα: «Γιατί δε λέτε στον Βαγγέλη (σ.σ.: Μαρινάκη) να τον απολύσει απλά να ξεμπερδεύουμε? Ή ας τον ρίξουμε στον πάτο του Θερμαϊκού καλύτερα, μια κ έξω».

Λίγες ώρες αργότερα, ο «σοβαρός» κ. Δοξιάδης έκανε το αίτημα επίσημο. Σίγουρα του φάνηκε καλή ιδέα η απόλυση. Η άλλη για τον πάτο του Θερμαϊκού δεν ξέρουμε… 

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο Δοξιάδης περίμενε το κύμα συμπαράστασης που θα ακολουθούσε: δεν ήξερε μάλλον ότι αυτό το «χυδαίο υποκείμενο», είναι για πολλούς «ο Κομισάριος της καρδιάς μας». Δεν ήξερε μάλλον ότι ο «δημοσιογραφίσκος» Μανιάτης, έχει ήδη αφήσει πίσω του εξαιρετικό και βαθύ δημοσιογραφικό και πολιτιστικό έργο και ότι έχει πολλά ακόμη να προσφέρει. Δεν ήξερε μάλλον πόσο αγαπητός είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος εντός του επαγγέλματός του και μάλιστα σε ένα πολύ ευρύ πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα.

Έτσι, υποπτεύομαι ότι απογοητεύτηκε όταν είδε δεκάδες δημοσιογράφους από χθες το βράδυ να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον συνάδελφό τους, πέρα από το βαθμό πολιτικής συμφωνίας ή διαφωνίας μαζί του.

Ας είμαστε ξεκάθαροι λοιπόν: Όταν κυβερνητικά στελέχη ζητάνε από διευθυντές εφημερίδων απολύσεις δημοσιογράφων, τότε είμαστε με τους δημοσιογράφους. Αυτό δε θέλει πολλές επεξηγήσεις και αστερίσκους.

Όταν κυβερνήσεις επιχειρούν να στραγγαλίσουν ολόκληρες εφημερίδες τους εργαζόμενους σε αυτές, τότε είμαστε σαφώς με τις εφημερίδες. Αυτό κι αν δε θέλει επεξηγήσεις μετά τα όσα πρωτοφανή είχε καταγγείλει το Documento πριν λίγες εβδομάδες.

Πάντως όλη αυτή η φράξια αυτοαποκαλούμενων φιλελεύθερων χρωστούσε στον Μανιάτη από καιρό μια εκδίκηση, αφού ο συγκεκριμένος άνθρωπος πρόκειται για τον «νονό» του χαρακτηρισμού «φιλελές» για όλους αυτούς τους δήθεν φιλελεύθερους που στην πραγματικότητα είναι βουτηγμένοι στη ναφθαλίνη της συντήρησης, στη μισαλλοδοξία και το ρουφιανιλίκι. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

O γνωστός ράπερ Εθισμός «σπάει κόκκαλα» με το νέο του τραγούδι – Η αναφορά στον Κώστα Βαξεβάνη και στις υποκλοπές

433140002 767928198614916 439479898267640574 n

O γνωστός ράπερ Εθισμός «σπάει κόκκαλα» με το νέο του τραγούδι – Η αναφορά στον Κώστα Βαξεβάνη και στις υποκλοπές

Ο Εθισμός μέσα από τους στίχους του θίγει συχνά υποθέσεις που απασχολούν έντονα την ελληνική…