Α ρε Καίσαρα κι εσύ και η γυναίκα σου…

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αφήστε τη γυναίκα του Καίσαρα και όσα λέγονται γι’ αυτή. Αν ζούσε και ο Καίσαρας και η γυναίκα του θα είχαν αυτοκτονήσει. Σήμερα η γυναίκα του Μουρούτη, η γυναίκα του Στουρνάρα και πολλές άλλες κυρίες κυρίων (ή και κύριοι κυριών), που ουδέποτε θα μάθουμε, δεν αισθάνονται καμιά ανάγκη να δείχνουν τίμιες δίπλα στον Καίσαρα.

Η σύζυγος Στουρνάρα όπως αποκαλύψαμε έχοντας εταιρεία διοργάνωσης εκδηλώσεων, παίρνει δουλειές του Δημοσίου. Και το περίεργο είναι πως ενώ για μια δουλειά του Δημοσίου απορρίπτεται η εταιρεία της επειδή υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις για μη καταβολή εισφορών ΤΑΕ, για μια άλλη μισού εκατομμυρίου, κρίνεται κατάλληλη. Οι εκδηλώσεις φέρουν διάφορους πομπώδεις τίτλους περί πολυφαρμακίας και εξοικονόμησης πόρων και άλλα πολλά, ενώ κάνει εμφανίσεις guest star ο ίδιος ο Στουρνάρας. Την ώρα που οι καρκινοπαθείς δεν έχουν φάρμακα, το Υπουργείο Υγείας δίνει μισό εκατομμύριο για «ενημέρωση». Και αν τους πεις και κάτι γι αυτό, μπορεί να σε αποκαλέσουν λαϊκιστή που δεν θες να ενημερωθεί ο κόσμος.

Η δεύτερη κυρία, του Καίσαρα Μουρούτη, η οποία δεν έχει καμιά συμπάθεια στο Δημόσιο το οποίο καθυβρίζει μέσα από τα social media, αποδεικνύεται πως ζει με την «εγγύηση του Δημοσίου» όπως εκείνα τα παλιά ομόλογα. Σε θέσεις του Δημοσίου όταν ήταν η ΝΔ κυβέρνηση το 2004-2009, σε θέση του Δημοσίου ως σύμβουλος υφυπουργού τώρα. Το όνομά της φιγουράρει ανάμεσα στις συμβούλους του υφυπουργού ΠΕΚΑ, και φίλου του Μουρούτη, Ασημάκη Παπαγεωργίου. Μήπως δεν είναι αυτή; Δεν απαντάει κανένας.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Για όλους αυτούς τους Καισαρισμούς, τους Καίσαρες και τις γυναίκες τους, υπάρχει σιωπή νεκροταφείου. Θυμάμαι πως όταν μπήκα στο επάγγελμα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αν υπήρχε δημοσίευμα για κάποιον της κυβέρνησης ήταν βέβαιο πως την ίδια μέρα θα υπήρχε απάντηση. Είτε εξήγηση, είτε διάψευση. Αν δεν υπήρχε, σύσσωμος ο Τύπος, θα προχωρούσε σε διασυρμό τους. Σήμερα σύσσωμος ο Τύπος σιωπά και αυτοδιασύρεται.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μια έρευνα που έγινε στη Βρετανία, υποστήριζε πως η συνεχής προβολή των βομβιστικών επιθέσεων του IRA εναντίον των βρετανικών στρατευμάτων, είχε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υπέθεταν. Να κάνει δηλαδή τους Βρετανούς να αγανακτήσουν με τον IRA. Ο λόγος ήταν πως είχε επέλθει αυτό που στην ψυχιατρική αποκαλείται «άμβλυνση συναισθήματος». Δηλαδή δεν δημιουργούσε κανένα συναίσθημα, αλλά αντιθέτως λειτουργούσε ως κάτι κοινότυπο.

Η πολιτική βεβαίως δεν είναι ψυχιατρική αν και εδώ που τα λέμε, θα της ήταν πολύ χρήσιμη. Ωστόσο οι κυβερνώντες και υπόλογοι με αρκετή γνώση χρησιμοποιούν αυτή την άμβλυνση συναισθήματος. Χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι ο παραδομένος και χρηματιζόμενος με διαφημίσεις και θαλασσοδάνεια Τύπος δεν θα κάνει καμιά φασαρία, πως κανένας δεν θα απαιτήσει θεσμικά εξηγήσεις,αφήνουν τις ευθύνες να διαχυθούν μέσα στη γενικότητα και την κοινή γνώμη να αποδεχθεί.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το «έλα μωρέ τα ξέρουμε αυτά, έτσι συμβαίνει». Η είδηση χάνεται, η ευθύνη δεν υπάρχει, η τιμωρία είναι ένα ανέκδοτο. Έτσι αντί να αυτοκτονήσει ο Καίσαρας και η γυναίκα του, συνεχίζουν να περνάνε καλά. Και κάπως έτσι αυτοκτονούν οι υπόλοιποι έλληνες.