Του Κώστα Βαξεβάνη
Αφού διαφημίστηκε όπως διαφημίστηκε ο Ράμφος, προχώρησε στη συζήτηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, Μητσοτάκης και Ράμφος, είπαν και πόσα δεν είπαν, συμφώνησαν και σε πόσα δεν συμφώνησαν. Δεν ξέρω αν ο Ράμφος είναι φιλόσοφος, γιατί δεν αρκεί να δηλώνεις φιλόσοφος ή πολύ περισσότερο να το δηλώνει για σένα το iefimerida και ο Χρήστος Ράπτης. Και δεν αρκεί να κάνεις μαθήματα φιλοσοφίας σε κυρίες Βορείων Προαστίων έναντι υψηλού τιμήματος, όπως υποστηρίζει ο Τζίμης Πανούσης πως κάνει ο Ράμφος.
Ο Ράμφος, πέρασε από το Μαρξισμό της δεκαετίας του 60, στη νεορθοδοξία Γιανναρά και του Σαββόπουλου για να καταλήξει στη φιλοσοφία της στοχαστικής μπουρδολογίας που θέλει να αποκαλείται «εκσυγχρονισμός». Αν έχετε απορία για το τι είναι «εκσυγχρονισμός» στη φιλοσοφία, παρακολουθείστε στο youtube μια από τις πολλές συζητήσεις του Ράμφου με το Σταύρο Θεοδωράκη. Ο ναρκισσισμός και η δημοσιογραφική και πολιτική κενότητα του Σταύρου, συναντούν το επιφανειακά αυτονόητο που εμφανίζεται ως φιλοσοφικός στοχασμός. Οι κοινοτυπίες του καφενείου, περιπλέκονται με ευφυολογήματα και περιπεπλεγμένες φράσεις από το Ράμφο, για να υποδείξουν μια κακοδαιμονία από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε για να σωθούμε. Βέβαια η κακοδαιμονία αυτή, είναι αυτοφυής και αξιωματική, δεν έχει αιτίες, ούτε πολιτικές προελεύσεις. Περιφέρεται έχοντας μια γονιδιακή ελληνικότητα και προσδιορίζεται από αόριστες επικινδυνότητες όπως «παλαιοκομματισμός», «παλιό πολιτικό σύστημα» και άλλες γενικότητες που μπορεί εύκολα να αποδεχθεί ο καθένας, κυρίως οι απολιτίκ χορηγοί του Στέλιου Ράμφου.
Τη φιλοσοφία του Ράμφου μπορούν να την αποδεχθούν οι γιάπηδες, οι τραπεζίτες, οι καθαρίστριες και φυσικά ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Στη συζήτηση συνέντευξη με το Μητσοτάκη, ο μέγας στοχαστής Ράμφος απαίτησε από το Μητσοτάκη να βγει από την εικόνα που έχει από τη ΝΔ από μέσα και να την κοιτάξει απ’ έξω. Ο Μητσοτάκης με μεγάλη χαρά αποδέχθηκε την προτροπή ως λύση. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να την κοιτάξει απ’ έξω, να την κοιτάξει και από πάνω και από κάτω και απ’ οπουδήποτε, αρκεί να μην χρειαστεί να την κοιτάξει ως πολιτικό κόμμα με ευθύνες για όσα έχουν συμβεί. Με τέτοιες περικοκλάδες που μοιάζουν με συμβουλές ψυχολόγου σε απατημένη σύζυγο, ο Ράμφος, συνθέτει τη φιλοσοφική του ευρύτητα, την οποία φυσικά είναι έτοιμοι να τη δεχθούν, όσοι έχουν ανάγκη ένα άλλοθι φιλόσοφου για τα τερατώδη που διαπράττουν.
Όσο για τον εκστασιασμό του Θεοδωράκη, του Μητσοτάκη και των ομοίων απέναντι στο φιλοσοφικό βάθος του Ράμφου, μου θυμίζει κάτι παλιούς συμμαθητές μου που διάβαζαν τους «Άθλιους» σε κλασσικά εικονογραφημένα και έλεγαν με θαυμασμό πόσο καλός είναι ο Ουγκώ.
