Πρώτη ήττα Τραμπ σε μια κάθετα διχασμένη Αμερική

Στη λαϊκή ψήφο οι Δημοκρατικοί κέρδισαν με 7%. Όπως έχουμε ξαναπεί, λόγω του εκλογικού συστήματος, αν προηγούνται με 4% μόνον χάνουν τις εκλογές. Άρα το πραγματικό περιθώριο νίκης τους ήταν οριακό.

Στη Βουλή, το σχετικά πιο αναλογικό νομοθετικό σώμα, οι Δημοκρατικοί θα έχουν μια πλειοψηφία 230 έναντι 205 περίπου.

Στη Γερουσία οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούσαν να χάσουν φέτος. Γιατί ανανεωνόταν μόνον το 1/3 των εδρών και κατά σύμπτωση κυρίως οι έδρες των Δημοκρατικών. Άρα στην καλύτερη περίπτωση (πάρα πολύ δύσκολα) θα παρέμενε το Ρεπουμπλικανοί 51 – Δημοκρατικοί 49. Πήγε λίγο χειρότερα, θα κλείσει στο Ρεπουμπλικανοί 54 – Δημοκρατικοί 45 (και μια έδρα σε ειδική εκλογή μετά δυο μήνες).

Στις Πολιτείες οι Δημοκρατικοί είχαν τον έλεγχο σε 18 από τις 50, ανεβαίνουν στις 23.

Άρα ποιος κέρδισε και τι θα γίνει στη συνέχεια;

Αναμφίβολα οι Δημοκρατικοί είναι νικητές.

Έχουν τη Βουλή και μπορούν να μπλοκάρουν Νομοσχέδια του Τραμπ για επαναδιαπραγμάτευση.

Το 7% που προηγούνται στη λαϊκή ψήφο, αν όλα μείνουν ίδια μέχρι το 2020, επιτρέπει την εκλογή Προέδρου. Αν και  τέτοιες αναγωγές δεν γίνονται.

Ωστόσο μπορούσαν και έλπιζαν να είχαν πάει λίγο καλύτερα. Κοστίζει πολύ η διπλή ήττα στη Φλόριντα. Έχασαν οριακά και τον Κυβερνήτη και τον Γερουσιαστή. Που σημαίνει ότι όλος ο κρατικός μηχανισμός της Φλόριντα το 2020 θα δουλεύει για τον Τραμπ. Θυμίζουμε ότι ο Μπους το 2000 εξελέγη χάρη σε μια ψιλο-νοθεία στη Φλόριντα.

Συνολικά επιβεβαιώθηκε ότι οι Δημοκρατικοί ανακάμπτουν αλλά ο Τραμπ έχει συσπειρώσει ένα μεγάλο κομμάτι των ΗΠΑ, το έχει κάνει μόνιμο ντέρμπι με απλά λόγια. Οι οπαδοί του κινητοποιούνται με τον ίδιο ενθουσιασμό με τους Δημοκρατικούς, η πόλωση σε κάποιες περιπτώσεις τους ευνόησε.

ΟΙ ΗΠΑ είναι διχασμένες πολιτικά, δημογραφικά, κοινωνικά, ακόμη και γεωγραφικά. Επιβεβαιώνεται από όλα τα αποτελέσματα:

1. Η άνετη κυριαρχία των Δημοκρατικών στην Δυτική και Βορειοανατολική Ακτή, η εξίσου άνετη των Ρεπουμπλικανών στο Νότο και στην ενδοχώρα, η μάχη για 7-10 μόνον ταλαντευόμενες Πολιτείες.

 2. Η συντριπτική επικράτηση των Δημοκρατικών στις αστικές περιοχές αλλά η μεγάλη δύναμη των Ρεπουμπλικανών επί Τραμπ στην περιφέρεια. Στον εκλογικό  χάρτη η εικόνα αυτής της διαφοράς είναι εντυπωσιακή.

 

Οι Δημοκρατικοί επικρατούν στη Βουλή αλλά το 80%  της γεωγραφικής έκτασης των ΗΠΑ έχει το κόκκινο χρώμα των Ρεπουμπλικανών. Οι Δημοκρατικοί  έχουν μόνον τα πυκνοκατοικημένα σημεία!

3. Σύμφωνα με όλες τις προεκλογικές μετρήσεις οι Ρεπουμπλικανών πλειοψηφούν στους λευκούς χωρίς πτυχίο κολλεγίου. Οι Δημοκρατικοί στους μη λευκούς και στους μορφωμένους λευκούς. Δηλαδή ο Τραμπ διατηρεί την διείσδυση του στην παλιά λευκή εργατική και κατώτερη μεσαία τάξη.

4. Οι διαφορές φιλοσοφίας και απόψεων για θεμελιώδη ζητήματα ανάμεσα στους οπαδούς των δυο κομμάτων έχουν βαθύνει περισσότερο. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών υποστηρίζει την ελεύθερη οπλοκατοχή, την απαγόρευση των αμβλώσεων, τους περιορισμούς στη μετανάστευση. Η μεγάλη πλειοψηφία των Δημοκρατικών τα αντίθετα.

Η αριστερή και η προοδευτική πτέρυγα των Δημοκρατικών (που δεν ταυτίζονται απολύτως, άλλο οι οπαδοί του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού όπως ο Σάντερς άλλο οι παραδοσιακοί liberals όπως η Γερουσιαστής Γουώρεν) ενισχύθηκε κατά την περίοδο των εσωκομματικών προκριματικών και άρα και στα τελικά αποτελέσματα.

Επανεξελέγησαν άνετα στη Γερουσία ο Σάντερς, η Γουώρεν, ο νεαρός Κένεντι στη Βουλή από Μασσαχουσέτη, εξελέγη πρώτη φορά η πολύ νέα και πολύ αριστερή Κορτέζ στη Νέα Υόρκη. Και αρκετοί άλλοι. Αλλά οι περισσότεροι νίκησαν σε εύκολες, προοδευτικές  εκλογικές περιφέρειες, σύμφωνα με τον κοινωνικό και γεωγραφικό διαχωρισμό που αναφέραμε παραπάνω.

Το θέμα είναι τι κάνουν οι αριστεροί και προοδευτικοί υποψήφιοι όταν πάρουν το χρίσμα των Δημοκρατικών σε μια ταλαντευόμενη ή και δύσκολη περιφέρεια. Γιατί τελικά το ερώτημα είναι αυτό που έθεσε ο Σάντερς το 2016, αν απέναντι σε μια σκληρή δεξιά τύπου Τραμπ οι Δημοκρατικοί πρέπουν να στραφούν προς το κέντρο ή να πάνε πιο αριστερά για να αποσπάσουν εργατικές ψήφους από τον δεξιό λαϊκισμό.

Σε δυο προβεβλημένες μάχες που δοκιμάστηκε το «στοίχημα Σάντερς» τα αποτελέσματα δεν φωτίζουν επαρκώς την σωστή απάντηση. Τόσο για τη Γερουσία του Τέξας ο πολύ liberal (πάρα πολύ για Τέξας!) Μπέτο Ο Ρούρκ όσο και για Κυβερνήτης της Φλόριντα ο αριστερός αφροαμερικανός Γκίλαμ έφτασαν στη πηγή αλλά νερό δεν ήπιαν. Εντυπωσίασαν με την εκστρατεία τους, πλησίασαν ή και προηγήθηκαν (ο Γκίλαμ) στις δημοσκοπήσεις, όμως τελικά δεν εξελέγησαν.

Αναμφίβολα λοιπόν η σύγκρουση για την «ψυχή του Δημοκρατικού Κόμματος» θα συνεχιστεί ακόμη εντονότερη. Θα επενδύσει το κόμμα σε υποψηφίους όπως ο Γκίλαμ, ο Ο Ρουρκ, η Κορτέζ, δηλαδή για την Προεδρία το 2020 στον Σάντερς ή την Γουώρεν; Ή θα επιλέξει μια κεντρώα μετριοπαθή υποψηφιότητα από τους πολλούς «κεντρώους Δημοκρατικούς» που επίσης εξελέγησαν στη Βουλή και στη Γερουσία την Τρίτη; 

Ο Τραμπ από την πλευρά του δεν θα κάνει πίσω. Φοβόταν μήπως χάσει ακόμη και τη Γερουσία και έριξε το βάρος του σε αυτές τις μάχες κατά τις τελευταίες μέρες της εκστρατείας. Οπότε θεωρεί ότι απέσπασε την ισοπαλία. Θα εντείνει την πόλωση και την προπαγάνδα μέσω ψευδών ειδήσεων όπως στο μεταναστευτικό, θα συνεχίσει να διορίζει ακροδεξιούς δικαστές χάρη στον έλεγχο της Γερουσίας.

Αλλά είχε την πρώτη καθαρή ήττα του στη λαϊκή ψήφο, με ποσοστό που ελάχιστα ακόμη αν ανέβει δεν χειραγωγείται από τα τεχνάσματα του εκλογικού συστήματος. Σε τελευταία ανάλυση, είναι πλέον πιθανότερο να ηττηθεί παρά να νικήσει το 2020. Τα πρώτα καλά νέα διεθνώς εδώ και πολύ καιρό. Γιατί όπως η εκλογή Τραμπ αποτέλεσε πολιτικό (και όχι μόνο) στήριγμα των ακροδεξιών παντού, η τελική ήττα του μπορεί να είναι καταλυτική για την αντιστροφή της ακροδεξιάς παλίρροιας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr