Γοητευμένοι από την ομορφιά όσων δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μάτι, ανατρέχουμε σε βιβλία αστροφυσικών και κοσμολόγων γραμμένα για το ευρύ κοινό.
«Στην πρόσκαιρη ζωή μας πάνω στη Γη τίποτε δεν μας φαίνεται τόσο μόνιμο και σταθερό όσο τα άστρα στον ουρανό. Χρόνια και χρόνια τώρα, τα ίδια άστρα, στους ίδιους αστερισμούς, λαμπυρίζουν σταθερά και αξιόπιστα όσο και ο Ήλιος. Με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, τα άστρα που βλέπουμε απόψε στον ουρανό έχουν παραμείνει σταθερά στην ίδια θέση επί χιλιάδες χρόνια, μερικά μάλιστα επί εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια. Κι όμως, η μονιμότητα και η σταθερότητα των άστρων είναι μόνο φαινομενική. Γιατί, όπως κι εμείς, τα άστρα γεννιούνται, εξελίσσονται και κάποια στιγμή πεθαίνουν» γράφει ο πρόσφατα αποδημήσας Διονύσης Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Είμαστε αστρόσκονη. Σύμπαν, μια ιστορία χωρίς τέλος» (εκδόσεις Μεταίχμιο), στο οποίο εξηγεί με εύληπτο τρόπο πώς γεννιούνται τα άστρα, πώς δημιουργούνται οι μαύρες τρύπες και πώς προέκυψε η ανθρώπινη ύπαρξη μέσα σε αυτό τον κόσμο τον μικρό τον μέγα.
Ο πολυγραφότατος αστροφυσικός, ο οποίος μας άνοιξε παράθυρο στο σύμπαν μέσα από την πολυετή προσφορά του ως διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, πίστευε ότι ζούμε στον χρυσό αιώνα της αστρονομίας κατά τον οποίο θα πρέπει να εξορύξουμε το χρυσάφι από το ορυχείο της γνώσης κομμάτι κομμάτι. Άλλωστε η εξερεύνηση του σύμπαντος δεν είναι κάτι έξω από την ανθρώπινη φύση, είναι η ουσία της. Κι όλοι εμείς είμαστε αστράνθρωποι «που παρακολουθούν τις κοσμικές ακτίνες να εκτοξεύονται στο Διάστημα από πάλσαρ και σουπερνόβα».
Ο Νταβίντ Ελμπάζ είναι ειδικός στον σχηματισμό και την εξέλιξη των γαλαξιών, διευθυντής ερευνών στο τμήμα Αστροφυσικής της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και Εναλλακτικών Μορφών Ενέργειας (CEA) της Γαλλίας και επιστημονικός σύμβουλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Στο βιβλίο του «Αναζητώντας το αόρατο σύμπαν» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, μτφρ. Άγγελος Φιλιππάτος) ρίχνει φως σε αυτό που ονομάζουμε μαύρο τρίγωνο της άγνοιάς μας, δηλαδή στην αόρατη σκοτεινή ύλη, την αόρατη σκοτεινή ενέργεια και στις μαύρες τρύπες.
Όπως σημειώνει ο Γάλλος αστροφυσικός, η ιδέα της ύπαρξης του αόρατου ανάγεται στην απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού, όμως επιστημονικά αποδείχθηκε το 1800 από τον Ουίλιαμ Χέρσελ, όταν μέσω πειραμάτων αντιλήφθηκε ότι μια αόρατη ακτινοβολία μπορούσε να θερμαίνει την ύλη χωρίς να παράγεται ορατό φως. Αυτή η ανακάλυψη οδήγησε στη διαπίστωση ότι στο σύμπαν υπάρχουν σκοτεινά σημεία στα οποία γεννιούνται άστρα – η διαστρική σκόνη από την οποία γεννιούνται προέρχεται από παλιότερα άστρα τα οποία έχουν πεθάνει. «Οι αστροφυσικοί μαθαίνουν τόσο από το φως όσο και από τις σκοτεινές γραμμές του φάσματός του. Ωστόσο, η πραγματική διάσταση του σύμπαντος αποκαλύπτεται σε εκείνους που γνωρίζουν πώς να βλέπουν το αόρατο» γράφει.
Η αυλαία των πάντων άνοιξε με μια Μεγάλη Έκρηξη. Πώς θα τελειώσει όμως, με φωτιά, με πάγο ή με κάτι εξώκοσμο; Για τον πλανήτη όπου ζούμε γνωρίζουμε. «Σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ήλιος θα διογκωθεί περνώντας στη φάση ερυθρού γίγαντα, καταπίνοντας την τροχιά του Ερμή, ενδεχομένως και της Αφροδίτης, και καθιστώντας τη Γη ένα καψαλισμένο, άγονο βράχο καλυμμένο από μάγμα» γράφει η Κέιτι Μακ στο βιβλίο της «Το τέλος των πάντων» (εκδόσεις Μεταίχμιο, μτφρ. Ανδρέας Μιχαηλίδης). Η θεωρητική αστροφυσικός, επίκουρη καθηγήτρια Φυσικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο στη Βόρεια Καρολίνα, ξεναγεί τους αναγνώστες στα μυστικά του σύμπαντος και καταπιάνεται με το θέμα της συντέλειας του κόσμου παρουσιάζοντας πέντε πιθανές εκδοχές – Μεγάλη Σύνθλιψη, Θερμικός Θάνατος, Μεγάλη Θραύση, Αποσύνθεση Κενού, Αναπήδηση. Ένα βιβλίο που συνδυάζει την επιστημονική προσέγγιση με την υπαρξιακή αναζήτηση και το χιούμορ.
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
