Ψευδωνύμου του Έλληνος

Αγαπητοί αναγνώστες, ευθυμείτε. Είμαι ο Νίκος Παπαδογιάννης και γράφω επωνύμως, με την ονοματάρα μου, θα έβαζα και διεύθυνση και τηλέφωνο αν δεν φοβόμουν ότι θα πέσουν στα χέρια των λογής λογής χουλιγκάνων. Σε σπανιότατες περιπτώσεις έχει συμβεί να γράψω κάτι ανώνυμα επειδή δεν γινόταν αλλιώς, για λόγους συνήθως αυτοπροστασίας, ενώ ψευδώνυμο έχω χρησιμοποιήσει μόνο κάποια φορά που χρειάστηκε να περιχαρακώσω κάποια εύθραυστη επαγγελματική σχέση. Το ‘χουμε; Το ‘χουμε.

Η ψευδώνυμη γραφή στη δημοσιογραφία είναι όντως παλιά συνήθεια, συνήθως σε στήλες παρασκηνιακές, όπως ο αθλητικός «Αποδυτηριάκιας» ή ο «Μικροπολιτικός» των Νέων ή ξέρω γω η «Ποντικίνα των Καναλιών», που νομίζω ότι ήταν η Έλενα Ακρίτα. Το ‘χουμε και αυτό; Το ‘χουμε.

Με ψευδώνυμο έγραφαν διαχρονικά και πολλοί λογοτέχνες ή λογοποιοί ή σχολιαστές, όπως ο –καλή του ώρα- Εμμανουήλ Ροΐδης, που είχε… 33 εναλλακτικές υπογραφές: «Λυγξ», «Σκνίπας», «Θεοτούμπης» και ένα σωρό άλλα. Ο συγγραφέας Κυριάκος Ντελόπουλος (προσοχή, όχι Βελόπουλος) σκάρωσε ολόκληρο βιβλίο με τα 4.117 λογοτεχνικά ψευδώνυμα (2.261 διαφορετικών προσώπων) που κατόρθωσε να συλλέξει. Μάλιστα το «ηθικό δικαίωμα» στην ψευδωνυμία κατοχυρώθηκε από τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας (Νόμος 2121-1993, Άρθρο 4), ως εξής:

«Το ηθικό δικαίωμα δίνει στο δημιουργό ιδίως τις εξουσίες: α) της απόφασης για το χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο κατά τους οποίους το έργο θα γίνει προσιτό στο κοινό (δημοσίευση), β) της αναγνώρισης της πατρότητας του πάνω στο έργο και ειδικότερα την εξουσία να απαιτεί, στο μέτρο του δυνατού, τη μνεία του ονόματός του στα αντίτυπα του έργου του και σε κάθε δημόσια χρήση του έργου ή, αντίθετα, να κρατάει την ανωνυμία του ή να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο…».

Συνεπώς, τα πνευματικά δικαιώματα ενός δημιουργού που κάνει χρήση λογοτεχνικού ψευδωνύμου σε καμία περίπτωση δεν θίγονται, απεναντίας προστατεύονται από τον νόμο. Το ‘χουμε και αυτό; Πάμε παρακάτω, προτού μπερδέψουμε τη βούρτσα με τη γκουμούτσα, και χαθεί ανεπανόρθωτα ο μπούσουλας.

Η απάντηση της διεύθυνσης του Protagon στις αποκαλύψεις της ιστοσελίδας XYZ Contagion, όπως τις αναπαρήγαγε ελάχιστη, δυστυχώς, μερίδα του Τύπου (η μόνη που αξίζει το κεφαλαίο «Τ») , ήταν αυτό ακριβώς που υποψιάστηκα ότι θα διαβάσω και μάλιστα είχα προλάβει να την …απαγγείλω, σχεδόν mot a mot, σε συναδέλφους στο γραφείο:  «Η χρήση ψευδωνύμων στη δημοσιογραφία είναι κοινή και αποδεκτή πρακτική, στην Ελλάδα και διεθνώς, και χρησιμεύει για να προστατεύονται οι αρθρογράφοι και οι πηγές τους. Άλλοτε τα ψευδώνυμα είναι αληθοφανή και άλλοτε εμφανώς κατασκευασμένα, και άλλοτε τα ψευδώνυμα είναι ατομικά, και χρησιμοποιούνται από ένα πρόσωπο, και άλλοτε ομαδικά, και χρησιμοποιούνται από διαφορετικά πρόσωπα».

Πώς και παραλείψατε να μνημονεύσετε τον Ροΐδη, συνάδελφοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι; Τότε βέβαια θα υπήρχε ο κίνδυνος να σηκωθεί ο αγλαός Εμμανουήλ από εκεί που αναπαύεται και να αρχίσει τα κλωτσίδια μέχρι να βγάλει το πόδι του κάλους. Διότι εδώ μιλάμε για μία ξεκάθαρη περίπτωση εξαπάτησης και μάλιστα εξωνημένης, αφού το συγκεκριμένο σάιτ «γνώμης» (πνευματικό παιδί του Σταύρου Θεοδωράκη) τσέπωσε 62 χιλιάρικα, δικά μας λεφτά, από τη λίστα Πέτσα.

Κάποτε μάλιστα ετοίμαζε αθλητικό αδελφάκι ονόματι Sportagon και έκανε πρόταση συνεργασίας και στην αφεντομουτσουνάρα μας. Ο μετέπειτα «Ποταμίσιος» μας πήγε για λαντς στο δικό του εστιατόριο για να απολαύσουμε τους μεζέδες του Σκαρμούτσου –που αρθρογραφούσε επωνύμως στο Protagon- και στο τέλος μας έβαλε να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Επωνύμως.

Όπως αποκαλύπτεται από την έρευνα του XYZ Contagion και από τα ευρήματα άλλων χρηστών του Twitter, οι αρθρογράφοι-φαντάσματα δεν ήταν Ροΐδηδες. Τα σχόλιά τους χαρακτηρίζονται από διαρκές λιβάνισμα στον Μητσοτάκη, γλωσσικό πλατάγισμα στο ορθόν της κυβέρνησης και αντιαριστερές κορώνες που θα τις ζήλευαν και οι Μουμτζήδες και οι Βουλαρίνοι.

Μιλάμε για έναν χυδαίο μηχανισμό προπαγάνδας, με χρηματοδοτήθηκε με δικά μας έξοδα επαναλαμβάνω, με ονόματα και φωτογραφίες κλεμμένες από το ίντερνετ, ανύπαρκτων σχολιαστών, που εφευρέθηκαν από παρθενογένεση μόνο και μόνο για να στηρίξουν το μητσοτακικό καθεστώς και να ναρκοθετήσουν την αντιπολίτευση.

Ποιοι –και γιατί- κρύβονται πίσω από τα ψεύτικα ονόματα Ευθυμάκης, Στασινός, Δελή, Παπαναστασίου, Καράς και ποιος ξέρει πόσα άλλα; Ορισμένα γραπτά του «Ευθυμάκη» θυμίζουν ύποπτα την ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη γραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, που συνεργαζόταν παλαιότερα με το μαγαζί, ενώ για άλλα καλείται …γραφολόγος για να εντοπίσει την αληθινή τους προέλευση.

Ξέρετε, θέλει πολύ ταλέντο για να γράψει κάποιος σε ύφος τρίτου καμουφλάροντας τα δικά του ίχνη. Εγώ, τουλάχιστον, δεν το διαθέτω. Μπορεί π.χ. ο Σκουντής να γράψει ως «Γελεβουρδέζος» και να μη γίνει αντιληπτός από τους τακτικούς αναγνώστες του; Προσωπικά το θεωρώ απίθανο και θα στοιχημάτιζα καλά λεφτά στην πραγματικές ταυτότητες ορισμένων από τους ψευδώνυμους αρθρογράφους.

Το βέβαιο είναι ότι οι υπογραφές είναι ψεύτικες, αφού το ίδιο το Protagon το ομολογεί. Και ότι υπήρχε λόγος σοβαρός, για να μείνουν κρυμμένοι στις σκιές οι κονδυλοφόροι που σκαρφίστηκαν αριστουργήματα όπως «τσιτάχ». Πιθανότατα ντρέπονταν και οι ίδιοι για αυτά που έγραφαν και για το μπούκωμά τους με τα πινάκια μολυσμένης φακής της λίστας Πέτσα.

Σε αυτό εδώ το κείμενο μπορείτε να διαβάσετε ένα απάνθισμα από τα φαιογάλαζα παραληρήματά τους. Θέση 107, είπατε; Νομίζω ότι αυτή η κατάταξη μας κολακεύει και ότι θα κατρακυλήσουμε ακόμα περισσότερο, ιδίως όταν γίνει αντιληπτή διεθνώς η κατάπτυστη επιχείρηση συσκότισης των κρατικών ευθυνών για την τραγωδία της Πύλου, αλλά και την προηγούμενη, των Τεμπών. Ένωση Συντακτών, είπατε; Θα σας παρακαλέσω να μη φωνασκείτε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να την ξυπνήσουμε.