Προσοχή, μη φάμε καμιά αδέσποτη

Σεσημασμένο ανθέλλην και γενικώς αντεθνικό στοιχείο, αναρωτιέμαι πού θα με φέρουν οι άνεμοι όταν –αναπόφευκτα- φτάσει η ώρα της μετανάστευσης από την αβάσταχτη μιζέρια της Ελλάδας. Δεν μιλώ για brain drain, διότι ο κακεντρεχής θα πεταχτεί και θα πει ότι δεν είναι δα brain αυτό που μου έδωσαν για εγκέφαλο. Ούτε μετράει για gain το «κέρδος» της επόμενης πατρίδας μου.
Όταν κάθισα για λόγους ακαδημαϊκούς να φτιάξω μία λίστα με τις χώρες όπου θα ήθελα μελλοντικά να ζήσω και (προαιρετικώς) να εργαστώ, το όνομα του προορισμού που βρέθηκε στον πάτο του καταλόγου ξάφνιασε ακόμα και εμένα που τον έφτιαξα.

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αποτελώ άραγε εξαίρεση, εγώ που αισθάνομαι αποστροφή για τον τόπο όπου η οπλοκατοχή είναι αναφαίρετο, αδιαπραγμάτευτο και ανέγγιχτο από τον πολιτικό κόσμο δικαίωμα των κατοίκων της;

Είμαι άραγε υπερβολικός, εάν πω ότι ο όψιμος αναθεωρητισμός δεκάδων Πολιτειών στο θέμα των εκτρώσεων και των δικαιωμάτων των γυναικών ανάγει την Αμερική σε μεσαιωνικό κράτος; Ενοχλούνται και άλλοι από την ακάθεκτη στροφή προς τη θεοκρατία και τον ακραίο συντηρητισμό;

Τι άλλο θα ένιωθε ο πολίτης που θα γινόταν εκών άκων κάτοικος Αμερικής, αν όχι φόβο και ασφυξία; Υπάρχει χώρος για περιστασιακούς επισκέπτες στη Χώρα της Ελευθερίας και των Γενναίων ή να αφήσουμε καλύτερα το πολύτιμο συνάλλαγμά μας σε κοινωνίες που σκέφτονται και ενεργούν προοδευτικά;

Έριξα μια γερή βουτιά στον ωκεανό του διαδικτύου, μόλις έμαθα για το νέο μακελειό στο Τενεσί, ώστε να δω τι σκέτφτεται ο έξω από την Αμερική κόσμος. Για τους εγκλωβισμένους στα σύνορά της, δε χρειάζεται πολλή  συζήτηση. Δυστυχώς, το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν αποτελεί γέννημα νοσηρής φαντασίας.

Τη σχετική συζήτηση στο Twitter άνοιξε με μία απλή ερώτηση η συγγραφέας και μπλόγκερ Λιζ Λα Πόιντ, με τo ιντερνετικό ψευδώνυμο “Godless Liz”: «Εάν ζείτε εκτός ΗΠΑ, θα μειώνονταν οι πιθανότητες να επισκεφτείτε τη χώρα εξαιτίας της επιδημίας της βίας με όπλα;»

Οι αναρτήσεις κάτω από την ερώτημά της ξεπέρασαν τις 23 χιλιάδες, αληθινή καταιγίδα οργής και απορίας. Και σχεδόν όλες οι απαντήσεις ήταν θετικές. Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν επιθυμεί πια να επισκεφτεί την κοιτίδα της οπλοχρησίας. Πόσο μάλλον, να ζήσει σε αυτήν.

Σταχυολογώ:

Christa Dawn: «Ζω στον Καναδά 25 λεπτά από τα σύνορα και παλιά πήγαινα στη Νέα Υόρκη 8 φορές τον χρόνο. Θα μου λείψει το Μπρόντγουεϊ, αλλά δεν θα ξαναπεράσω ποτέ τη γραμμή».

Hakan: «Δεν θα αισθανόμουν ασφαλής στις ΗΠΑ και δεν μπορώ να αποδεχθώ τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό, τη διαφθορά, τις κοινωνικές ανισότητες και τις αντιδραστικές αξίες».

We’re all Biased Lemmings: «Η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε επισκεφτεί όλες τις Πολιτείες και όλα τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ. Την τελευταία δεκαετία, το 50 του πληθυσμού των ΗΠΑ έβγαλε το ανθρώπινο κοστούμι του και έγιναν κατσαρίδες. Δεν θα ξαναπατήσουμε σε μια χώρα που επιστρέφει στον Μεσαίωνα».

Adam Sir Cajun-British Redneck: «Ως Αμερικανός που ζει στη Βρετανία, δεν θα επέστρεφα στην πατρίδα μου ακόμα και αν η ζωή μου κρεμόταν από αυτό. Συμβουλεύω τους φίλους μου να μην πάνε στις ΗΠΑ, εκτός αν έχουν λεφτά για σωματοφύλακες».

Ryan K: «Σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι, οι αστυνομικοί στο αεροδρόμιο με ρωτούσαν αν σκόπευα να εργαστώ μόνιμα στις ΗΠΑ. Προσπάθησα να μη βάλω τα γέλια, καθώς σκεφτόμουν την οπλοχρησία, την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης και τους χριστιανοταλιμπάν».

SNARF: «Με την οπλοχρησία και με τις βλακείες που κάνουν για να ελέγξουν το δικαίωμα της γυναίκας στην αναπαραγωγή, όχι, δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου στις ΗΠΑ. Ούτε για να παρακολουθήσω εκτόξευση πυραύλων στο διάστημα».

Dr Norlaine Thomas: «Δεν θα πάω στις ΗΠΑ για κανένα λόγο. Παρακολουθώντας τις ειδήσεις, μου φαίνεται ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί κανείς σε πολεμικό μέτωπο, όπου και αν βρίσκεται. Όχι, ευχαριστώ. Ο πλανήτης είναι γεμάτος από ειρηνικά μέρη».

Οrionvor: «Δεν βρίσκω κανένα κίνητρο για να ταξιδέψω σε μία χώρα όπου “κανονικοί άνθρωποι” οπλοφορούν. Οι μισοί από αυτούς ψήφισαν τον Τραμπ, οπότε δεν είναι με τα σύγκαλά τους».

Stevie: «Έχω ζήσει στην Ανατολική Ακτή, στο Νότο και στις Μεσοδυτικές Πολιτείες, οπότε γνωρίζω καλά τη χώρα. Πλέον είναι στα όρια της αποτυχημένης δυστοπίας, και με πληθυσμό που κουβαλάει βαρύ οπλισμό. Δεν θα επιστρέψω μέχρι να συνέλθει».

Unicorns Rock: «Είναι σουρεαλιστική η κατάσταση με την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία. Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι που με κρατούν μακριά. Για παράδειγμα, οι νέοι νόμοι ενάντια στις εκτρώσεις και στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων».

Archduke Crimper-Dingo: «Η αστυνομία δεν συλλαμβάνει κανέναν χωρίς να τον πυροβολήσει. Σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού βρίσκεται στις φυλακές. Η κυρίαρχη αιτία παιδικής θνησιμότητας είναι οι πυροβολισμοί. Η δημοκρατία ακροβατεί στα όρια. Ο καταναλωτισμός προκαλεί θλίψη».

Reduced to clear: «Κάποτε ήθελα να ζήσω στις ΗΠΑ. Όταν τις επισκέφτηκα, ανακάλυψα πράγματα που μου ανακατεύουν το στομάχι. Για παράδειγμα, ο γάμος με ανήλικο είναι νόμιμος σε 44 από τις 50 πολιτείες με τη συγκατάθεση ενός γονέα, αρκεί το παιδί να είναι 12 ετών. Στην Καλιφόρνια δεν υπάρχει καν αυτό το όριο ηλικίας. Είναι φρικιαστικό».

Mark Munkitttrick: «Είμαι Αμερικανός και ζω στη Γερμανία. Αρχισα να μποϊκοτάρω την ίδια την πατρίδα μου το 2012, τη μέρα που φονεύτηκε ο Τρέιβον Μάρτιν στη Φλόριντα. Δεν φοβάμαι, αλλά θέλω να υποστηρίξω το κίνημα Black Lives Matter και τους μαύρους».

Eimhear O Dalaigh: «Έχω φίλους και συγγενείς στις ΗΠΑ, αλλά έπαψα να τους επισκέπτομαι το 2017. Ειλικρινά, δεν έχω καμία διάθεση να ξαναπατήσω. Ο φόβος ότι θα σκοτωθώ την ώρα που ψωνίζω ή βλέπω μία ταινία με κάνει να προτιμήσω τον Καναδά».

C.Grant: «Στη μοναδική μου επίσκεψη, ακούστηκαν πυροβολισμοί από το διπλανό σπίτι και κανένας δεν νοιαζόταν. Αντί να φωνάξουν την αστυνομία, έκαναν και πλάκα. Αυτό συνέβη το 1994 και δεν άλλαξε τίποτε. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο».

Nel.: «Το 1996 τρώγαμε σε ένα ρεστωράν στο Λος Άντζελες, όταν μπήκε μία οικογένεια. Το 5χρονο παιδάκι τους άρχισε να παίζει το παιχνίδι “μακελειό στο εστιατόριο”. Οι περισσότεροι γελούσαν, κάποιοι γονείς συμμετείχαν στο παιχνιδάκι, ενώ μία σερβιτόρα έπεσε στο πάτωμα δήθεν χτυπημένοι. Μόνο εμείς αισθανθήκαμε σοκ και αποστροφή. Αποκλείεται να ξαναπάμε».

Peter Riley: «Οι ΗΠΑ βρίσκονται στον πάτο της λίστας με τις χώρες του 3ου Κόσμου που θα μπορούσα ποτέ να επισκεφτώ».

Theresa Bradley: «Επισκέφτηκα τις ΗΠΑ το 2013. Καλοί άνθρωποι. Όταν όμως πήγα στο σούπερ μάρκετ για να πάρω κάποια ρούχα, τρόμαξα και αηδίασα με τα ράφια τα γεμάτα όπλα προς πώληση. Η κατάσταση χειροτερεύει και δεν νομίζω να επιστρέψω».

Officer Karen: «Δεν θα ξοδέψω τα χρήματά μου σε μία χώρα όπου ο πληθυσμός στέλνει τα παιδιά του στο θάνατο μόνο και μόνο για να αποτρέψει την απαγόρευση των όπλων».

Αnthony D: «Πλέον είναι πιθανότερο να πυροβοληθεί κάποιος σε έναν δρόμο της Αμερικής, παρά στο πεδίο της μάχης».

Deborah Young: «Την τελευταία φορά που πήγα στις ΗΠΑ, η σερβιτόρα οπλοφορούσε. Έφυγα την επόμενη μέρα και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στη χώρα. Μπορεί να είναι δικαίωμά σας να κουβαλάτε όπλα, αλλά εγώ δεν μπορώ να συνηθίσω αυτή την κατάσταση».

Dr AM: «Εχω 100άδες συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που αρνούνται να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ, ακόμα και για ακαδημαϊκά συνέδρια. Έχουμε γίνει ο περίγελως του πολιτισμένου κόσμου. Θάψαμε τα κεφάλια μας στην άμμο και αρνούμαστε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μου».

Barbara Navaro: «Εφυγα από τις ΗΠΑ για τη Γαλλία το 1978, αναζητώντας δωρεάν υγεία και καλύτερη δημόσια εκπαίδευση. Μετά τις “σχολικές ασκήσεις” ενάντια στους πιστολέρο, τις ναζιστικές παρελάσεις και την εξέγερση της 6ης Ιουνίου, αποφάσισα να μην ξαναπατήσω στις ΗΠΑ. Ούτε καν για να επισκεφτώ τους συγγενείς και φίλους μου».

Agii/crow: «Θα ήθελα να δω τις ΗΠΑ, αλλά αισθάνομαι τρόμο. Και ξέρω ότι αν τραυματιστώ από πυροβολισμό, οι γονείς μου θα ξοδέψουν τις οικονομίες μιας ζωής στους γιατρούς και στα νοσοκομεία».

David Glynne Jones: «Το τελευταίο μακελειό στην Αυστραλία έγινε πριν από 26 χρόνια. Αντίθετα, στην Αμερική γίνεται κατά μέσο όρο ένα περιστατικό μαζικών πυροβολισμών κάθε μέρα».

Dr Ohm: «Ζω στην Αμερική. Πριν από μερικά χρόνια βρεθήκαμε τυχαία στο Παρίσι στη διάρκεια τρομοκρατικού χτυπήματος, και πάλι νιώθαμε εκεί πιο ασφαλείς, παρά στην καθημερινή ζωή μας εδώ στις ΗΠΑ».

Το πιάσατε το υπονοούμενο ή να βάλω τις φωνές; Βλέπετε πόσο «εύκολο» είναι να περάσει μία χώρα στα μαύρα κατάστιχα των ξένων, εάν αυτοί καταλάβουν ότι οπισθοδρομεί ολοταχώς;

Μόνο προχθές, Κυριακή, δώδεκα μέρες μετά το μακέλεμα σε σχολείο του Ουμπάλδε στο Τέξας (με τους 22 νεκρούς και τους 17 τραυματίες), το δελτίο συμβάντων στις ΗΠΑ κατέγραφε τέσσερα διαφορετικά περιστατικά με φονικό πιστολίδι: 2 νεκροί και 12 τραυματίες στην Τσατανούγκα, 3 νεκροί στο Σάγκινο του Μίσιγκαν, 2 στη Μέσα της Αριζόνα, 1 στο Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν.

Όταν η 32χρονη χρήστρια Natilly από τη Βρετανία έγραψε ότι δεν έχει δει ποτέ αληθινό όπλο στη ζωή της, η απάντηση που έλαβε, από την Αμερικανίδα Mary Ellen, ήταν η εξής: «Γουάου. Εγώ ζω στις ΗΠΑ και διδάχθηκα να πυροβολώ στα 12 μου χρόνια. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν γνωστό που να μην έχει όπλο».

Εγώ, πάλι, ως Κρητικός, έχω δει αμέτρητα πιστόλια κάτω στο νησί. Σε μια έκρηξη λογικής, η μάνα μου σταμάτησε εδώ και δεκαετίες να πηγαίνει σε γλέντια, εκτός αν υπάρχει καθολική απαγόρευση της μπαλωθιάς. Και χίλια μπράβο, τόσο σε εκείνη, όσο και στους στενούς συγγενείς που σέβονται την επιθυμία της.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr