Προσεχώς ο Θεοδωράκης τωραρυθμιστής

Ο ηγέτης του στερεμένου Ποταμιού, προσπάθησε για μια ακόμη φορά να δώσει περιεχόμενο ελαφρού και χαζοεφευρετικού σχολιασμού σε έννοιες που απαιτούν εμβάθυνση και κυρίως πολιτική. Όπως κάνει συχνά στην πολιτική του καριέρα (το έκανε και στη δημοσιογραφική αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση), ο Σταύρος, ως μικρός και ξερός παραπόταμος της πολιτικής, πρώτα επιλέγει με ποιον και με τί θα συνταχθεί και μετά επιλέγει τα λεκτικά σχήματα μετα οποία θα δικαιολογήσει την επιλογή του. Και φυσικά του αρκούν τα λεκτικά σχήματα, τα οποία οφείλουν να είναι εύηχα και κοινά αποδεκτά από όλους ώστε να μην απαιτείται και η κάματος των εξηγήσεων και κυρίως του πολιτικού φορτίου. Μεταρρυθμίσεις, υπευθυνότητα, συναίνεση, εγκαρδιότητα και χαμόγελο πάνω από ένα κομμάτι ζεστό ψωμί ή ένα μοντέρνο πράσινο τσάι. Δεν υπάρχουν πουθενά αιτίες συγκρούσεων, ανισότητες, ταξικές διαφορές. Ο κόσμος γεννιέται και περιστρέφεται γύρω από τη διάθεση του Σταύρου να υπάρχει στο επίκεντρο και να δοξάζεται. Και αν αποτύχει ως μεταρρυθμιστής θα αυτοαναγορευθεί σε «τωραρυθμιστή» ή σε ό,τι άλλο βγάλει εκείνο το παλιό ξεχασμένο σακίδιο από το οποίο νόμιζε πως έβγαζε λαγούς.

Η ουσία είναι πως ο Σταύρος Θεοδωράκης, αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα, πως δηλαδή έχει αποτύχει ως πολιτικός γιατί δεν εξέφρασε στην πραγματικότητα τίποτα, εκτός ίσως από το μπέρδεμα της εποχής που έκανε μπερδεμένους και τους ανθρώπους.

Επιχείρησε να σκηνοθετήσει την παρουσία του στην πολιτική όπως κάποτε στις εκπομπές, αλλά το κοινό αυτή τη φορά ήταν σκληρό. Δεν ήθελε να περάσει την ώρα του κάνοντας χάζι τη μόστρας στις κάμερες, ήθελε να λύσει προβλήματα. Ο Θεοδωράκης ξεκίνησε ως πολιτικός του στερητικού άλφα των καιρό των μεγάλων στερήσεων της κοινωνίας. Εμφανιζόταν ως απολιτίκ απέναντι στην πολιτική, αμέτοχος απέναντι στην ανάγκη της συμμετοχής σε σοβαρές καταστάσεις και κυρίως αναλφάβητος μπροστά στα ιστορικά διδάγματα που θέλουν όποιον δεν εκπροσωπεί κάτι να εξαφανίζεται.

Οι ψηφοφόροι του Θεοδωράκη, τους οποίους ο ίδιος μπέρδευε συστηματικά με το κοινό, ανήκαν σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκαν άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερη σχέση με την πολιτική, οι οποίοι  επιθυμούσαν να την δουν να αναγεννιέται μέσα από καλές προθέσεις συμπαθητικών προσώπων. Ήταν αυτοί που απαντούσαν στα μεγάλα ερωτήματα δια της ίδιας της ερωτήσεως, βάζοντας ως πρόθεμα ένα «μα» απορίας: «μα γιατί επιτέλους δεν φτιάχνουν οι πολιτικοί;», «μα γιατί δεν συνεργάζονται όλοι;», «μα γιατί στην Ελλάδα να έχουμε κακές συνήθειες;». Η κατηγορία αυτών των ανθρώπων χωρίς την ιδιαίτερη τριβή με τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα, αλλά με την καλή ίσως διάθεση να τα δουν να λύνονται, κατάλαβε πως ο Σταύρος Θεοδωράκης όχι μόνο δεν ήταν λύση αλλά πρόβλημα παρωχημένης πολιτικής μπουρδολογίας. Ήταν ίσως οι πρώτοι που απογοητευμένοι αποχώρησαν από το Ποτάμι όταν κατάλαβαν πως η Ελλάδα της κρίσης δεν ήταν πεντακάμερη τηλεοπτική εκπομπή για να σωθούμε από τα πλάνα της φάτσας του Θεοδωράκη.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν όσοι υπήρξαν συνοδοιπόροι του Θεοδωράκη στην αντίληψη, τις δημόσιες σχέσεις και τις σχέσεις με το σύστημα και βρήκαν την ευκαιρία αν όχι να αναγεννηθούν μαζί του, τουλάχιστον να μηδενίσουν το κοντέρ. Όπως ακριβώς ο Σταύρος Θεοδωράκης, προσπάθησαν να κρύψουν τον συντηρητισμό τους και τη σχέση τους με τις ευθύνες πίσω από το μοντέρνο πακέτο. Δεν είχαν να απολογηθούν αν ήταν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ που έκανε ό,τι έκανε, γιατί απλώς ήταν πια Ποτάμι.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έβγαλε κανένα συμπέρασμα απ όλα αυτά.Συνεχίζει να παράγει νεολογισμούς και λογοπαίγνια, θεωρώντας πως είμαστε ακόμη στην εποχή που φωτογραφιζόταν με τις γαλότσες και τα γελάδια ή έγραφε τουίτ για τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια για τα οποία (δεν θυμάμαι γιατί ακριβώς) έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το μοναδικό πράγμα που τον απασχολεί είναι η διάσωσή του. Όχι η πολιτική με την στενή έννοια. Η ύπαρξή του μέσα σε ένα σύστημα που έχει κάμερες, φώτα, παρουσιάσεις με τον Παύλο Τσίμα και άφθονη φιλαρέσκεια. Θέλει απλώς να υπάρχει για να μην ξεχαστεί, γιατί καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να τον θυμούνται.

Το πολιτικό του δυναμικό, Ψαριανοί και Τατσόπουλοι, Φωτήλες , Ηρόστρατοι και είρωνες της πολιτικής έχουν ήδη ξαπλώσει μπροστά στα πόδια του Κυριάκου Μητσοτάκη αναζητώντας ένα χάδι. Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, επιστρέφοντας ουσιαστικά εκεί που ανήκει κάθε απολίτικος πολιορκητικός κριός της βαθιάς συντήρησης. Πριν ανακοινώσει τη συμπόρευσή του με τον Μητσοτάκη (ως συνεργασία ή οτιδήποτε άλλο), θα αναλάβει το δύσκολο έργο. Να τον ξεπλύνει.

Ο Θεοδωράκης δεν είναι ούτε μεταρρυθμιστής, ούτε τωραρυθμιστής. Θέλει απλώς να είναι ρυθμιστής στο σάπιο πολιτικό σύστημα που αν δεν καταφέρει να αναβιώσει, θα χαθεί για πάντα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr