Πρόγραμμα με αφαιρέσεις

Η πρόταση της Ν.Δ. αρχικά προκαλεί ευφορία. Η δεύτερη ανάγνωση όμως πονηρεύει τον κάθε άνθρωπο που πιστεύει ότι 1+1=2. Τον κάνει να αναρωτιέται ότι είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό και πολύ επικίνδυνο αν είναι ψεύτικο. Γεννά σκέψεις σαν και αυτές του Μελέτη του μπακάλη -Ντίνου Ηλιόπουλου- στην ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», όταν λόγω οικογενειακών δεσμών καλούνταν να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ικανοποιήσει την εξουσιολαγνεία του γαμπρού του.

Ο μεγαλομπακάλης του 1954 μπορεί να μην είχε τελειώσει τα μεγάλα σχολεία της Εσπερίας, όπως ο γαμπρός του ο πολιτευτής και η αδελφή του, αλλά γνωρίζοντας μόνο πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση έκανε καλούς λογαριασμούς. Επαιζε την αριθμητική στα δάχτυλα. Ηξερε κοντολογίς ότι αν πουλήσεις 100 κιλά αλεύρι και δεν το αντικαταστήσεις, τότε θα βρεθείς χωρίς αλεύρι και αν δεν έχεις λεφτά τότε ο πελάτης θα πάει στο διπλανό μαγαζί.

Το σχέδιο που παρουσίασε ο πρόεδρος της Ν.Δ. εμφανίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με εκείνο της Θεσσαλονίκης και το άλλο του Γιωργάκη το 2010 και το άλλο του Καραμανλή το 2004…

Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο προβάλλει την αφαίρεση και αγνοεί την πρόσθεση. Ενα πρόγραμμα το οποίο κάνει λογαριασμούς λες και δεν υπάρχει το μηδέν ούτε το αρνητικό πρόσημο. Ενα πρόγραμμα που σε τίποτε δεν διαφέρει από εκείνα των προηγούμενων που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Εύλογη λοιπόν η ανησυχία. Τι θα γίνει αν από τη συνεχή αφαίρεση φτάσουμε στο μηδέν ή -ακόμα χειρότερα- αρχίσουμε να περιπλανώμεθα στον αχανή κόσμο των αρνητικών αριθμών; Τι θα επακολουθήσει;

Και εκεί αρχίζουν οι πονηρές σκέψεις: Μήπως από αυτό το χαρτί έχει παραλειφθεί επίτηδες η πρόσθεση; Τι προσθέσεις έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος και τι θα γίνει όταν θα αρχίσει να μας τις παρουσιάζει μία μία;

Θα καταντήσουμε άραγε με ακόμα μεγαλύτερες τρύπες στις τσέπες και όμοια με την Αννα Συνοδινού, που στην ιστορία του Σακελλάριου υποδυόταν την αδελφή του Μελέτη, θα αρχίσουμε να πουλάμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να επιβιώσουμε;

Σήμερα, ισχύουν μερικές βασικές παραδοχές:

– η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς «αυξημένης εποπτείας»,
– η ανάπτυξη είναι μια διαδικασία που δεν εξαρτάται από έναν διακόπτη αλλά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη, ευάλωτη και κυρίως χρονοβόρα,
– οι ρυθμοί ανάπτυξης που απαιτούνται προκειμένου να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες χωρίς την επιβολή μέτρων είναι πάνω από 5% σε ετήσια βάση,
– οι απώλειες εσόδων και οι αυξήσεις των δημόσιων δαπανών που περιγράφονται στο πρόγραμμα οδηγούν σε αρνητικό οικονομικό αποτέλεσμα.

Γι’ αυτό η απαίτηση ενός νοήμονος, που δεν αγνοεί το παρελθόν αλλά πιστεύει στο μέλλον, είναι μία και μοναδική: Ανοιχτά χαρτιά. Αλλωστε, το έργο με τους πολιτικούς να τάζουν προεκλογικά και να τσακίζουν μετεκλογικά, το έχουμε δει πολλές φορές σε όλες τις εκδοχές και πάντα βγαίνουμε από την αίθουσα σιχτιρίζοντας και κλαίγοντας.

Σε αυτόν τον τόπο έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά τις «κρυφές ατζέντες». Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς: Από την ευημερούσα Ελλάδα των Χρηματιστηρίων; Από την ακτινοβολούσα Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων; Από τη δυναμική Ελλάδα τού «λεφτά υπάρχουν»; Από τα Ζάππεια και τις Θεσσαλονίκες; Και το τέλος όλων αυτών των ιστοριών ήταν σχεδόν πανομοιότυπο: αίμα και δάκρυα για τους πολλούς, πλούτος για τους λίγους.

Αν δεν το πιστεύετε, αναζητήστε τις στατιστικές της φτώχειας και συγκρίνετέ τες με τις λίστες του πλούτου. Τις λίστες που καταγράφουν τις δουλειές που έχουν πάρει οι ολιγάρχες στη διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας. Τις δουλειές στην ενέργεια, στο real estate, στη μεταποίηση, στις τηλεπικοινωνίες, στις μεταφορές… Προσθέστε τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων από το Χρηματιστήριο, τα εξοπλιστικά, την ενέργεια, τις αποκρατικοποιήσεις στις υποδομές, στις υπηρεσίες, ακόμα και στον τζόγο.

Ετσι θα έχετε μια απλή, μπακαλίστικη, σαν και αυτήν του Μελέτη της ταινίας «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», εικόνα του τρόπου με τον οποίο διαμορφώνεται το ισοζύγιο της ανισότητας. Σε αυτό που η πρόσθεση και η αφαίρεση διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα το οποίο σχεδόν πάντα είναι σε βάρος των πολλών.

Επειδή η Ιστορία έχει διδάξει ότι σε αυτόν τον τόπο οι μοναδικοί που ξέρουν να κάνουν καλούς λογαριασμούς -για τον εαυτό τους- είναι οι πολιτικοί και οι ισχυροί του πλούτου, όσοι φιλοδοξούν να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως «σωτήρες» καλό θα είναι: είτε να φανερώσουν τους «φακέλους» που έχουν στο κάτω συρτάρι του γραφείου τους είτε να δεσμευτούν με ρήτρες ειλικρίνειας που θα ενεργοποιούνται, όταν αυτά που κάνουν είναι άλλα από εκείνα που έχουν εξαγγείλει.

Και όλα αυτά πριν από την προσέλευση στην κάλπη. Γιατί ετούτοι εδώ οι άνθρωποι έχουν νιώσει στο πετσί τους το τι σημαίνει: «Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr