Έπειτα από τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη ακούστηκαν πολλές απόψεις. Έχουμε την φιλοκυβερνητική προσέγγιση που εκφράζεται σύσσωμα από όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ παράλληλα έχουμε και την ασθενική αντιπολιτευτική γραμμή που εδράζεται πάνω στις μαρτυρίες των ανθρώπων που εχθές το απόγευμα δέχτηκαν μια ακραία αστυνομική βία, επίθεση θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς. Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή.
Η βαθιά συντηρητικοποίηση του πυρήνα του Ελληνικού κράτους και κοινωνίας δεν είναι ένα νέο δεδομένο που πρώτη φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό. Η βαθιά αυτή συντηρητικοποίηση είναι αποτέλεσμα της μεγάλης δεκαετούς οικονομικής κρίσης που ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης το πολιτικό μας σύστημα άλλαξε, ο νεοσυντηρητισμός, ο ρατσισμός, ο φασισμός, στοιχεία που τροφοδοτούνται από την τεράστια όξυνση των ανισοτήτων, βρήκαν την ευκαιρία που έψαχναν και ξεχύθηκαν ελεύθερα και ανενόχλητα στην κοινωνία και αυτό είναι κάτι που για πολύ καιρό ακόμα θα μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα σκιώδες παρελθόν. Άλλωστε το δυναμικό στοιχείο κάθε κρίσης είναι αυτό, μπορεί είτε να ριζοσπαστικοποιήσει τον λαό πρός το προοδευτικό μονοπάτι, είτε να ριζοσπαστικοποιηθεί ο λαός προς το συντηρητικό, νεοσυντηρητικό μονοπάτι. Η περίοδος μιας μεγάλης κρίσης είναι η ευκαιρία για εκ θεμελίων μεταρρυθμιστικό έργο σε κάθε τομέα του κρατικού μηχανισμού. Αυτό είναι κάτι που στη χώρα μας δεν έγινε, αντιθέτως μάλιστα το κράτος είδαμε πως κατά το διάστημα της οικονομικής κρίσης αυταρχικοποιήθηκε και πολλά στοιχεία του παρελθόντος που πιστεύαμε πως είχαμε ξεπεράσει, έκαναν ξαφνικά την εμφάνισή τους. Η τραγική ειρωνεία σε αυτό το σημείο είναι πως όλα αυτά τα στοιχεία, διαφημίστηκαν ως η “κανονικότητα” η οποία μας έλειπε και τώρα επέστρεψε ξανά.
Δεν ξέρω αν το γεγονός της επίθεσης στη Νέα Σμύρνη πρέπει πλέον να προκαλεί την εντύπωση μας, με δεδομένο πως παρόμοιες σκηνές είδαμε και προ μιας εβδομάδας να εκτυλίσσονται στο ΑΠΘ αλλά και επί μονίμου σχεδόν βάσεως τα τελευταία δύο χρόνια. Τα κέντρα των μεγάλων πόλεων της χώρας μας έχουν πλημμυρίσει από αστυνομικούς που δε βρίσκονται εκεί για να μας προστατεύουν αλλά αντιθέτως βρίσκονται εκεί με έναν βαρύ συμβολισμό. “Είμαστε το κράτος και κάνουμε κουμάντο” αυτό είναι το σύνθημα που θέλουν να περάσουν με την παρουσία τους. Είναι οι σύγχρονοι πραιτωριανοί του Μητσοτακικού καθεστώτος, είναι το σύμβολο και η επιτομή του επιτελικού κράτους που πλέον βρίσκεται παντού και οτι δεν του αρέσει θα το μαυρίζεται στο ξύλο και θα προσάγεται.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Ένα αστυνομοκρατούμενο, αυταρχικό κράτος που όμοιο του δεν έχουμε συναντήσει ξανά στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση η υγειονομική κρίση φάνηκε ως μια τέλεια ευκαιρία για το επιτελικό κράτος να εφαρμόσει το πείραμα του, που δεν είναι άλλο από την εφαρμογή της σκληρής νεοσυντηρητικής κοινωνικά – νεοφιλελεύθερης οικονομικά, ατζέντας του υπο την απειλή του γκλοπ και του δακρυγόνου στους διαφωνούντες και της τρομοκρατίας μέσω της εικόνας και των ειδήσεων, στους ήδη φοβισμένους πολίτες.
Αυτό είναι το μοτίβο πολιτικής που ακολουθεί το Μαξίμου το οποίο είναι βουτηγμένο στη ναφθαλίνη και αποσκοπεί στη νεκρανάσταση ενός παρελθόντος σκοτεινού και ξεχασμένου. Από την άλλη πλευρά σύσσωμη η αντιπολίτευση δείχνει αδύναμη να εκφέρει έναν σοβαρό και πλατύ ενωτικό αντιπολιτευτικό λόγο που θα συσπειρώσει τη βάση της ελληνικής κοινωνίας και θα κατορθώσει να κεφαλαιοποιήσει τα τεράστια σφάλματα και τους επικίνδυνα αποτυχημένους ελιγμούς της κυβέρνησης. Το κενό αυτό της αντιπολίτευσης δεν εντοπίζεται μόνο στο αντιπολιτευτικό ύφος αλλά και στον προγραμματικό σχεδιασμό της επόμενης μέρας.
Οι πολίτες πλέον γνωρίζουν, πως μια διευρυμένη μεταρρυθμιστική παρέμβαση για την ουσιαστική δημοκρατικοποίηση του κράτους και των κρατικών θεσμών είναι αναγκαία και ζητούμενη. Ωστόσο, οι πολίτες αισθάνονται εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον τρόμο που σκορπά η κυβέρνηση μέσω των πραιτωριανών της αλλά και στην απουσία μιας μεγάλης ενωτικής αντιπολιτευτικής παρέμβασης που θα υπερασπιστεί τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου και θα αναλάβει τη μεγάλη μεταρρύθμιση του κράτους στην μετά Κυριάκου εποχή. Όσο λοιπόν αυτή η δύναμη δε βρίσκεται το επιτελικό κράτος θα βασιλέψει έως ότου φυσικά γεννηθεί κάτι νέο που θα εγγυηθεί την υπεράσπιση και την εμβάθυνση της Δημοκρατίας στο κράτος.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
