Ήταν η μέρα που 21 άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βγουν από τη Θύρα 7 του σταδίου «Γ. Καραϊσκάκης» όταν προσπάθησαν να εξέλθουν από τη θύρα πριν από την ολοκλήρωση του αγώνα με την ΑΕΚ, θέλοντας να φτάσουν πρώτοι έξω από τη θύρα 1 για να αποθεώσουν τους θριαμβευτές ποδοσφαιριστές των «ερυθρολεύκων» καθώς ο Ολυμπιακός είχε φτάσει σε ένα θριαμβευτικό 6-0. Ο θρίαμβος έγινε πόνος και οργή. Πόνος για τους 21 αδικοχαμένους φιλάθλους και οργή για όσα συνέβησαν και φτάσαμε στην τραγωδία.
«Κρίμα κι άδικο, μαύρη επέτειος, αποφράδα ημέρα, μα… γιατί ρε γαμώτο; Ποτέ Ξανά!»
Αυτές είναι οι φράσεις που έρχονται αυτόματα στο μυαλό όταν κάθε χρόνο στο ημερολόγιο κυκλώνεται η 8η Φεβρουαρίου και με αυτόν τον τρόπο υπενθυμίζεται ότι κύλησε ακόμη ένας χρόνος από την τραγωδία της Θύρας 7 που συνέβη στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης».
Το «Ποτέ ξανά» πρέπει να το θυμούνται όλοι -ανεξαρτήτως οπαδικής ιδειολογίας- όλο τον χρόνο και όχι μόνο σήμερα. Να το θυμούνται στην επόμενη κατάρα και όλα τα σχετικά, που εύχονται όταν ο παραλογισμός παίρνει την θέση της λογικής μπροστά στο μένος της οπαδικής βίας. Αλλιώς, οι ευχές και ο ανθρωπισμός για μερικές ώρες ή όταν μαθαίνουμε κάτι άσχημο, δεν έχουν αξία.
