Μόλις γυρίσαμε από την Μόρια. Από τον καταυλισμό των προσφύγων.
Μας ρωτάνε ειρωνικά: Εσείς που νοιαζόσαστε για τα δικαιώματα τους και διαμαρτυρόσαστε για τις συνθήκες που ζουν, γιατί δεν τους παίρνετε στα σπίτια σας;
Σ’ εμας λοιπόν συνέβη το ανάποδο: Μας πήραν σπίτι τους. Η Αμισέ και ο Ιμπραήμ. Είναι από το Αφγανιστάν. Γύρω στα τριάντα. Η Αμισέ είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί τους. Το πρώτο είναι δύο χρόνων. Ζούνε μέσα στο ένα τέταρτο μιας μεγάλης σκηνής τεσσάρων ξεχωριστών διαμερισμάτων, που τους παραχώρησε η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Περίπου 4-5 τετραγωνικά μέτρα.
Και οι δύο μιλούσαν Αγγλικά. Η Αμισέ καλύτερα και έτσι μπορούσαμε άνετα να συνεννοηθούμε.
Βγάλαμε τα παπούτσια μας, γιατί στο πάτωμα του «σπιτιού» τους είχε στρωμένες κουβέρτες.
Όλοι βγάζουν τα παπούτσια τους στην είσοδο των σκηνών τους. Όλοι απλώνουν στο δάπεδο των σκηνών κουβέρτες.
Ήταν γύρω στις δύο το μεσημέρι και ο Ιμπραήμ μαγείρευε. Πατάτες κοκκινιστές γιαχνί. Ο Ιμπραήμ ο Μουσουλμάνος άνδρας μαγείρευε.
Κόντρα στα στερεότυπα της Δύσης για την Ανατολή.
Potato and tomato, έλεγε. Ένας στίχος από το ποίημα της ζωής στη Μόρια. Potato and tomato.
Παρόλο που ήταν ίσως η πιο κρύα μέρα του χρόνου, μέσα στην σκηνή ήταν ευχάριστα. Το μικρό μωρό τους κοιμόταν μακαρίως και δεν πήρε είδηση τους άγνωστους επισκέπτες.
Μας κέρασαν αχνιστό πράσινο τσάι, το είδος του τσαγιού που πίνουν στο Αφγανιστάν. Μας κέρασαν και ζελεδάκια.
Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα χαλαρή. Η Αμισέ είναι μια ήρεμη χαμηλών τόνων γυναίκα.
Την ρωτήσαμε για το κρύο και πως το αντέχουν. Μας έλεγε ότι πάγωσαν τα χέρια της όταν έπλενε τα ρούχα του μωρού της έξω στήν ύπαιθρο. Δεν θα κρατήσει πολύ το κρύο τους καθησυχάσαμε. Ο χειμώνας στην Μυτιλήνη είναι συνήθως σύντομος και σχετικά ήπιος.
Κάποια στιγμή μας ρώτησαν το όνομα του πρωθυπουργού. Τους το είπαμε. Ρώτησαν αν είναι γυναίκα. Όχι γυναίκα είναι η πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ποια είναι η πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό ρώτησαν;
Αλλάζει κάθε μέρα απαντήσαμε. Κάθε ώρα. Κάθε στιγμή. Κάθε δευτερόλεπτο.
Συνεχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Πέρασε η ώρα.΄Έπρεπε να φύγουμε.
Ίσως τους ξαναδούμε την επόμενη εβδομάδα.
Φεύγοντας περάσαμε απ’ τους περίφημους φούρνους της Μόριας κι αγοράσαμε δύο πανόστιμες αραβικές πίτες. Μισό ευρώ η μία. Μόλις είχαν βγει από τον σκαμμένο μέσα στο έδαφος φούρνο.
Μια γυναίκα ρομά που πουλούσε φρούτα σ” ένα πάγκο, μας ρώτησε: «Δεν σιχαίνεστε;»
«Όχι.»
Κάθε επίσκεψη στην Μόρια είναι μια εμπειρία ζωής. Είναι το αναπάντεχο, το αδύνατο που όμως συνέβη. Οι δρόμοι της Καμπούλ, με τα πιτσιρίκια που παίζουν, έφτασαν εδώ στην Μόρια. Μπορεί να ζουν όπως ζουν, ξέρουν όμως ότι δεν πρόκειται να πέσει κάποια βόμβα που θα τα σκοτώσει ή θα τα ακρωτηριάσει. Οι χίλιες και μια νύχτες της Μόριας μπορεί να έχουν λάσπη και σκουπίδια, όμως είναι ασφαλείς. Οι χίλιες και μια νύχτες της Μόριας είναι και για εμάς ένα καμπανάκι ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ιστορία κινείται και εμείς ακολουθούμε…
Κατευθυνθήκαμε προς την Μυτιλήνη. Η ζωή μας στην Μυτιλήνη και η ζωή τους στην Μόρια. Τόσο κοντά και τόσο διαφορετικά. Ή μήπως όχι;
Potato and tomato, πράσινο τσάι, ζελεδάκια και δυο νοστιμότατες αραβικές πίτες.
Έτσι γράφεται η ιστορία.
Πηγή: mplokia.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
