Πόσο αποτιμάται η φρίκη;

Τον Αύγουστο του 1994 ο Ρόμαν Χέρτσογκ στη Βαρσοβία ρωτάει: Μπορείτε να συγχωρέσετε τον λαό µου, για τα εγκλήματα που σας έχει κάνει στο όνοµα της Γερμανίας;

Το ερώτημα είναι ρητορικό. Και η απάντηση, όχι αυτή που επιτάσσει η διπλωματία και οι διεθνείς σχέσεις, αλλά η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι: Όχι.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει τις κτηνωδίες που διέπραξαν, επικρότησαν και ανέχτηκαν, οι Γερμανοί στο Auschwitz, στο Buchenwald, στην Treblinka, στο Belzec, στο Mauthausen. Γιατί κανείς δεν πρέπει να συγχωρήσει. Γιατί κανείς δεν δικαιούται να εξορθολογήσει. Γιατί κανείς δεν πρέπει να …κατανοήσει.

Η μνήμη είναι θεραπευτική όταν καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά των μηχανισμών αυτοάμυνας, αυτούς τους μηχανισμούς που τίθενται σε λειτουργία για να ξεφύγουμε από την ντροπή, από την ενοχή, από τη θλίψη.

Η ιστορική μνήμη όμως έχει κι έναν ακόμη ρόλο, να σε απελευθερώσει από τη φρίκη της επανάληψης.

Αλήθεια τι γνωρίζουν σήμερα οι Γερμανοί για τη Βιάνο, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα;

Αλήθεια είναι άκομψο να αποκτήσει ο 18χρονος Γερμανός την εικόνα του γλεντιού, στη μικρή πλατεία στο Κομμένο; Την εικόνα της εν ψυχρώ εκτέλεσης 38 ανθρώπων που γιορτάζουν ένα γάμο. Την πρώτη βολή στη νύφη. Τις οιμωγές της μάνας, στην εικόνα του βρέφους της που μπουκώνεται με στουπί βουτηγμένο στη βενζίνη και πυρπολείται. Την γραμμή των μετά θάνατον βιασμένων γυναικών. Κι ύστερα, την εικόνα την πιο συγκλονιστική από όλες, αυτή  την  εικόνα των Γερμανών στρατιωτών που σκαρφαλώνουν αποκαμωμένοι στα καμιόνια και γυρίζουν στη βάση τους.

Το ζήτημα δεν είναι να απαιτήσεις από τον σημερινό 40άρη, 50άρη ή 60αρη Γερμανό να σου ξεπληρώσει την αμαρτία του Ναζιστή πατέρα του ή παππού του.

Το ζήτημα είναι να τον υποχρεώσεις να ξανακοιτάξει στη βιβλιοθήκη, στο τζάκι, στο τραπέζι, στο κομοδίνο, τη κορνιζαρισμένη φωτογραφία του πατέρα, του πάππου του.  Αυτή τη φωτογραφία που αγκαλιάζει στην αγαπημένη του, που κρατά συγκινημένος το πρώτο του παιδί, που κανακεύει το εγγόνι του, που διασκεδάζει με τους φίλους του, που γελάει με τους συναδέλφους του. Και μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο της «διπλανής πόρτας», στον δικό του άνθρωπο, να αναγνωρίσει το τέρας. Το τέρας που διέπραξε. Το τέρας που λάτρεψε. Το τέρας που χειροκρότησε. Το τέρας που ανέχτηκε.

Δεν θέλω, αλλά ακόμη κι αν ήθελα δεν έχω τη δυνατότητα, να μπω στις νομικές λεπτομέρειες του θέματος. Δεν γνωρίζω πως αποτιμάται η φρίκη.

Αλλά η φρίκη δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πρέπει να μείνει εκεί, βασανιστικά ζωντανή. Και πάνω από όλα καθόλου μουσειακή.

Η απόδοση των Γερμανικών αποζημιώσεων οφείλει να λειτουργήσει καθαρτήρια. Τα θύματα έκλεισαν, όπως έκλεισαν τους δικούς τους λογαριασμούς με τη κτηνωδία. Αλλά το έγκλημα είναι εκεί. Αδικαίωτο. Και τα αδικαίωτα, καιροφυλακτούν.

Κι οι απόγονοι των θυτών χρωστούν πρώτα στους ίδιους και μετά σε όλους τους άλλους, να αποδείξουν ότι έχουν τα κότσια να δουν τη φρίκη. Ότι αντικρίζουν το τέρας κατάματα. Αναγνωρίζουν το έγκλημα.  Το έγκλημα που έκαναν, όχι οι… Ναζί γενικά και αόριστα,  αλλά οι δικοί τους άνθρωποι στο όνομα της Γερμανίας.

Σήμερα που η σκύλα είναι πάλι γκαστρωμένη, πρέπει να μιλήσουμε. Δυνατά. Βροντερά. Πρέπει να πάψουμε να αναφερόμαστε σε Ναζιστές, μιας που η πολιτική ορθότητα μας επιβάλει αποφεύγουμε να αναφερόμαστε σε… Γερμανούς.

Σήμερα πρέπει να ουρλιάξουμε ότι οι ανθρώπινες άξιες είναι υπεράνω οποίου Έθνους και το άτομο που προσηλώνεται σε αυτές ανήκει στην τεράστια κοινότητα αυτών που τις ασπάζονται. 

Σήμερα πρέπει να αναζητήσουμε, ακόμη και να επιβάλλουμε τη μνήμη που θεραπεύει. Γιατί η αμνησία σκοτώνει.

Σήμερα πρέπει να πούμε δυνατά και βροντερά ότι αν ο 20ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από φρίκη, θάνατο και αίμα, το άλλο, το πιο τρομακτικό χαρακτηριστικό του, αυτό που δεν πρέπει να λησμονήσουμε πότε, ήταν η Λατρεία. Η κτηνωδία της λατρείας. Η λατρεία της κτηνωδίας.

Η ερώτηση λοιπόν που όφειλε να διατυπώσει ο Πρόεδρος, Ρόμαν Χέρτσογκ, δεν ήταν αν μπορούμε να συγχωρήσουμε το Γερμανικό λαό. Η ερώτηση θα έπρεπε να ήταν: μπορείτε να βοηθήσετε τον Γερμανικό λαό να αντιληφθεί τι εγκλήματα έκανε σε σας, στο όνομα της… μεγάλης Γερμανίας

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr