ΜΑ

ΜAΚΗΣ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πώς μπορεί να λυθεί το πολιτικό μας πρόβλημα

Το παλιό καθεστώς είναι το κεντρικό διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας. Η τυχοδιωκτική ματαίωση της συζήτησης στην ολομέλεια της Βουλής για…

369056 1

Το παλιό καθεστώς είναι το κεντρικό διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας.

Η τυχοδιωκτική ματαίωση της συζήτησης στην ολομέλεια της Βουλής για την διενέργεια δημοψηφίσματος για την πώληση του 30% των μονάδων της ΔΕΗ με το πρόσφατο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, καθώς και το παρασκήνιο που ακολούθησε, επέτρεψε στους πολίτες να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους πολλά ζητήματα:

Πρώτον, ότι η κυβέρνηση ενήργησε κατάφορα αντιδημοκρατικά  παρ΄ ότι δημοψήφισμα δεν θα μπορούσε τελικά να γίνει, διότι θα χρειάζονταν 180 ψήφοι. Άρα το ξεπούλημα δεν κινδύνευε. Εκείνο που κινδύνευε ήταν να φανεί ότι η αντιπολίτευση μπορούσε να συγκεντρώσει 120 ψήφους για να επιβάλει την συζήτησή του στην ολομέλεια. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση έκλεισε τη Βουλή για θερινές διακοπές με ξεδιάντροπο  τρόπο, ενώ υπάρχουν μείζονος σημασίας νομοσχέδια και πέτυχε έτσι να ακυρώσει εξελίξεις για μια σειρά σκανδάλων…

Δεύτερον, ότι το σύνταγμα με την απαίτηση των 180 ακυρώνει στην πράξη τη δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος, άρα είναι ένα σύνταγμα υποκριτικό και βαθύτατα συντηρητικό, και εν τέλει αντιδημοκρατικό. 

Τρίτον, η κυβέρνηση εξευτέλισε τον πρόεδρο της Βουλής, τρίτο πολιτειακό παράγοντα κατά το σύνταγμα, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος ήταν έτοιμος να συγκαλέσει την ολομέλεια θεωρώντας βάσιμα ότι συναθροίζονται οι ψήφοι από τις προτάσεις διενέργειας δημοψηφίσματος της αντιπολίτευσης.

Τέταρτον, το Μαξίμου ενεργεί αδίστακτα. Διέδωσαν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα προσπαθούσε μέσω του προέδρου της Δημοκρατίας να ασκήσει πίεση για το δημοψήφισμα για τη «μικρή ΔΕΗ», κάτι που αποδείχθηκε ψέμα. Αντίθετα, υποχρέωσαν τον κ. Παπούλια  να υπογράψει αμέσως το ψηφισθέν νομοσχέδιο.

Πέμπτον, ότι το ΚΚΕ και η ηγεσία του με την ανεδαφική του πρόταση έπαιξε το παιγνίδι των πιο σκοτεινών συμφερόντων του κεφαλαίου. Προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να υπογραμμίσει την απομόνωσή του. Δεν είναι τυχαίο που αμέσως μετά δημοσιοποιήθηκε η συγκρότηση πολιτικής  κίνησης από τους διαγραμμένους και τους αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, που καταγγέλλουν  τον Περισσό ως “σεχταριστικό φορέα” και υπεύθυνο για την αλλοίωση των χαρακτηριστικών του κόμματος. Το ΚΚΕ ουσιαστικά τέλειωσε…

Έκτον, το ίδιο ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ, που αντιφάσκει, ψάχνει άλλοθι στη ΧΑ, φυλλοροεί και ασκεί ένα οπερετικό τυχοδιωκτισμό, ο οποίος θυμίζει καλοκαιρινή επιθεώρηση.

Έβδομον, η ΕΛΙΑ ξεράθηκε και το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει την αλλαγή αρχηγού σε μια ύστατη προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης. Κάτι που φαίνεται πλέον ότι θέλει και ο Σαμαράς, αν κρίνουμε από την σκέψη του Φαϊλου Κρανιδιώτη, σύμφωνα με την οποία «καλό θα ήταν το ΠΑΣΟΚ να απαλλαγεί από τον Βενιζέλο». Οι εκκλήσεις για ανασυγκρότηση της κεντροαριστερής παράταξης είναι επικοινωνιακός πολιτικαντισμός του περασμένου αιώνα. Βεβαίως, υπάρχει πλέον και το Ποτάμι που φαίνεται να κόλλησε στις αντιφάσεις του και να εξελίσσεται σε σανίδα σωτηρίας πολιτικών στελεχών τύπου Τατσόπουλου και Ψαριανού…

Συμπερασματικά, καταλαβαίνει κανείς πως δύο μόνο δυνάμεις υπάρχουν στην πολιτική αρένα: οι μνημονιακές δυνάμεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρων και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο μόνος αντιμνημονιακός φορέας εξουσίας που μπορεί να εγγυηθεί και τη λειτουργία της δημοκρατίας. Όλα τα άλλα είναι φύρα ψήφων και αυταπάτες, εκτός ίσως, αν καταφέρουν να συγκροτήσουν κάποιο αντιμνημονιακό πόλο οι δεξιοί πατριώτες.

Όμως, εκτός από τα παραπάνω, όλο και περισσότεροι –εντός και εκτός Ελλάδας- αντιλαμβάνονται ότι το πολιτικό ζήτημα  είναι κεντρικό για την ανάκαμψη της οικονομίας. Υπό συνθήκες ενός ύποπτου και αυταρχικού καθεστώτος που απορρυθμίζει τα πάντα και ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία, με τη διαπλοκή ανέπαφη, η πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφώσει η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου, αποτελεί το κεντρικό διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας.

Οι νέες απαιτήσεις της τρόικας, η εγκατάλειψη στρατηγικών τομέων της οικονομίας (δίκτυα, τράπεζες, κλπ) σε κερδοσκοπικά συμφέροντα και η ανομολόγητη απαίτηση των δανειστών  που ζητούν πολιτικές εγγυήσεις για να προχωρήσουν στην επιμήκυνση του χρέους, απλώς εξειδικεύουν το πρόβλημα: Τίποτε θετικό δεν μπορεί να συμβεί σε αυτή τη χώρα αν δεν πέσει η κυβέρνηση και αν δεν γίνουν εκλογές που θα αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Η χώρα χρειάζεται την ανατροπή του παλιού καθεστώτος και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Τα προβλήματα, όπως διαμορφώθηκαν τελευταία, απαιτούν την συγκέντρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων έτσι ώστε όχι μόνο να δώσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με ποσοστά ανατροπής των πάντων (54,37% το 1974 η ΝΔ και 48,07% το 1981 το ΠΑΣΟΚ). Με μια τέτοια πολιτική δύναμη, μια δημοκρατική ριζοσπαστική κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί σε μία πενταετία να απογειώσει τη χώρα και τον λαό της. Η απαλλαγή είναι το 50% της δουλειάς. Ας το κάνουμε, αλλιώς είμαστε συντηρητικοί, πεθαμένοι …

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Κολομβίας και Αργεντινής: Ο Μιλέι… ξαναχτύπησε

AP23310835745895

Σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Κολομβίας και Αργεντινής: Ο Μιλέι… ξαναχτύπησε

Ο Αργεντίνος πρόεδρος χαρακτήρισε σε συνέντευξή του τον κολομβιανό ομόλογό του Γουστάβο Πέτρο «δολοφόνο» και…