Πολυτεχνείο και πρωθυπουργικές αγένειες

Στο λήμμα συναίσθημα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη γράφει: Συμφέρον. 

Γι΄αυτό στην πολιτική και τη ρητορική του, η ψυχρότητα περισσεύει. 
Όμως σε όλους εμάς, που αθροίζουμε ένα 40,27% των ψηφοφόρων, η έννοια του συμφέροντος συμβαδίζει με την ωφέλεια ηθικού, συναισθηματικού και υλικού περιεχομένου. Τα καλά και συμφέροντα τα δικά μας έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Πάμε πάρα κάτω…

Ο πρωθυπουργός είναι ένας κοινός θνητός που δεν κατέχει καμία πραγματική δύναμη, αλλά μια τυπική -θεσμική εξουσία. Και τρία μέτρα γης, όπως όλοι μας. 
Εν τούτοις η ανοικονόμητη έπαρση του χαρακτήρα του, του έδωσε ξανά το ελεύθερο να αξιολογήσει και να αποκαλέσει τα συναισθήματά μας για το Πολυτεχνείο «γερασμένα». Όταν οι πρωταγωνιστές του ιστορικού συμβάντος είναι εν ζωή. Όταν οι μάρτυρες των γεγονότων είναι εν ζωή, οι εφηβικές καρδιές μας, που χάρηκαν και θρήνησαν μαζί με τους «μεγάλους» τις ημέρες τις εξέγερσης, είναι εν ζωή. 
Αλλά πάντα ανάγωγος ήταν. Κι ας μεγάλωσε σε οικογένεια που διέθετε une manière trop aimable στον πολιτικό της βίο. 

Ε λοιπόν, με αυτόν τον άνθρωπο, που έχει ανοίξει τη φτερούγα του σε «αμετανόητους προπαγανδιστές της φιλοχουντικής ρητορικής», δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε ότι κάθε προηγούμενη και μελλούμενη εξέλιξη της κοινωνίας, από τέτοιες κοινωνικές ανατάσεις ξεκινά και σε τέτοιες θα καταλήγει. 
Ο πρωθυπουργός θα σεβαστεί τα συναισθήματά μας χωρίς συμφωνηθέντα! Διότι καμία χώρα δεν εκλέγει κουμανταδόρο των συνειδητών εμπειριών των πολιτών της. Κυβέρνηση εκλέγει.

Ο Μητσοτάκης είναι: «Σκέφτομαι άρα δεν υπάρχουν» Κι εκλαμβάνει αυτή την παραγνώριση ως νόμιμο καθεστώς. Μετατρέπει δηλαδή όλους εμάς, που δεν τον ψηφίσαμε, σε απορρίμματα. Καιρός να μάθει λοιπόν να αναγνωρίζει τα άλλα υποκείμενα.
Στο θεματικό του πάρκο, το συνολικό άθροισμα των ψηφοφόρων της αριστεράς δεν υπάρχει. Κι όταν οι καταστάσεις τον αναγκάζουν να το βλέπει αποδιοργανώνεται κι εκνευρίζεται αφόρητα. Είναι τώρα αυτή ψυχοσύνθεση ενός πρωθυπουργού που θέλει να εκπροσωπεί όλους τους πολίτες της χώρας; 
Μήτε εννοεί ότι στο κενό που μεσολαβεί μεταξύ αυτού και της πραγματικότητας, δεν θα πέσει η πραγματικότητα μέσα. Δεν δουλεύει έτσι. Αντιθέτως! Το διωγμένο πραγματικό είναι που επιστρέφει πάντα στην ίδια θέση, δηλαδή στα μούτρα αυτών που του γυρίζουν την πλάτη. 
Ας προσέχει λοιπόν διότι κάποια στιγμή αυτός ή κάποιος άλλος από το συνάφι του, θα νιώσει την καυτή ανάσα των γερασμένων μας συναισθημάτων στο σβέρκο του.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr