Πολιτεύεσθαι αψοφητί στον ψόφο του Πορτοσάλτε

Ο Άρης Πορτοσάλτε δεν έπαψε ποτέ να ψοφεί, δηλαδή να βγάζει καθημερινά άναρθρες κραυγές και να αρθρώνει φωνή αντικοινωνική

artwork portosalte

«Πορτοσάλτε ψόφα» έγραψαν με εντελώς αντιαισθητικό τρόπο και βιαστικά τα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας», όταν πριν λίγες μέρες επισκέφτηκαν τον τοίχο του σπιτιού του κ. Άρη Πορτοσάλτε, ο οποίος είναι δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ και CEO του ραδιοφωνικού σταθμού ΣΚΑΪ 100.3. Την επόμενη μέρα του περιστατικού, ο κ. Πορτοσάλτε, καλεσμένος σε μια πρωινή εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, επέπληξε το ΑΠΕ-ΜΠΕ, καθώς χαρακτήρισε το συμβάν παρέμβαση και όχι επίθεση. Ο στραβοδίβουλος λοιπόν δημοσιογράφος είχε την απαίτηση, το περιστατικό να θεωρηθεί τρομοκρατικό και ζητούσε με ακρατή τρόπο αποκατάσταση από τα ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα.

Πέρα από το γεγονός, ότι δεν αποτελεί απειλή αλλά μια ουσιαστική προτροπή και ενθάρρυνση στις ικανότητες του εν λόγω δημοσιογράφου ως δεξιότητα αυτενέργειας, την οποία καλλιέργησε με απαράμιλλο τρόπο στα χρόνια της κρίσης, εφάμιλλο των παρασίτων του MEGA, η έκφραση στον τοίχο είναι ένα ενθύμημα. Ο Άρης Πορτοσάλτε, όσο κι αν είναι άνδρας μαλθακός στον χαρακτήρα και προκαλεί ένα αίσθημα αποστροφής και ναυτίας, κυρίως λόγω της χυδαίας του συμπεριφοράς, δεν παύει να αποτελεί και ένα σημαντικό παράδειγμα για την κοινωνία, παράδειγμα προς… αποφυγή. Όχι τόσο ως δημοσιογράφος, αλλά κυρίως ως ένα ιστορικό δείγμα ταπεινού κόλακα, αβανιάρη και συκοφάντη, που βλέπουμε στον Αριστοφάνη, στις Ρωμαϊκές σάτιρες και κωμωδίες, στους Βυζαντινούς μίμους, στους ακροβάτες του Μεσαίωνα και στην Commedia dell’arte.

Η εμπιστοσύνη που δείχνει ο Ρουβίκωνας στον κ. Άρη Πορτοσάλτε, ενθαρρύνοντάς τον με το ενθύμημα «Πορτοσάλτε ψόφα», μας προβληματίζει ως σύνθημα. Αρχικά η λέξη «ψοφέω» σημαίνει, βγάζω άναρθρο ήχο, ηχώ, κάνω φασαρία. Άρα το ενθύμημα είναι μια ενθάρρυνση, να συνεχίσει να βγάζει άναρθρους ήχους και να κάνει φασαρία, διευκολύνοντας και αποκαθιστώντας ηθικά κάθε κατακάθι της κοινωνίας και κάθε φασίστα, που ρυπαίνει την κοινωνική και πολιτική ζωή με την παρουσία του στη δημόσια σφαίρα. Μια τέτοια έκφραση στον τοίχο του κ. Πορτοσάλτε αποτελεί από μόνη της μια αποκατάσταση, όχι αυτή που επιδιώκει ο ίδιος από τα διεφθαρμένα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, αλλά της απόλυτης ελευθερίας, του να μπορεί να εξασκεί και να εφαρμόζει τον ψόφο του. Ως ενθύμημα πρόκειται για αποδεικτικό μέσο, που προκύπτει από αυτή τη δεδομένη υπόθεση, που πηγάζει από μια λογική διαδικασία εξαγωγής πειστικών συμπερασμάτων.

Το ενθύμημα είναι η μέθοδος συλλογισμού, ο ρητορικός συλλογισμός που αποβλέπει στην ανάδειξη του πιθανού και πειστικού, σε αντίθεση με τον φιλοσοφικό συλλογισμό, ο οποίος αποβλέπει στην ανάδειξη της αλήθειας. Ο Αριστοτέλης στη Ρητορική του χαρακτηρίζει το ενθύμημα ως το σώμα της πίστεως, δηλαδή της εμπιστοσύνης που έχουν όλοι στον κ. Πορτοσάλτε. Μάλιστα το διακρίνει σε αποδεικτικά και ελεγκτικά ενθυμήματα. Στο αποδεικτικό ενθύμημα συνάγεται συμπέρασμα από προτάσεις, που το περιεχόμενό τους είναι κοινής αποδοχής, ενώ στο ελεγκτικό ενθύμημα συνάγεται συμπέρασμα, που δεν είναι αποδεκτό από τον αντίπαλο.

Πρέπει καταρχήν να γίνει η παραδοχή ή η διαπίστωση, που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, ότι δηλαδή ο κ. Πορτοσάλτε δεν έπαψε ποτέ να ψοφεί, δηλαδή να βγάζει καθημερινά άναρθρες κραυγές και να αρθρώνει φωνή αντικοινωνική. Πάνω σε αυτή την εκτίμηση θα στηριχτεί η συλλογιστική των μελών του Ρουβίκωνα, για να στερεωθεί με τη σειρά του το σύνθημα, το οποίο επιδέχεται αμφισβήτησης και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο προκαλεί τον προβληματισμό ή ερίζεται από πολλούς δημοσιογράφους και φυσικά από τον ίδιο τον κ. Πορτοσάλτε. Ο συλλογισμός του Ρουβίκωνα οδηγεί σε ένα εύλογο και πιθανό συμπέρασμα, που φέρει το κύριο βάρος της απόδειξης.

Το «Πορτοσάλτε ψόφα» ως ενθύμημα όμως ανοίγει και ένα ακόμη δρόμο, παρουσιάζοντας δύο βασικά χαρακτηριστικά, τη συντομία και την αληθοφάνεια. Πιο συγκεκριμένα, σε έναν ρητορικό συλλογισμό ή ενθύμημα δεν είναι απαραίτητη η παράθεση του μείζονος ούτε καν του συμπεράσματος, διότι αυτό υπονοείται ή εννοείται εύκολα. Εξάλλου είναι γνώμη και ως ρητορικός συλλογισμός δεν οδηγείται πάντα σε απολύτως ασφαλή και αληθή συμπεράσματα. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι πρέπει να αποδείξουμε το σύνθημα «Πορτοσάλτε ψόφα». Παραφράζοντας τον Αριστοτέλη θα λέγαμε ότι ο πλήρης συλλογισμός θα μπορούσε να είναι «Ο κ. Πορτοσάλτε διακατέχεται από τη θέση, ότι η ακράτειά του ως προς τον θυμό του είναι λιγότερο επονείδιστη από την ακράτειά του ως προς τις επιθυμίες του. Ο θυμός του για την κοινωνία «ακούει» ως προς ένα σημείο στην λογική του, όμως την «ακούει» λανθασμένα, ακριβώς όπως οι γρήγοροι υπηρέτες, που πριν καλά καλά ακούσουν όλα όσα τους λένε, βιάζονται να τρέξουν και ύστερα κάνουν λάθος ως προς την εντολή που τους δόθηκε, ή όπως τα σκυλιά, που αρχίζουν να γαβγίζουν και μόνο που ακούν κάποιον θόρυβο από έξω (ἂν μόνον ψοφήσῃ, ὑλακτοῦσιν, Ηθικά Νικομάχεια, 1149a), προτού ακόμη αντιληφθούν αν ο επισκέπτης είναι ένα γνωστό πρόσωπο· έτσι και ο θυμός, εξαιτίας της έξαψης και της βιασύνης, που είναι τα φυσικά του χαρακτηριστικά, «ακούει» τη λογική, δεν «ακούει» όμως την εντολή που του δίνει και έτσι ορμάει να πάρει εκδίκηση». Άρα ο κ. Πορτοσάλτε είναι σαν τους υπηρέτες και τα σκυλιά και άρα ο συλλογισμός «Πορτοσάλτε ψόφα» είναι βραχυλογικός και έχει τη μορφή που διακρίνει κατεξοχήν τα ενθυμήματα, όπου η μείζονα προκείμενη πρόταση παραλείπεται για λόγους οικονομίας, ακριβώς διότι εννοείται εύκολα.

Ο κ. Πορτοσάλτε δεν γεννήθηκε έτσι… έτσι έγινε λόγω των επίκτητων έξεων, κυρίως της κακίας, της ακράτειας και της θηριωδίας. Η δεύτερη «φύση» λοιπόν του μαλθακού δημοσιογράφου είναι η κύρια αιτία, ήταν η αφορμή για τα συνθήματα, ενθαρρύνοντάς τον να μην το βάζει κάτω και να συνεχίσει να βρίσκεται στη νοσηρή κατάσταση, που του υπαγορεύουν οι συνήθειες. Ο ψόφος του Πορτοσάλτε θα ενθαρρύνει και άλλους όμοιούς του, που έχουν σιγάσει όλο αυτόν τον καιρό και που στα χρόνια της κρίσης αποδείχτηκαν αντικοινωνικά καινοτόμοι και κοινωνικά άξιοι χλεύης, να εξωτερικέψουν και να επαναπροσδιορίσουν τα όρια της κακίας και της θηριότητάς τους. Όλες οι περιπτώσεις αφροσύνης, δειλίας, δυστροπίας είναι αποτέλεσμα είτε θηριώδους ιδιοσυγκρασίας ή νοσηρών καταστάσεων. Ο κ. Πορτοσάλτε και όσους ακροδεξιούς «αποκατέστησε ηθικά» είναι έτσι καμωμένοι από τη δεύτερη φύση τους, ώστε να φοβούνται τα πάντα «…ακόμη και τον θόρυβο ενός ποντικού, είναι δειλός με μια δειλία θηριώδους τύπου…» (1149a).

Ο κ. Πορτοσάλτε σταδιακά θα αρχίσει να καταλαβαίνει, ότι ο λαός σε θέματα προδοσίας έχει μεγάλη εμπειρία και ακόμη μεγαλύτερη έχουν οι προδότες, οι χαφιέδες και οι ρουφιάνοι, που απίστησαν ενάντια στο δημόσιο συμφέρον και το λαό. Τέτοιους φαίνεται να ενθαρρύνει ο Ρουβίκωνας και αναγκάζει τον κάθε Πορτοσάλτε, να θέλει από δειλία να βρει ξανά προστάτες. Το μόνο που καταφέρνουν όλοι αυτοί βέβαια είναι να εξασκούν το «βλέμμα του θολωμένου αγύρτη». Δηλαδή, όταν ο θολωμένος αγύρτης πιάνεται στα πράσα, να λέει βλακείες, κάθεται και σε κοιτάει αποσβολωμένος με ένα απλανές βλέμμα, έτοιμος να βάλει τα κλάματα από το άγχος του, που του χάλασες το παραμύθι του. Είναι μια κατάσταση μεταξύ θυμού και ενοχής, που του προκαλεί η ανωριμότητά του. Μια ανωριμότητα που πηγάζει από το συναίσθημα, ότι αυτά που γνωρίζει, νομίζει ότι τα αντιλαμβάνεται κιόλας. Αντίθετα, οι υπόλοιποι εξασκούν την αρετή και την εγκράτεια. Ο αριστερός, ο κομμουνιστής, ο αναρχικός, ο δημοκράτης και ο προοδευτικός άνθρωπος δεν διαθέτει μόνο, ως αυτοπροσδιορισμό, μια ιδιότητα, που τον τοποθετεί σε μια κοινωνική τάξη ή πολιτική ιδεολογία, αλλά αρετές που τον συνδέουν, τις αποκτά και τις καλλιεργεί για να συνυπάρχει δημιουργικά και εξελικτικά με ανθρώπους και ομάδες και όχι να παρασιτεί σε βάρος των κοινωνιών.

Δυστυχώς, μετά τις εκλογές η μόνη αντιπολίτευση συνεχίζει να είναι η αντίδραση του λαού και οι παρεμβάσεις συλλογικοτήτων, οι οποίες στο πολιτεύεσθαι αψοφητί (αθόρυβα) των κομμάτων της αντιπολίτευσης απαντούν στον ψόφο (θόρυβο) του Πορτοσάλτε. Είτε πιάνουν στασίδι στα σκλαβοπάζαρα της δημοσιογραφίας, είτε λερώνουν τη Βουλή και την αξιοπρέπεια της κοινωνίας ως κυβέρνηση, όλα τα ψοφίμια και η δυσοσμία που αναδίνουν, νομίζουν, ότι θα κιοτέψουν το λαό, προτρέποντάς τον να σταματήσει να αντιδρά και να χλευάζει όλους εκείνους που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και υποτιμούν τη νοημοσύνη του. Το ενθύμημα στον κάθε Πορτοσάλτε είναι και μια ενθύμηση για όλους όσοι θέτουν εαυτόν εκουσίως ενάντια ή αντιμετωπίζουν χλιαρά τα συμφέροντα του λαού διαχρονικά… είτε κυβερνούν είτε όχι.

ΥΓ1: Πρόσφατο και ίσως χαρακτηριστικό παράδειγμα του πολιτεύεσθαι αψοφητί στον ψόφο των ακροδεξιών και αντικοινωνικών παρακολουθήσαμε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Από τις 6» στις 11/02/2020, όπου καλεσμένοι ήταν ο χουντικός υπουργός ανάπτυξης και ο ζεν βουλευτής του Σύριζα κ. Αμανατίδης. Ο αντισημίτης και αρνητής του ολοκαυτώματος υπουργός, διακατεχόμενος ξανά από την γνωστή χουντική και φασιστική ωρυγή του για το προσφυγικό ζήτημα έδειξε με τον ψόφο του πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο η ανικανότητά τους ήδη τους φέρνει αντιμέτωπους με τα πραγματικά προβλήματα, αλλά και τους ανέμους που έσπειραν. Ο κ. Αμανατίδης δεν αντιμετώπισε ως όφειλε αυτές τις άναρθρες φασιστικές κραυγές δείχνοντας με τον πιο «εκκωφαντικό» τρόπο το πόσο χλιαρά αντιλαμβάνονται την αντιπολίτευση.

Αν θεωρεί ο Σύριζα και το ΚΚΕ, πως αφήνοντας την νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά ταπείνωση, που ταπεινώνει το λαό και εξευτελίζει την κοινωνία, ότι υπηρετούν σωστά το λαό, τότε πλανώνται πλάνη οικτρά. Η προσβολή που δέχεται ο λαός από τους ακροδεξιούς της ΝΔ, δεν αποτελεί από μόνο της εχέγγυο για τις επόμενες εκλογές. Όσο ο Σύριζα ψάχνει να βρει τον εαυτό του και το ΚΚΕ κάνει μνημόσυνα σε όλους τους κομμουνιστές με αλφαβητική σειρά, τόσο ο λαός θα τους θεωρεί όλους ίδιους. Δεν θα δώσει δωράκι τις βουλευτικές έδρες στο Σύριζα και στο ΚΚΕ για να κάνουν αντιπολίτευση ένα μήνα πριν τις εκλογές, για να συνεχίσουν να κάνουν καριέρα ως αριστεροί με τους παχυλούς μισθούς τους, ενώ η κοινωνία λεηλατείται.

ΥΓ2: Η αδράνεια και η φοβία που επιδεικνύει ο Σύριζα και το ΚΚΕ, που θεωρητικά κόπτονται για την ελευθερία της έκφρασης, την ελευθεροτυπία και τα δικαιώματα των εργαζομένων, χωρίς να αρθρώνουν κουβέντα για τον πόλεμο της κυβερνητικής αγυρτείας ενάντια στο Documento και τους εργαζόμενους, τους καθιστά και εκείνους δειλούς… για αντιστρόφως ανάλογους βέβαια λόγους από τη νεοφιλελεύθερη συμμορία που κυβερνάει.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Κολωνός: Σήμερα η απόφαση του δικαστηρίου για τον Μίχο, τον «Μιχάλη» και τη μητέρα της 12χρονης

michos ilias 1

Κολωνός: Σήμερα η απόφαση του δικαστηρίου για τον Μίχο, τον «Μιχάλη» και τη μητέρα της 12χρονης

Οι δικαστές καλούνται να αποφανθούν για την ενοχή ή μη 26 κατηγορουμένων - Συγκεντρώσεις υποστήριξης…