Ποιός στοχοποιεί ποιόν λοιπόν;

«Υπάρχει ένα τίμημα για καθετί. Ζούμε σε μια μετέωρη εποχή. Μας κυβερνούν μέτριοι άνθρωποι, το υπόβαθρό μας είναι η μετριότητα». Αυτά έλεγε κάποτε σε συνέντευξή του ο Γιάννης Αγγελάκας. Το ημερολόγιο έγραφε, Ιούνιος 1986 και τα λόγια του τυπώθηκαν με μελάνι, στο Περιοδικό Ήχος & Hi-Fi.

1986… άλμα στο χρόνο. 2023. Η τραγωδία στα Τέμπη. Νεκρά νέα παιδιά, νεκροί εργαζόμενοι, νεκροί συμπολίτες μας. Σοκ! Πνιγήκαμε στα δάκρυα. Ο πόνος σφίγγει τις καρδιές. Ο κόμπος στο στήθος. Πόνος, από την μετωπική της σαπίλας, με το τέρας της πραγματικότητας. Οργή κι ένα τεράστιο «γιατί;».

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας. Και μιας προαναγγελθείσας κοινωνικής έκρηξης, ενώ όλα έδειχναν πως μια χαρά έβγαζε η κοινωνία τον σκασμό κοντά τέσσερα χρόνια.

Τα παιδιά, τα νέα παιδιά, τα εφηβάκια, μπροστάρηδες ξανά, βγαίνουν στους δρόμους. Στα προαύλια των σχολειών τους. Φωνάζουν. Διαμαρτύρονται.

Και, μη βιάζεσαι! Μη λες «μπράβο στα παιδιά!». Γιατί είναι ακριβώς τα ίδια παιδιά. Εκείνα που δείχνεις κάθε φορά κουνώντας το κεφάλι σου επικριτικά, λέγοντας ως γνήσιος «κάτσε να στα πω εγώ που τα ξέρω», ως ενήλικας κυρ Παντελής, σαν κι αυτόν που κορόιδευες, πως «περνάνε την μέρα τους, με ένα τάμπλετ και μ’ ένα κινητό στο χέρι». Ναι!

Ναι! Περνάνε όλη τη μέρα με ένα τάμπλετ και μ’ ένα κινητό στο χέρι», ενδεχομένως για να στο φέρουν στο κεφάλι με την πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό δεν σου ‘χει περάσει καν από το μυαλό, γιατί όταν θα συμβεί θα αρχίσεις τα γνωστά, τα «κωλόπαιδα!», τα «ασέβαστα!», τα «δεν ντρέπονται λιγάκι!», τα «δεν έχουν οικογένειες να τα μαζέψουν; Μάνα; Πατέρα;».

Ανοίγεις την τιβί. Ξανά. Για να «ενημερωθείς». Η καλολαδωμένη μηχανή του ενημερωτικού κιμά, τρίζει. Σκούζει. Θλίβεται και αγωνιά. Αγωνιά όχι βέβαια για το μέλλον των σιδηροδρόμων, όχι για την ανάπτυξη ενός ασφαλούς δικτύου διάολε, το οποίο ο κόσμος θα χρησιμοποιεί δίχως να σκοτώνεται. Αγωνιά για την κατάρρευση ενός σάπιου συστήματος, στο οποίο ήρθε ο «λογαριασμός» και – το σημαντικότερο; – του οποίου είναι μέρος. Ναι. Τα μίντια. Εκείνο το μεγάλο τμήμα τους, που κατάντησε μέρος, κομμάτι, σάρκα από την σάρκα του πολιτικού κόσμου κι επέλεξε να πάψει να είναι μέρος, κομμάτι, σάρκα από την σάρκα της κοινωνίας – ως οφείλουν να είναι όσοι/ες επιθυμούν να συστήνονται ως «δημοσιογράφοι».

Όμως, ξέρεις. Ξέρεις ποια είναι τα φίδια της ενημέρωσης, οι κολαούζοι, οι γλείφτες που σ’ ένα λεπτό γίνονται οι πρόθυμες παλλακίδες μιας κυβέρνησης με καθεστωτικά χαρακτηριστικά. Πάντα τους ήξερες. Και σε ξαναέφτασαν στον πάτο. Θυμάσαι.

Τύποι με γραβάτες, τύπισσες με ταγιέρ, καλοβαλμένοι, «καθωσπρέπει», θα δώσουν την γραμμή. Χέστηκαν για την αλήθεια. Το ατέλειωτο κουτσομπολιό στα καλά μπαρ της Αθήνας, στα λεγόμενα «δημοσιογραφικά στέκια», έφερε τα κολλητηλίκια με την εξουσία. Και τα κολλητηλίκια φέρνουν και τις «εξυπηρετήσεις», αλλά και τις υποχρεώσεις.

Κι αν πεις κάτι. Ντροπή! Ξεφεύγεις σου λένε. Για ορθό λόγο σου μιλάνε. Τσαμπουνάνε κάτι για μετριοπάθειες, ενώ πεινάς – όχι μετριοπαθώς. Το κυριότερο; Πονάς, βλέπεις τη ζωή σου, μέρα-μέρα να καταρρέει. Όχι μετριοπαθώς.

Καταδικάζουν, αλλά και τολμάνε οι κολαούζοι να σου λένε – σαν να σε διατάζουν – «μαζέψου»! «Μη στοχοποιείς» δημοσιογράφους; Διπλό το λάθος – χάσανε και οι λέξεις το νόημά τους – καθώς στην φράση δεν εντοπίζεις ούτε τους δημοσιογράφους, ούτε τη στοχοποίηση.

Εσύ να ‘σαι φρόνιμος. Κι όλα τα άλλα γίνονται. Δεν τρέχει και κάτι όταν η τιβί στο σαλόνι ξερνά για χρόνια πάνω στο χαλί σου, στοχοποίηση των κομματιών της κοινωνίας. «Αργόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι», «κλείνουν τους δρόμους», «τεμπέληδες συνδικαλιστές», μαζί με τα «ταλαιπωρία από την 24ωρη απεργία στο κέντρο της Αθήνας», με ολίγη από «έλα μωρέ, τίποτε δεν αλλάζει».

Ποιός στοχοποιεί ποιόν λοιπόν; Η κοινωνία τους αρλεκίνους της χρεοκοπημένης ενημέρωσης ή μήπως οι τελευταίοι την κοινωνία που στενάζει;

Και ο πολιτικός κόσμος; Ναι, ο πολιτικός κόσμος – ω, τι κόσμος μπαμπά! Ω, τι κόσμος μαμά! Αντανάκλασή μας είναι, δική μου, δική σου. Γέννημα της στάσης μας της πολιτικής, της απάθειάς μας της κοινωνικής, τελικώς και της ψήφου – ναι, της πουτάνας της ψήφου, που θα την «χιονίσεις» εύκολα όταν έρθει η ώρα, λέγοντας με δέκα κιλά μαγκιά από τα Λιδλ, «εγώ θα πάω για μπάνιο». Και θα φορτώσεις το γαμάτο τζιπάκι σου με τις έντοκες 72 δόσεις, ονειρευόμενος το «επόμενο μοντέλο – εκείνο το ηλεκτρικό, με την επιδότηση». Άσχετα που ‘χεις βάλει τον λογαριασμό ενέργειας, σε ρύθμιση στο σπίτι.

Ο πολιτικός κόσμος που αν δεν συνταχθείς μαζί του – διάλεξε χρώμα – θα σε χαρακτηρίσει ή «μπάχαλο» ή απολιτίκ. Έφαγες για χρόνια το «χάπι», πείστηκες πως «οι τεχνοκράτες, τα καλά βιογραφικά» θα σώσουν την χώρα – δια της αναθέσεως. Δεν σου πέρασε ποτέ όμως από το μυαλό πως οι τεχνοκράτες σώζουν συνήθως δείκτες, επιχειρηματικούς-οικονομικούς. Στην πλάτη των ανθρώπων. Δουλειά τους είναι.

Λύσεις ΡΙΖΙΚΕΣ και προς όφελός του, απαιτεί πια ο κόσμος. Όχι απλή «διαχείριση» των συσσωρευμένων προβλημάτων του. Τέλειωσε άλλωστε η υπομονή – κι όχι με ευθύνη της κοινωνίας.

Και η ακροδεξιά βέβαια, καραδοκεί. Όπως πάντα. Σταυροδρόμι. Μια κοινωνία, εξοργισμένη, που καθημερινά, συστηματικά λουμπενοποιείται, είναι – ιστορικά – βέβαιο – πως οδηγείται στον όλεθρο. Και ξαναλέω. Η ακροδεξιά καραδοκεί.

«Και τι κάνει η Αριστερά;», θα ρωτήσεις, εύλογα. «Τη δουλειά της να κάνει», θα σου πω. Όπως και κάθε προοδευτικός, δημοκράτης πολίτης. Να πάει να μιλήσει στην κοινωνία, λοιπόν. Στις ρίζες της κοινωνίας.

Κυρίως όμως, να πλησιάσει και ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΕΙ στα παιδιά. Να ζητήσει απλώς να τα πλησιάσει και να ζητήσει ευγενικά θέση, δίπλα τους. Όχι για να τους μιλήσει, αλλά για να τα αφουγκραστεί. Να τα ακούσει, να καταλάβει τα όνειρά τους. Να πλησιάσει – ως οφείλει – εκείνα τα παιδιά που «περνάνε όλη τη μέρα τους με ένα τάμπλετ κι ένα κινητό στο χέρι». Εκείνα τα παιδιά που γεμίζουν για πλάκα, στάδια για να ακούσουν τον Λεξ, την ώρα που τα κόμματα γεμίζουν με τα ζόρια πλατείες.

Δεν λέω. Καλή η μετριοπάθεια, στην προσέγγιση των πραγμάτων. Η μετριοπάθεια όμως, αποτελεί άγνωστη λέξη και κυρίως άγνωστη συνταγή-πρακτική στις καρδιές και στις ψυχές των εφήβων. Στις καρδιές εκείνων δηλαδή που νομοτελειακά αποτελούν το «αύριο» μιας χώρας που θα τους αξίζει.

Στο μεταξύ, οι… σοφότεροι, όλοι εμείς δηλαδή που φάγαμε και ταΐσαμε κυρπαντελισμό με το κουτάλι εμάς και τους γύρω μας, απλώς ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Προσωπικά. Ο καθένας και η καθεμιά. Κομμάτι είμαστε. Της δυστοπίας.

Και θέλει τόλμη για να γίνουμε – έστω κι αργά – κομμάτι της λύσης. Ας σκεφτόμαστε λοιπόν όπως τα παιδιά, πέρα από τον κώλο μας, που ευγενικά το λέμε «μύτη μας» (ακόμη κι εδώ… μετριοπάθεια και υποκριτική ευγένεια). Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως σκέφτονται αυτά τα παιδιά, αυτή η γενιά παιδιών που, ας το έχουμε όλοι υπόψη, δεν έχουν πια ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ να χάσουν. Ίσως να ήταν και μια καλή αρχή…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr