Ποιοι στρώνουν με βάγια τον δρόμο της Δεξιάς;

Και τώρα, τι; Όπως στην ζωή, έτσι και στην πολιτική συμβαίνουν πράγματα, τα οποία δεν μπορείς να υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις. Βέβαια μπορείς να το κάνεις, πάντα μπορείς να παριστάνεις τον πρωταγωνιστή, εντούτοις σε αυτή την οψιόν πρέπει να ‘χεις υπόψη πως δεν παίζεις στην σεκάνς ως ο Μπόγκαρντ στην αριστουργηματική Καζαμπλάνκα, αλλά ως ο (χρήσιμος) κομπάρσος στην ορμπανική δυστοπία που διαμορφώνεται.

Ο δρόμος προς τις κάλπες, δεν είναι στρωμένος με βάγια για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ποτέ δεν ήταν. Τα βάγια στρώνονται για την διαφαινόμενη επέλαση της Δεξιάς. Έτσι γινόταν πάντα.

Μόνο που το ερώτημα – που το λες και ρητορικό – είναι ένα: Ποιος/οι της τα στρώνουν; «Τα κανάλια», θα πεις, μαζί με ένα ολόκληρο μπλοκ επιχειρηματικών-οικονομικών συμφερόντων και δε θα σου πω «όχι», αλλά αυτό είναι η μισή εικόνα-αλήθεια… Γιατί εδώ, υπάρχει κι ένα κρίσιμο «αλλά».

Δεν φτάνουν τα πρόθυμα χέρια! Θέλει κι άλλα χέρια η δουλειά. «Βόηθα με να σε βοηθώ να στρώσω το δρόμο με βάγια, για τον μεγάλο αρχηγό», είναι η κατάσταση.

Αργήσαν να καταλάβουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πως απαιτούνταν τελικά απλή… λογική για να διαπιστωθεί εγκαίρως ότι η απλή αναλογική δεν ήταν παρά το βολικό άλλοθι του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» του Ανδρουλάκη για να ξεγλιστρήσει, για να γλιτώσει από διλήμματα. Αργήσαν να καταλάβουν πως η απλή αναλογική αποτελούσε την χρυσή ευκαιρία του Κουτσούμπα για λίγο (τόσο-όσο) «πιο ισχυρό Κουκουέ», αλλά και την ευκαιρία του Βαρουφάκη για να μπει ξανά το Μέρα25 του, στη Βουλή.

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που ο Μητσοτάκης της πανδημίας, των Τεμπών, των υποκλοπών και των υπόλοιπων τεράστιων σκανδάλων, κέρδιζε πολύτιμο πολιτικό χρόνο για να κόψει και να ράψει το κοστούμι της πραγματικότητας στα μέτρα του, ενώ συγχρόνως πουλούσε «σταθερότητα» – κυρίως όμως, κυβερνησιμότητα.

Χίλια πράγματα μπορείς να καταλογίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την – από κάποιο σημείο κι έπειτα – σχεδόν… εμμονική προσήλωσή του στην ιδέα της «προοδευτικής διακυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ». Δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις με τίποτε όμως για το ουσιαστικότερο όλων:

Για το γεγονός πως τίμησε μέχρις εσχάτων και τελικώς πληρώνοντας μεγάλο πολιτικό κόστος, τον πυρήνα της συνταγματικής πρόβλεψης – τον ίδιο τον παράγοντα των συνεργασιών στο πλαίσιο της απλής αναλογικής. Τον λόγο δηλαδή για τον οποίο οι (αυτο)αποκαλούμενες προοδευτικές δυνάμεις, παραδοσιακά προκρίνουν αυτόν τον εκλογικό νόμο, ως δικαιότερο εκλογικό σύστημα. Σε αντίθεση με άλλους.

Είπαμε όμως! Βάγια στρώνουν, θέλουν κι άλλα χέρια.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Ενόψει της μάχης της 25^ης Ιούνη, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πορεύτηκε με καθαρό και ξάστερο στόχο να δώσει μάχη – και την έδωσε – απέναντι στον έναν και μοναδικό πολιτικό αντίπαλο: Την Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη. Την παράταξη που όρισε το 2015 ως τη χρονική στιγμή ανοίγματος της «αριστερής παρένθεσης» κι έκτοτε πασχίζει να  την κλείσει – μια για πάντα. Το ‘χει πει και ο Βορίδης άλλωστε πως «πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έδωσε την μάχη απέναντι στην Δεξιά, την ώρα που τα ίδια τα γεγονότα, η επιχειρηματολογία, η ρητορική, έδειξαν πως το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως αντιμαχόταν δηλητηριωδώς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ ΚΚΕ και ΜεΡΑ25 το μιμούνταν. Για τους δικούς τους λόγους.

Στρατηγική από τη μια, τακτικισμοί από την άλλη. Διαλέγεις και παίρνεις είπαμε. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση επιχειρείς να πρωταγωνιστήσεις, ενώ στην δεύτερη διαδραματίζεις ρόλο βολικά (για ποιον όμως;) συμπληρωματικό. Είπαμε – υπάρχει και το κομπαρσιλίκι.

Όπως στην ζωή έτσι και στην πολιτική λοιπόν, ελάχιστες φορές δίνονται δεύτερες ευκαιρίες. O ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ο Τσίπρας έδωσαν την εκλογική μάχη καθαρά και ξάστερα απέναντι στην Δεξιά και στην ΝΔ που – σε συνθήκες απόλυτης ηγεμονίας – ετοιμάζεται να σαρώσει τα πάντα. Για τις λοιπές δυνάμεις του λεγόμενου προοδευτικού χώρου, πρώτος στόχος υπήρξε το… κορφολόγημα ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και η λελογισμένη «ενίσχυση» των δυνάμεών τους.

Προφανώς οι επιλογές στρατηγικής (ή μήπως οι… μαγαζακισμοί) αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα επιλογής των κομματικών επιτελείων. Ταυτόχρονα όμως, προφανώς και αυτές θα κριθούν αυστηρά για το αποτύπωμα που θα αφήσουν την επόμενη ημέρα, όχι μόνο στην χώρα και στην κοινωνία (με τον Μητσοτάκη πια ανεξέλεγκτο και παντοδύναμο) αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) και των προοδευτικών δυνάμεων.

Η Ιστορία και «βλέπει» και «γράφει». Και, το πιο σημαντικό; Η Ιστορία δεν έχει… «νόμιμους ιδιοκτήτες».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr