Ποιοι (δεν) αποτελούν το κραταιό ΠΑΜΕ

Το ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο), που αποτελεί το εν πολλοίς αμιγώς κομματικό μετωπικό σχήμα/παράταξη του ΚΚΕ στον χώρο των εργαζομένων όλων των κλάδων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, είναι δημιούργημα της ηγεσίας του ΚΚΕ στη μετά Χαρίλαο Φλωράκη – Γρηγόρη Φαράκο εποχή (δηλ. από τη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο/Φλεβάρης 1991 και εντεύθεν με Γραμματείς Αλέκα Παπαρήγα και Δημήτρη Κουτσούμπα), όταν το «Ενα είν’ το Κόμμα» διαγράφοντας ως ρεφορμιστικές τις εμπειρίες και την πολιτική χρόνων εγκατέλειψε τον κλασικό κανόνα του ταξικού συνδικαλισμού «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία/ένα Εργατικό Κέντρο, μία ΓΣΕΕ».

Οπως υπογράμμιζα στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Οι φυλές των εργατοπατέρων και το τιμημένο ΠΑΜΕ… αλλιώς», το ΚΚΕ κινήθηκε διασπαστικά και σεχταριστικά συγκροτώντας το υποτίθεται καθαρόαιμο ταξικά ΠΑΜΕ ενάντια σε όλες τις άλλες δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις – τουτέστιν ως αντιΓΣΕΕ και αντιΑΔΕΔΥ –, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές, ου μην αλλά και προδοτικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων (όπως φυσικά και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται ή ελέγχονται από άλλα κόμματα).
 

Πλέον, κατά την παρούσα ηγεσία του ΚΚΕ, μόνο το τιμημένο ΠΑΜΕ εκπροσωπεί σε καθαρά ταξική βάση τους εργαζόμενους και κατά κανόνα μία φορά τον μήνα – άντε ανά δίμηνο – διοργανώνει στην Αθήνα μια χωριστή απεργιακή συγκέντρωση (συνήθως στην πλατεία Ομόνοιας) και διαδήλωση προς τη Βουλή ή κάποιο υπουργείο. Εσχάτως, ομάδες κρούσης του ΠΑΜΕ πραγματοποιούν και ακτιβιστικά «ντου» σε υπουργεία όπου τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, σε μια επίδειξη επαναστατικής γυμναστικής μπροστά στις κάμερες των καναλιών, τα οποία, όμως, διαφεντεύουν αφεντικά των ίδιων προαναφερθέντων επάρατων μονοπωλιακών ομίλων που βυσσοδομούν να ευοδωθεί η πολυπόθητη (για πάρτη τους) «αριστερή παρένθεση» του ΣΥΡΙΖΑ!..

Ιδού, όμως, η πραγματική ταυτότητα του ΠΑΜΕ: Τουτέστιν, ποιοι – φύσει και θέσει – δεν συμμετέχουν στην εκάστοτε/καθιερωμένη απεργιακή κινητοποίηση του τιμημένου ΠΑΜΕ, όσο κι αν οι ηγήτορες του «Περισσού» κορδώνονται ότι μαζεύουν περισσότερο κόσμο από τα ρεφορμιστικά «μαγαζιά» (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) που αντικειμενικά (ή, γιατί όχι, και συνειδητά) παίζουν το παιχνίδι των μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου και της πολιτικής ελίτ που μεριμνά για τα καλά και συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου (ή πλουτοκρατίας, αν προτιμάτε)!

1) Η συντριπτικά μεγάλη πλειονότητα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, προφανώς και δεν απεργεί ούτε κατέρχεται σε συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις – με πρώτες και καλύτερες εκείνες του ΠΑΜΕ – καθώς εκτός από την απώλεια του πολύτιμου μεροκάματου και του αντίστοιχου ενσήμου (αν και όταν το βάζει ο εργοδότης), ο εργαζόμενος κινδυνεύει και με… σουτ από τη δουλειά του! Επιπλέον, η τεράστια ανεργία αποτελεί και τεράστια δεξαμενή αν υποτεθεί ότι ο εργοδότης πρέπει να καλύψει κάποια κενά που θα προκύψουν από απολύσεις απεργών!

2) Οι συντριπτικά περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι κι αυτοί πλέον δεν απεργούν και δεν πάνε σε συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις, καθώς χάνουν μεροκάματο/ένσημο ενώ φοβούνται για την επισφαλή πλέον μονιμότητά τους!

3) Η συντριπτική πλειονότητα των ανέργων επίσης δεν συμμετέχει στις εν λόγω κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Αυτό φαίνεται φυσικά και από τον όγκο των συγκεντρώσεων/διαδηλώσεων. Προκύπτει όμως κι από την ισχνή εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, το οποίο, αν… συγκινούσε τη στρατιά των περίπου 1 εκατομμυρίου ανέργων, θα την εξαργύρωνε – μεγάλο μέρος της έστω – και σε ψήφους στις εκλογές! Κάτι όμως που δεν συμβαίνει ούτε με σφαίρες…

4) Για τη συντριπτική πλειονότητα των αυτοαπασχολούμενων (εμπόρων, μικροβιοτεχνών, διάφορων οικογενειακών μικροεπιχειρήσεων, κλπ.), ούτε λόγος να γίνεται! Ποιος κλείνει το μαγαζί του όταν κυνηγάει τον πελάτη με τα κυάλια!..

5) Τα ίδια με τους ανέργους ισχύουν και για τη συντριπτική πλειονότητα των συνταξιούχων, καθώς στα συχνά προσκλητήρια του ΠΑΜΕ βλέπουμε ν’ ανταποκρίνονται μόνο οι (σχετικά λίγοι) συνταξιούχοι μέλη του ΚΚΕ και οι οπαδοί/επιρροές του Κόμματος.

Ποιοι (απο)μένουν, λοιπόν, ως «πιστοί στρατιώτες» του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ;

α) Κάποιοι ελάχιστοι από τη στρατιά των ανέργων, οι οποίοι φυσικά είναι οργανωμένοι ή επιρροές και ψηφοφόροι του ΚΚΕ (κυρίως από τον πάλαι ποτέ ακμαίο κλάδο των οικοδομικών επαγγελμάτων και άνεργοι νέοι πτυχιούχοι ή ανειδίκευτοι).

β) Ολίγοι θαρραλέοι δημόσιοι υπάλληλοι που όντας μέλη του Κόμματος αψηφούν τον κίνδυνο της δυσμένειας, με την προϋπόθεση φυσικά ότι μπορούν ν’ αντέξουν οικονομικά την απώλεια ενός μεροκάματου/ενσήμου τον μήνα.

γ) Οι επίσης ολίγοι συνταξιούχοι που είναι μέλη ή ψηφίζουν ΚΚΕ.

δ) Φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές μέλη της ΚΝΕ και του Κόμματος, οι οποίοι φυσικά σε αυτή την περίπτωση είναι υποχρεωμένοι ν’ αφήσουν τα μαθήματα και να συμμετέχουν στην κινητοποίηση! Εις (μη) επίρρωσιν του πάλαι ποτέ κνίτικου επαναστατικού συνθήματος «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα»!

ε) Μερικές δεκάδες επαγγελματικά κομματικά στελέχη (κάποια ανήκουν και σε ορισμένες από τις προαναφερθείσες κατηγορίες).

Αυτή είναι, λοιπόν, εν πολλοίς η σύνθεση του «κραταιού» ΠΑΜΕ, για το οποίο βαυκαλίζεται η ηγεσία του «Περισσού» ότι κατισχύει των άλλων (συλλήβδην ρεφορμιστικών, μην ξεχνιόμαστε…) συνδικαλιστικών εκφράσεων/οργανώσεων των εργαζομένων.

Αλήθεια, όμως, όταν (υποτίθεται) γίνεται απεργία, βλέπει κανείς επιχείρηση του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα να απεργεί, με εξαίρεση κάποιες ΔΕΚΟ και δη των μέσων μεταφοράς; Πού δουλεύουν όλοι αυτοί – για ν’ αποτελούν μάλιστα και Πανεργατικό Μέτωπο –, συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι, που, κάθε τρεις και λίγο συμμετέχοντας σε απεργιακές συγκεντρώσεις/πορείες διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ (κυρίως, αλλ’ όχι μόνο), κατεβαίνουν στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα ή στο Πεδίον του Αρεως και αποπειρώνται να εισβάλουν σε υπουργεία ή στη Βουλή;

Μα, θα πει κανείς, απαγορεύεται η συμμετοχή του οποιουδήποτε σε μια απεργιακή κινητοποίηση; Φυσικά και όχι, απεναντίας ουκ ολίγες φορές χρειάζεται και επιβάλλεται! Τίθεται όμως το (ρητορικό) ερώτημα: ο συνταξιούχος ή ο (μη εργαζόμενος) φοιτητής και ο μαθητής ή η νοικοκυρά, από πού απεργεί; Εφόσον δεν εργάζεται με σχέση εξαρτημένης μισθωτής εργασίας, απεργός δεν μπορεί να είναι. Κι όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλ’ ας μη μας δουλεύουν κιόλας οι ηγετίσκοι του ΠΑΜΕ πλασάροντας ως απεργιακό/αντιμονοπωλιακό/επαναστατικό στρατό κάποιες… λεγεώνες κομματικών «μισθοφόρων», που απλώς επιτελούν το κομματικό καθήκον τους υπακούοντας στις εντολές της ηγεσίας του «Περισσού».

ΥΓ: Αλήθεια, δεν προβληματίζει τους ηγήτορες του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ το ότι οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες – με φανερό το άγχος και των «ταξικών επαναστατών» και των «ρεφορμιστών» μην τυχόν και συναντηθούν στους δρόμους και στις πλατείες – πλήττουν περαιτέρω την ήδη ισχνή πυκνότητα στις γραμμές του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος; Κι ακόμη, γιατί οι ηγεσίες – και του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ και των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ – επιλέγουν τόσο συχνά την κορυφαία μορφή πάλης (πάνω από 60 γενικές απεργίες τα τελευταία 8 χρόνια!); Δεν αντιλαμβάνονται ότι η κατάχρηση οδηγεί στον εκφυλισμό κι όχι μόνο δεν συσπειρώνει τους εργαζόμενους αλλά εντέλει ούτε ιδρώνει τ’ αφτί των (εκάστοτε) κυβερνώντων και κυρίως των εργοδοτών;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr