Ποδάγρα για τους πλούσιους, σάβανα για το λαό

Η συνεχιζόμενη life-style ενημέρωση καταδεικνύει, ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους σαν και αυτή που διανύει η ανθρωπότητα στις μέρες μας, την ύπαρξη μιας μειοψηφίας ατόμων, η οποία αναπτύσσεται παρασιτικά σε διάφορους τομείς του καλλιτεχνικού, δημοσιογραφικού, επιχειρηματικού, ακαδημαϊκού/επιστημονικού και πολιτικού χώρου. Αυτή η μειοψηφία είναι τόσο στενά συνδεδεμένη και εμφανίζεται κάθε φορά που το σύστημα την έχει ανάγκη. Άνθρωποι που για λίγες, και τις περισσότερες φορές χυδαίες, απαιτήσεις που επιβάλει η δική τους πραγματικότητα, μπορούν να απεμπολήσουν όχι μόνο τα δικαιώματά τους αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια, παραδίδονται άλλοτε στη χλεύη και άλλοτε στον οικτιρμό της κοινωνίας.

Οι πολιτισμοί πάντοτε λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν οι ζωντανοί οργανισμοί. Από τη γένεση περνούσαν στο μόχθο και την προσπάθεια για επιβίωση, συνέχιζαν στην εδραίωσή τους και μετά στην ακμή, περνούσαν περιόδους κοινωνικής και πνευματικής ευωχίας, πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης, βίωναν έπειτα τον εκφυλισμό και τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου, για να φτάσουν στην γενικευμένη παρακμή και τέλος στον αφανισμό.

Μια τέτοια εποχή σχετικής ευημερίας, αλλά μεγάλου κοινωνικού εκφυλισμού, συναντάμε στους αυτοκρατορικούς χρόνους του 1 ου και 2 ου αιώνα μ.Χ., που βίωσε ο Λουκιανός και αποτυπώνεται στα έργα του. Σε γενικές γραμμές, κατά ενάμιση με δυο αιώνες, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βρισκόταν στο καλύτερο σημείο της πολιτικής και πολιτιστικής της ακμής. Μην ξεχνάμε, ότι είναι μια περίοδος γνωστή στην ιστορία ως Παξ Ρομάνα (Pax Romana ή Pax Augustus), κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρχε σχετική ειρήνη, με λίγες συνοριακές αψιμαχίες και μικρής έντασης επαναστάσεις, το εμπόριο άνθισε, υπήρχε κοινωνική ευημερία και όλοι οι δρόμοι… οδηγούσαν στη Ρώμη. Η πολιτική είχε μια σταθερότητα λόγω των δυνατών δυναστειών και γενικά δεν υπήρχαν εσωτερικές ανωμαλίες. Η Παξ Ρομάνα θα λήξει με το θάνατο του Μάρκου Αυρήλιου το 180 μ.Χ. και τότε θα αρχίσουν να διαφαίνονται τα αποτελέσματα των αλλαγών, που θα οδηγήσουν προοδευτικά στην κρίση, που θα χτυπήσει την αυτοκρατορία τον 3 ο αιώνα. Αναφορικά με τα ουσιαστικά προβλήματα σε κοινωνικό επίπεδο, αυτή η σχετική ευημερία τα υπερκάλυπτε και ο εφήμερος χαρακτήρας ενός εκχυδαϊσμένου τρόπου ζωής υπερφαλάγγιζε κάθε προσπάθεια ουσίας και ποιότητας. Συγχρόνως, η κοινωνία γενικότερα αδυνατούσε να αναδείξει τα αρνητικά της σημεία και να υπερκεράσει τις ουσιαστικές δυσκολίες και τον επερχόμενο κατήφορο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι στο στόχαστρο του Λουκιανού βρέθηκαν κυρίως τρία θέματα: οι ανθρώπινες αδυναμίες, η φιλοσοφία και η θρησκεία, ιδιαίτερα όταν εκδηλώνονταν με φαινόμενα δογματισμού, θρησκοληψίας και ευπιστίας από την πλευρά των ανθρώπων. Η κοινωνική παρακμή της εποχής και η αυθάδεια της όποιας εξουσίας, δείχνουν τον διεισδυτικό τρόπο που αντιμετώπισε ο ελληνομαθής Σύρος σατιρικός συγγραφέας, την καθημερινή παρακμή των θεσμών μέσα σε ένα πλούσιο κράτος. Αυτόν τον εκφυλισμό παρουσιάζει σε πολλά έργα του ο Λουκιανός αλλά και προσωπικές του εμπειρίες τις μετουσίωνε σε σάτιρα, στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα της εποχής του. Μια προσωπική του εμπειρία είναι και η ποδάγρα, από την οποία νόσησε κάποια στιγμή, οδηγώντας τον να γράψει την τραγωδία με τον τίτλο «Τραγοποδάγρα ή Ποδάγρα».

Η Ποδάγρα αναφέρεται σε πολλά έργα του όπως «Τα προς Κρόνον», «Ηρακλής», «Περί των επί μισθώ συνόντων». Στον «Μένιππο ή Νεκυομαντεία» μάλιστα αναφέρει, ότι η αρρώστια αυτή έπληττε μόνο τους πλούσιους…

«Ο λεβέντης λοιπόν ο Χάροντας, όταν είδε το δέρμα του λιονταριού, νόμισε ότι ήμουν ο Ηρακλής, γι’ αυτό και με δέχτηκε μέσα στο καράβι, με πέρασε ευχαρίστως απέναντι και, όταν πια αποβιβαστήκαμε, μας έδειξε και το μονοπάτι. Καθώς λοιπόν βρισκόμασταν μέσα στο σκοτάδι, προχωρούσε μπροστά ο Μιθροβαρζάνης, και ακολουθούσα εγώ από πίσω κρατώντας τον, ώσπου φτάνουμε σε ένα τεράστιο λιβάδι, γεμάτο με ασφοδέλους, όπου πετούσαν τριγύρω μας τριζοβολώντας διαπεραστικά οι σκιές των νεκρών. Προχωρώντας σιγά σιγά φτάσαμε στο δικαστήριο του Μίνωα, ο οποίος καθόταν εκείνη την ώρα πάνω σε έναν υπερυψωμένο θρόνο, ενώ γύρω του στέκονταν οι Ποινές και οι Ερινύες και οι Αλάστορες. Από την άλλη μεριά τού έφερναν πολλούς με τη σειρά, δεμένους με μια μακριά αλυσίδα. Λέγανε πως ήτανε τελώνες και μοιχοί και προαγωγοί και συκοφάντες και ένα τέτοιου είδους πλήθος από αυτούς που μέσα στη ζωή προκαλούν αναταραχή σε όλα. Χωριστά πλησίαζαν οι πλούσιοι και οι τοκογλύφοι, με χλωμά πρόσωπα, μεγάλες κοιλιές, και πόδια πρησμένα από την ποδάγρα· καθένας τους κουβαλούσε πάνω του ένα περιλαίμιο και έναν γάντζο που ζύγιζε πενήντα κιλά. Εμείς λοιπόν στεκόμασταν εκεί κοντά και βλέπαμε όσα γίνονταν και ακούγαμε όσους απολογούνταν. Κατήγοροί τους ήταν κάποιοι καινούριοι και παράξενοι ρήτορες».

Έτσι και εμείς, σήμερα, ζούμε σε μια εποχή με σχετική ευημερία και παρατηρούμε συγκεκριμένους πλούσιους, συγκεκριμένους διάσημους, συγκεκριμένους δημοσιογράφους, συγκεκριμένους επιστήμονες, συγκεκριμένους πολιτικούς να μιλούν, να επιπλήττουν, να στοχοποιούν, να επιρρίπτουν ευθύνες και γενικότερα να κραυγάζουν με αναίδεια σε φτωχούς ή φτωχοποιημένους ανθρώπους είτε για ατομική είτε για συλλογική ευθύνη. Αυτή η άρρωστη, μικρή και εκφυλισμένη κοινωνία ηγείται ενός ολόκληρου λαού και του επιβάλει να ζει μέρες «Κυνόδοντα». Είναι χαλασμένη και επικίνδυνη, αντανακλώντας το άρρωστο life-style που τους δημιούργησε. Για όσους πιστεύουν, ότι είναι τα 11 εκατομμύρια που μοίρασε η κυβέρνηση στα ΜΜΕ, που κάνουν τον Μητσοτάκη να τους φαντάζει Μωυσής, τον Χαρδαλιά sex symbol, τον Τσιόδρα έναν θρησκευόμενο γλυκούλη και γενικά να ανθρωποποιούν τα τέκνα του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ, που εμφανίστηκαν πάλι να εκμυζούν τον δημόσιο πλούτο και το λαϊκό μόχθο, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ακόμη και με λιγότερα χρήματα, ίσως και με καθόλου χρήματα, δεν θα μπορούσαν να αποτινάξουν την σκλαβιά τους και να ανακτήσουν λίγη αξιοπρέπεια, καθώς αρκούνται μόνο στο να μην διαταραχθεί ο παρασιτικός βίος που διάγουν.

Ο λαός όμως δεν θα επιτρέψει την επανάληψη της θυματοποίησης, που του επέβαλαν κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Η πρώτη φορά που θα ακουστεί από δημοσιογραφικά ή πολιτικά χείλη η φράση «να βάλουμε πλάτη» και να εννοούν μνημόνια, λιτότητα και πάλι από την αρχή απολύσεις και εξαθλίωση του λαού, τότε δεν θα υπάρξει γυρισμός. Τα παράσιτα – ακόμα και οι φοβισμένοι αριστεροί, που τάχα κάνουν συνεχώς αυτοκριτική – θα απομακρυνθούν ακριβώς όπως το λέει, όχι ο κομμουνισμός, όχι η αναρχία, αλλά ο ίδιος ο φιλελευθερισμός τους, καθώς μια «κακή και ακατάλληλη διακυβέρνηση δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να ανατρέψουν την άρχουσα τάξη με οποιαδήποτε και όλα τα δυνατά μέσα, ακόμα και με την απόλυτη βία και επανάσταση, αν χρειάζεται» (Young 2002, σελ. 32). Το σχοινί και το σαπούνι, που ετοιμάζουν για το λαό, μετά την πανδημία, δεν θα μπορέσουν τα ΜΜΕ να μεταμορφώσουν σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Η Ευρώπη και πάλι θα αδιαφορήσει, πάλι θα αρχίσει η ίδια ιστορία με τους αχάριστους και ανεύθυνους του Νότου και τους καλοπληρωτές και υπεύθυνους του Βορρά. Η Ευρώπη για ακόμη μία φορά θα είναι κατώτερη των περιστάσεων, και θα χρειαστούν γενναίες αποφάσεις.

Η Ποδάγρα των πλούσιων ποτέ ξανά δεν θα γίνει σάβανα για το λαό. Οι μέρες της ανοχής είναι μετρημένες και για τη ΝΔ αλλά και για το Σύριζα, που μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ακόμη ένα θάμα. Τα θαύματα τελείωσαν και όσο νομίζουν στο Σύριζα, ότι είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς αποτελεσματικά τα κατώτερα ένστικτα, τα οποία έκαναν το Μητσοτάκη πρωθυπουργό ή να αντιμετωπίσουν με ελαφρότητα και οκνηρία την παντοδυναμία του χρήματος στην ενημέρωση ή τη γενικότερη παρακμή της εποχής, τότε έχουν χάσει το παιχνίδι. Όσο περιμένουν να βγάλει ο Μητσοτάκης τετραετία διαλύοντας το κράτος για να έρθουν ύστερα εκείνοι ως σωτήρες, και πάλι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Είναι γνωστό, ότι ο λαός δεν ακολουθά για πάντα ένα κόμμα και ειδικά ένα κόμμα της ανάγκης. Και αν δεν πιστεύουν εμένα… ας ρωτήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου που πήρε 44% και 160 έδρες. Ο λογαριασμός που έχει υποσχεθεί ο λαός στην εκφυλισμένη κουστωδία του παρασιτισμού, θα πρέπει να ξέρουν και στο Σύριζα και στο ΚΚΕ, ότι θα πληρωθεί ρεφενέ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr