Εκτεταμένες ζημιές στο σπίτι – μουσείο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο, αφού από την κακοκαιρία πλημμύρισε το ημιυπόγειο που χρησιμοποιείται για τις πωλήσεις βιβλίων και αναμνηστικών του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα.
Σύμφωνα με την ξεναγό του μουσείου Σταυρούλα Μίγκα, οι ζημιές και οι απώλειες σε βιβλία ήταν εκτεταμένες, αλλά τα κειμήλια και οι υποδομές της οικίας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη γλίτωσαν από το επιθετικό πέρασμα της κακοκαιρίας.
Πρόκειται για την οικία που έζησε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αναζητώντας έμπνευση και ηρεμία.
Σύμφωνα με το skiathoslife.gr, ήταν εφικτή η αποκατάσταση των ζημιών και έτσι το μνημείο στη συνέχεια άνοιξε για να υποδεχτεί νέους επισκέπτες.
Όταν έφυγε από την Αθήνα για να γυρίσει στην Σκιάθο τον Μάρτιο του 1908, ο συγγραφέας ζούσε σε αυτό το σπίτι. Εκεί συνέχισε να κάνει μεταφράσεις για να εξασφαλίζει την διαβίωσή του, αλλά αργότερα η κατάστασή του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει το γράψιμο.
Ο Έλληνας συγγραφέας άφησε την τελευταία του πνοή το 1911 από πνευμονία.
Ο κεντρικός δρόμος του νησιού που περνάει από την Παλιά Πόλη της Σκιάθου μέχρι το λιμάνι, έχει το όνομα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Το σπίτι-μουσείο έχει μεγάλη ιστορία, καθώς έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες. Χτίστηκε γύρω στο 1860 από τον παπά Αδαμάντιο, πατέρα του συγγραφέα, ενώ το 1954, σχεδόν 100 χρόνια μετά, δόθηκε στο Δήμο Σκιάθου.
Λίγα χρόνια πέρασαν και το 1956 το υπουργείο Πολιτισμού το χαρακτήρισε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική προστασία από το κράτος.
Το 1990 πραγματοποιήθηκαν εργασίες επισκευής και στερέωσης του κτιρίου. Σήμερα, ο όροφος του σπιτιού διατηρείται ως η κατοικία του Παπαδιαμάντη με αυθεντικά έπιπλα και αντικείμενα της εποχής, ενώ το ισόγειο λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος παλαιών και νέων εκδόσεων του Παπαδιαμάντη.
Βρίσκεται στην «καρδιά» της πόλης του νησιού και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα σκιαθίτικης λαϊκής αρχιτεκτονικής, από τα ελάχιστα που διατηρούνται μέχρι σήμερα χωρίς μεταγενέστερες αλλοιώσεις και αλλαγές.
Είναι διώροφο, με τοίχους από πέτρα και από τσατμά, στεγασμένο με ξύλινη στέγη που καλύπτεται με κεραμίδια “βυζαντινού” τύπου. Στο εσωτερικό του σπιτιού εισερχόταν κανείς από το αδιέξοδο δρομάκι πίσω από την πλατεία μέσω μιας πλακοστρωμένης αυλής, περιφραγμένης με ψηλό λιθόκτιστο αυλόγυρο.
Το κατώι είναι μονόχωρο και χρησίμευε ως αποθήκη και κελάρι. Ένας στύλος δεσπόζει στο κέντρο του, που στηρίζει το επάνω πάτωμα, με την παράξενη παρουσία ενός πηγαδιού στο πλάι του. Στο ανώι ανέβαινε κανείς από μια ξύλινη σκάλα από τη μεριά της αυλής, για να βρεθεί πρώτα στο χαγιάτι και στο μαγειρείο του σπιτιού. Σήμερα, στο χαγιάτι ανεβάζει και δεύτερη μεταγενέστερη ξύλινη σκάλα από τη μεριά της πλατείας, απ’ όπου εισέρχονται οι επισκέπτες στο σπίτι.
