Πιστεύατε ότι θα τη γλύτωναν τα δικά σας παιδιά;

Με το που έγινε γνωστό το περιστατικό στο Γαλάτσι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βούιξαν από αναρτήσεις. Οι περισσότερες καταδικαστικές ή ειρωνικές προς την ΕΛ.ΑΣ., τον Χρυσοχοΐδη και την κυβέρνηση – αλλά ανάμεσά τους, έπαιζε ήδη η πρώτη γραμμή για το αντίθετο αφήγημα: «Κουβαλάνε μωρά παιδιά μαζί τους στα μπάχαλα», «Τι δουλειά είχε στην πορεία το 5χρονο», και άλλα παρόμοια, που θα έπρεπε να σας θυμίζουν τα αντίστοιχα επιχειρήματα πχ. για τον Γρηγορόπουλο, αλλά με μία επιπλέον δόση επικίνδυνης σαχλαμάρας.

 Διότι, αφού το 5χρονο είναι πολύ μικρό για να χαρακτηριστεί «αλητάκι» και να του επιρριφθεί ατομική ευθύνη που βρέθηκε μπροστά στο γκλομπ, το αφήγημα έπρεπε κάπως να αλλάξει. Η «εγκληματική αμέλεια» που προσπάθησαν κάποιοι να επικαλεστούν στην περίπτωση Γρηγορόπουλου, έρχεται τώρα να διανθιστεί με μια πιο μοχθηρή νότα: «Παίρνουν τα παιδιά τους στις πορείες για να χτυπηθούν και να βγουν να φωνάξουν για αστυνομική βία».

Αν κι αυτό κάτι σας θυμίζει, είναι επειδή επίσης το έχετε ξανακούσει, απλά όχι για τα δικά σας παιδιά. Είναι η πάγια δικαιολογία των κυβερνήσεων και του στρατού του Ισραήλ (αλλά και των απολογητών τους) οποτεδήποτε τα Ισραηλινά πυρά σκοτώνουν ή τραυματίζουν ένα παιδί Παλαιστίνιων ή όποτε αποφασίζουν να στοχεύσουν κάποιο σχολείο ή νοσοκομείο στις κατεχόμενες Παλαιστινιακές περιοχές. «Βάζουν τα παιδιά τους για ασπίδες».

 Είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για την αρπαγή παιδιών μεταναστών στα νότια σύνορα των ΗΠΑ και τον χωρισμό τους από τους γονείς τους. «Βάζουν τα παιδιά τους μπροστά για να μπουν παράνομα στη χώρα».

Είναι ένα επιχείρημα που το είδαμε και πολύ πιο κοντά μας, κάθε φορά που κάποια φουσκωτή βάρκα αποβίβαζε παιδιά σε κάποιο ελληνικό νησί (ή στα νερά του Αιγαίου) — αλλά πιο έντονα σε εκείνη την περιβόητη «εισβολή» άοπλων στον Έβρο, με το βίντεο όπου μια μάνα προσπαθούσε να καταπολεμήσει την επίδραση των δακρυγόνων στο μωρό παιδί της, βάζοντάς το μπροστά σε καπνό από φωτιά. «Πνίγει το παιδί της στον καπνό για να προσποιηθεί ότι το έπνιξαν δακρυγόνα», ήταν η γραμμή που κυριάρχησε στη «μάχη» εντυπώσεων.

 
Στην περίπτωση μας, το επιχείρημα της «χρήσης παιδιών» δεν πρόλαβε να γίνει ευρέως διαδεδομένο. Δοκιμάστηκε, αντιμετωπίστηκε με χλεύη και, γνωρίζοντας η ΕΛ.ΑΣ. και το υπουργείο ότι το εν λόγω 5χρονο δεν ήταν στην πορεία, αλλά απλά έτυχε να βρίσκεται στην παρακείμενη καφετέρια όταν επιτέθηκαν οι αστυνομικοί, απεσύρθη για κάποιο επόμενο περιστατικό. Γιατί θα επανέλθει.

Οι «δηλώσεις πηγών της Αστυνομίας» (αλλά και το μετέπειτα Δελτίο Τύπου της) για το περιστατικό δείχνουν για ακόμα μία φορά ότι δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα ενοχών στην πολιτική κι επιχειρησιακή ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. για τη βία που αυτή εφαρμόζει. «Δεν χτυπήθηκε το παιδί, ερεθίστηκε ο λαιμός του από τα δακρυγόνα», αναφορά που ακόμα κι αν είναι αληθής (που δεν είναι), δείχνει το επίπεδο αναισθησίας για το οποίο μιλάμε.

Διότι όταν δικαιολογείσαι για μια επίθεση σε 5χρονο λέγοντας πως δεν το χτύπησες μεν, αλλά έριξες δακρυγόνα στην καφετέρια όπου βρισκόταν με τη γιαγιά του, τότε είναι βέβαιο ότι θα κληθείς να ξαναδικαιολογήσεις αντίστοιχα περιστατικά.

Όπως είναι βέβαιο και νομοτελειακό ότι εάν μάθεις να δικαιολογείς τα πνιγμένα, δαρμένα, και σκοτωμένα παιδιά των άλλων, θα έρθει η ώρα και για τα δικά σου παιδιά να γίνουν θύματα της ίδιας αναισθησίας που ενδύθηκες.

Πηγή:Infowar

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr