Πήγαμε στην πρεμιέρα της ταινίας «Η Δεξιά Τσέπη του Ράσου»

Ξεκινώντας από τα βασικά, η ταινία είναι βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Χιώτη συγγραφέα και φυσικού καλλιεργητή Μακριδάκη, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Λαπατάς, το σενάριο η Στέλλα Βασιλαντωνάκη και ο συγκλονιστικός Αντωνιάδης είναι ο Βικέντιος μοναχός, πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Πολλοί ίσως βιαστούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το περιεχόμενό της, κρίνοντας από τον τίτλο. Σαν απλός θεατής, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι ένας ύμνος στη φιλοζωία, με απίστευτες ανθρώπινες προεκτάσεις, που μαθαίνουμε μέσα από την ιστορία του ήρωά της.

Οι ουσιαστικοί πρωταγωνιστές, εκτός από τον Βικέντιο μοναχό, είναι μία σκυλίτσα, η Σίσσυ, μοναδική παρέα του καλόγερου για χρόνια, καθώς και τα τρία νεογέννητα κουταβάκια της. Η λευκή τετράποδη συντροφιά φεύγει από τη ζωή την ίδια νύχτα που πεθαίνει και ο Αρχιεπίσκοπος. Η πλοκή του έργου μας βάζει δίπλα στο Βικέντιο και στη μάχη που δίνει για να κρατήσει στη ζωή τα κουταβάκια. Παράλληλα οι εξελίξεις τρέχουν σχετικά με τη διαδοχή στην Αρχιεπισκοπή. Ο καλόγερος επιλέγει να ακούει το κλάμα των νεογέννητων, κλείνοντας το ραδιόφωνο που μεταδίδει τα σχετικά νέα, καθώς εδώ και χρόνια έχει απομείνει ο τελευταίος όλων στο μοναστήρι και η επιβίωση των παιδιών της σκυλίτσας έχει γίνει ο μοναδικός του σκοπός. Ο μόνος που τα καταφέρνει, είναι ο Λάρυ, ένα όνομα που ο Βικέντιος εμπνεύστηκε μέσα από μια περίεργη συγκυρία. Το σκυλάκι βρίσκει τη θέση του στη δεξιά τσέπη του ράσου του μοναχού. Το πένθος μετατρέπεται σε ελπίδα, η παραίτηση σε επαναπροσδιορισμό και το φινάλε της ταινίας, αφήνει ένα γλυκό χαμόγελο, καθώς και άφθονη τροφή για σκέψη.

Τα μοναδικά τοπία της ταινίας, η εκπληκτική φωτογραφία, η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού που γίνεται ένα με τους ήχους των κεριών που καίγονται, με το γουργούρισμα των νεογέννητων και με τους θορύβους της φύσης, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που καθηλώνει και έναν ήχο σιωπής, που σπάει με τις αντιδράσεις του Βικέντιου. Και φυσικά, ένας μεταμορφωμένος Θοδωρής Αντωνιάδης, σε έναν ρόλο που είτε γράφτηκε για τον ίδιο, ή ο ίδιος ο ηθοποιός γεννήθηκε για να τον ερμηνεύσει. Ο Γιάννης Λαπατάς ξορκίζει προσωπικά του βιώματα με τη συγκεκριμένη ταινία και με ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ τονίζει την ύπαρξη της διαπλοκής σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Ο Βικέντιος, αμετακίνητος στην πίστη του, επαναπροσδιορίζεται μέσα από τα μάτια της Σίσσυ που κλείνουν για πάντα, αλλά και του Λάρυ, που ανοίγουν μετά τη γέννησή του. Η ψυχή που φεύγει και η ψυχή που έρχεται γίνονται κάτι σαν διακόπτης μέσα του, δίνοντάς του το κίνητρο να ζωντανέψει ξανά το έρημο τοπίο γύρω του.

Η ταινία είναι ένα έργο ζωής, για την ίδια τη ζωή. Ολοι μας έχουμε ένα εσωτερικό ράσο, που κρύβουμε την πίστη μας σε οτιδήποτε θεωρούμε άξιο. Το σημαντικό είναι να ανακαλύψουμε τη δεξιά τσέπη του κι εκεί να τοποθετήσουμε αυτό που τελικά μας κρατά ζωντανούς, ψυχικά και σωματικά…την αληθινή αγάπη. Για τον Θοδωρή Αντωνιάδη δεν μπορώ να πω πολλά. Πρώτον, γιατί σε αυτό το κείμενο δεν υπάρχει καμία κριτική διάθεση και δεύτερον, γιατί όπως λέει και ο σκηνοθέτης, δεν έπαιξε το ρόλο, αλλά τον έπαθε και με έβαλε κυριολεκτικά στην τσέπη του και με έκανε θεατή της αναζήτησής του.

Η ταινία ξεκινά το επίσημο ταξίδι της στις 2 Μαίου στους κινηματογράφους Mikrokosmos και Diana. Αντί επιλόγου, το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σε όλους τους συντελεστές, για τη μοναδική αυτή εμπειρία…Καλοτάξιδη!

Στους βασικούς ρόλους: Θοδωρής Αντωνιάδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μάνος Βακούσης, Κώστας Λάσκος, Λάμπρος Σταυρινόπουλος, Πέτρος Ξεκούκης, Ερρίκος Μηλιάρης, Αναστάσης Λαουλάκος. Εμφανίζονται επίσης:Ηρώ Μουκίου, Μαρία Σκουλά, Ντίνα Μιχαηλίδου, Γιάννα Κανελοπούλου.

Βασικοί συντελεστές

Παραγωγή: ARTemis Productions, σε συμπαραγωγή με το ΕΚΚ και την ΕΡΤ.

Σενάριο: Στέλλα Βασιλαντωνάκη.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Β. Λαπατάς.

Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλαράκος.

Ήχος: Πάνος Παπαδημητρίου.

Σκηνικά: Ανδρομάχη Αρβανίτη.

Κοστούμια: Μαρία Μαγγίρα.

Μοντάζ: Στέλλα Φιλιπποπούλου.

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός.

Β.Σκηνοθέτη – Μαρίνα Βασιλείου

Β.Β Σκηνοθέτη – Κωστής Χαραμουντάνης