Από το κρέας του παγκολίνου, λοιπόν, ξεκίνησε ο κορονοϊός; Άλλο παγκολίνος και άλλο πιγκουίνος; Μου αρέσουν τελικά οι επιδημίες, μαθαίνω καινούρια πράγματα για την πανίδα και τη χλωρίδα εξωτικών χωρών.
Το επόμενο βήμα είναι προφανώς να ξαμολυθούν στην Ακρόπολη δαιμόνιοι ρεπόρτερ των δαιμόνιων καναλιών, για να ρωτήσουν τους Κινέζους τουρίστες αν έχουν μασουλήσει πρόσφατα τίποτε παϊδάκια παγκολίνου, με ορντέβρ ξεροψημένες φτερούγες νυχτερίδας.
Κρίμα που τους έφτιαξαν ευγενικούς τους Κινέζους, ειδάλλως θα απαντούσαν αυθόρμητα «είστε τελείως μαλάκες» και θα μας αποστόμωναν.
Στο γραφείο, πάντως, παραγγείλαμε κινέζικο γεύμα από εστιατόριο των πέριξ και γελάσαμε γέλιο πικρό, όταν μάθαμε ότι οι δουλειές κατακρημνίστηκαν στον βωμό του φόβου και της πρόληψης.
Και αν έχει κανένα μολυσμένο λέπι παγκολίνου, μέσα, το τσοπ σούι; Άσε μας, Κινεζούλα κουκλίτσα μας, που ήρθες εδώ από την άλλη άκρη του κόσμου για να μας αλλοιώσεις τον γαστριμαργικό πολιτισμό.
Την επόμενη φορά θα περιδρομιάσουμε κοκορέτσι και σπληνάντερο, που ως γνωστόν είναι το απαύγασμα της υγιεινής και δεν το πιάνει ούτε ιός ούτε κακιά σκουριά…
Έχω περάσει 1,5 μήνα από τη ζωή μου στην Κίνα (Πεκίνο, Ναντζίνγκ, Σενζέν, Σαγκάη, ξανά Πεκίνο, παρατρίχα και Γουχάν), αλλά τη σούπα της νυχτερίδας μου τη σέρβιραν στις Σεϋχέλλες, την ίδια ώρα που οι φίλοι της μακαρίτισσας τη θρηνούσαν σε κάποιο κλαδί πάνω από το κεφάλι μου.
Παγκολίνο δεν πήρε πουθενά το μάτι μου στην Κίνα, ούτε ζωντανό ούτε σε μορφή μπριζόλας. Ούτε κομμουνισμό πήρε πουθενά το μάτι μου, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.
Στα χουτόνγκ των μεγαλουπόλεων, δεν είναι καθόλου δύσκολο να εντοπίσει ο έντρομος επισκέπτης τις πρωτόγνωρες σπεσιαλιτέ της ανατριχίλας.
Ακόμα και εκείνος που τα μανδαρίνικα του φαίνονται κινέζικα αρκεί να ξεφυλλίσει το μενού και να περιεργαστεί τις φωτογραφίες των πιάτων. Ή τα γλαφυρά σκίτσα που τις συνοδεύουν.
Στη γειτονιά με τις λίμνες του Πεκίνου (Χου Χάι), εντόπισα εστιατόριο που ειδικεύεται στο κρέας γαϊδάρου. Οι πλανόδιοι στα δρομάκια γύρω από τον ναό Τζινγκ’ Αν της Σαγκάης πουλάνε σουβλάκια («καλαμάκια»), στο καθένα από τα οποία συνωστίζονται 2-3 κατακόκκινα τηγανισμένα καβούρια. Τα σφαχτάρια που κρέμονται στα χασάπικα της μαρτυρικής Ναντζίνγκ δίπλα στις πάπιες μοιάζουν ύποπτα με σκυλιά.
Και όταν κάθισα για δείπνο στο πολύβουο λαϊκό εστιατόριο στη διασταύρωση που είχαμε βαφτίσει «σταυροδρόμι της πείνας» τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου είδα να προσγειώνεται σε γειτονικό τραπέζι μία ολόκληρη, μαγειρεμένη χελώνα.
Ευμεγέθης, αν και όχι σε μέγεθος Σεϋχελλών. Ξαπλωμένη σύγκορμη σε πελώρια πιατέλα, με το καβούκι της, με το κεφαλάκι της, με τα ποδαράκια της και με τη γαρνιτούρα. Και γύρω γύρω, να χορεύουν τρελό χορό τα «ξυλάκια» των Κινέζων, από το πιάτο στο στόμα και τούνμπαλιν.
Ψυχραιμία, αγαπητέ αναγνώστη. Μη βδελύσσεσαι. Ζωάκι η χελώνα, ζωάκι το γαϊδούρι, ζωάκι το σκυλί, ζωάκι ο παγκολίνος, ζωάκι και το γουρούνι που καταβρόχθισες χθες το βράδυ. Ας μη μετρήσουμε ποιο από τα προαναφερθέντα είδη είναι το πιο ακάθαρτο.
Προσπαθώ να πω, ότι τα ευαγή ιδρύματα της ύποπτης υγιεινής και της ιδιαίτερης κουζίνας δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα ούτε απαράβατους κανόνες ούτε κόκκινες γραμμές. Οι προκαταλήψεις κάνουν τη διαφορά, όχι η νοστιμιά. Ούτε ο πολιτισμός.
Όταν έρθει η στιγμή να αποσύρω το πιρούνι μου και να γίνω βίγκαν, θα φέρω στίγμα στο βιογραφικό μου γεύματα με κρέας αλόγου, κροκόδειλου, αρκούδας, φιδιού, χελιού, νυχτερίδας, βατράχου, καρχαρία, καγκουρό και ούτε γνωρίζω τι άλλο.
Χώρια οι χοχλιοί της λεβεντογέννας πατρίδας και τα απίθανα ζωντανά της θάλασσας με τα ονόματα που θυμίζουν αφροδίσια νοσήματα (πετροσωλήνες, πίνες κ.ο.κ.).
Εάν πρέπει οπωσδήποτε να ανασύρουμε στην επιφάνεια τον υποδόριο ρατσισμό μας, δεν χρειάζεται να τον διανθίσουμε με γαστριμαργική αξάν ούτε να γελοιοποιηθούμε στα μάτια αθώων ανθρώπων.
Ας λάβουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις, ξεκινώντας από τα δαιμονοποιημένα εμβόλια, και ας παραμερίσουμε την υστερία.
Ένα κλικ στο «OFF» της τηλεόρασης θα αποτελούσε πρόσθετο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
