Πήγαμε για ποδήλατο στο βουνό και καταλήξαμε…

Ετοιμάσαμε βαλίτσες, μαζέψαμε τα απαραίτητα, μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε. Κλασικά, στη διαδρομή, φωνές, μουσική, αστεία και ό,τι άλλο συμβαίνει σε ένα ταξίδι με τους κολλητούς σου που διαρκεί κανά 3ωράκι.

Φτάσαμε στο χωριό. Το μόνο που έβλεπες τριγύρω εκτός από το εξαιρετικό σπιτάκι που θα μέναμε, ήταν πράσινο. Γέμιζε το μάτι του και ταυτόχρονα τα πνευμόνια σου! Το να ξεφεύγεις από την Αθήνα και το καυσαέριο έστω και για λίγες ημέρες, αλλάζοντας παραστάσεις και ρυθμούς αποτελεί έναν από τον ιδανικότερο τρόπο να περάσεις το σαββατοκύριακό σου. Αν έχεις δηλαδή, εξοχικό κάπου, ή σπίτι σε ένα χωριό, να φεύγεις όσο πιο συχνά μπορείς!

Το πρώτο βράδι πέρασε ήρεμα. Τη βγάλαμε στην αυλή, ψήνοντας, πίνοντας μπύρες και συζητώντας. Τη δεύτερη ημέρα κάναμε ένα «τουρ» στα γύρω χωριουδάκια και δοκιμάσαμε μεταξύ άλλων τις εξαιρετικές ντόπιες πίτες. Δεν έχω ξαναφάει μέχρι σήμερα πιο νόστιμη μακαρονόπιτα από αυτήν της κυρά – Θοδώρας.

Αφού γυρίσαμε νωρίς το απόγευμα σπίτι σκεφτόμασταν τί θα κάνουμε αργότερα. Περπατώντας στην αυλή βρήκαμε 3 ποδήλατα. Ήταν σχετικά παλιά (σ.σ έπρεπε να μας αποθαρρύνει τελικά) και είχαν ξεφούσκωτα λάστιχα. Η ιδέα ήρθε. Θα τα φουσκώναμε και θα πηγαίναμε φυσικά για εξόρμηση στο βουνό! Όπερ και εγένετο.

Τα καβαλήσαμε, μπήκαμε στο χωματόδρομο και ξεκινήσαμε. Στο ποδήλατό μου, όντας αυτός ο τύπος της παρέας που πάντα φέρνει φωτογραφική και βιντεοκάμερα, είχα βάλει μια Action Cam, τελευταίας τεχνολογίας. Πώς άλλωστε θα έκανα το μοντάζ μετά για να το βλέπουμε να γελάμε;

Τα ποδήλατα άντεχαν τους κραδασμούς από τις πέτρες και τα ξύλα αλλά… οριακά! Η διαδρομή ήταν ειδυλλιακή. Περνούσαμε μέσα από στενά δρομάκια και την είχαμε δει επαγγελματίες ποδηλάτες χωρίς όμως τα… κατάλληλα ποδήλατα!

Ενώ πηγαίναμε σχετικά χαλαροί, αντικρίζουμε μια μεγάλη κατηφόρα μπροστά μας. Πατάμε φρένο και συνεννοούμαστε ποιος θα κατεβεί πρώτος. Επειδή έχω την κάμερα, βγαίνω φυσικά (τυχερός) από την κουβέντα. Αποφασίζουμε να πάει πρώτος ο Πέτρος.

Ξεκινάμε. Ενώ κατεβαίνω καταλαβαίνω ότι η κατηφόρα είναι πολύ βαρβάτη και τα φρένα και των τριών ποδηλάτων κάπως… σκουριασμένα. Ξαφνικά, βλέπω τον Πέτρο να βάζει πόδια κάτω, να σηκώνει χώμα και πέτρες στον αέρα προκειμένου να φρενάρει, το ίδιο και ο Κώστας! Πριν πατήσω φρένο βλέπω και τους δυο τους να τουμπάρουν στον αέρα και να σταματάνε σε κάτι θάμνους. Τρομάζω, πατάω φρένο και σταματάω όπως – όπως. Αφού βλέπω ότι είναι και οι δυο καλά και γελάνε, σκάω και εγώ στα γέλια. Είχαν γεμίσει από πάνω ως κάτω χώμα και κλαδιά. Είχαν κάτι γρατζουνιές αλλά για την εμπειρία ήταν σαν να μην υπήρχαν. Τα μαζεύουμε όλα, πιάνουμε τα ποδήλατα στο χέρι και πάμε σπίτι.

Όλο φυσικά το περιστατικό το έγραψε η Action Cam (για την οποία και οι δυο τους με κορόιδευαν). Το βίντεο από εκείνη την απίστευτη κατάβαση έχει γίνει ήδη «trend» μεταξύ μας αλλά και στο στενό (ευτυχώς) περιβάλλον μας. Περιττό να πω ότι και οι δυο τους έχουν πλέον Action Cam και με «κυνηγάνε» να πάμε πάλι στο χωριό.