Πέτρος Κωνσταντίνου για Πολυτεχνείο: «Ούτε ένα λεπτό χάρη σε αυτή την κυβέρνηση, θέλουμε να την ανατρέψουμε»

Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, στέλεχος του ΣΕΚ, δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας και συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ, μιλά σήμερα στο Κουτί της Πανδώρας με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, για το αν τελικά η χούντα τελείωσε το ‘73, καθώς και για την επέτειο των 50 χρόνων του ΣΕΚ από την ίδρυσή του.

Η επιλογή του επαναστατικού δρόμου απέναντι στις μεταρρυθμιστικές αυταπάτες δεν ήταν εφάπαξ, δικαιώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον ρόλο που έπαιξε η επαναστατική αριστερά σε αυτήν και την ώθηση που έδωσε για την κατάρρευση της δικτατορίας.

Μιλώντας στο Κουτί της Πανδώρας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο κ. Κωνσταντίνου εξηγεί το πως αποτέλεσε την πιο κρίσιμη μάχη την περίοδο της αντιδικτατορικής πάλης, ανοίγοντας το δρόμο για την άνθιση των κινημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, καθώς και για το ρόλο που έπαιξε η ΟΣΕ/ ΣΕΚ το διάστημα εκείνο. 

«Είχε προηγηθεί η κατάληψη της Νομικής την προηγούμενη χρονιά, όπου για πρώτη φορά οι παράνομες επιτροπές πάλης φοιτητών μέσα στις οποίες λειτουργούσε η ΟΣΕ, το ΕΚΚΕ και άλλες δυνάμεις, η ΑΣΠΕ τότε, και άλλες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, στην πραγματικότητα είχαν οδηγήσει αυτό το κίνημα ένα βήμα μπρος στο προχώρημα της αμφισβήτησης της δύναμης της Χούντας να ελέγχει τα πράγματα και άρα έχοντας το προηγούμενο με την κατάληψη της Νομικής, όταν φτάσαμε τον Νοέμβρη του 73’ του πως οι μάχες μέσα στις σχολές, ενάντια στις λεγόμενες «χουντοεκλογές», γιατί προσπαθούσε η Χούντα να ελέγξει του φοιτητικούς συλλόγους, πώς; Ότου θαύματος, να γίνονται πρόεδροι οι άριστοι, άμα σας λέει τίποτα σε σχέση με την συγκυρία η «λογική των αρίστων», άρα αυτό το γεγονός ότι υπήρξε ένα κίνημα το οποίο προκαλούσε και οργάνωνε γενικές συνελεύσεις». 

«Διακινούταν και μια εφημερίδα «Η μαμή», δανεισμένη από ένα τσιτάτο του Μαρξ, που έλεγε ότι η βία είναι η μαμή…η επανάσταση είναι η μαμή της ιστορίας, υπογραμμίζοντας ότι χρειάζεται όχι ο κοινοβουλευτικός δρόμος, αλλά ο δρόμος της σύγκρουσης, της ανατροπής. Αυτή είναι η λογική της βίας, όχι της ένοπλης ομάδας, απομονωμένης αλλά της επανάστασης, της εργατικής επανάστασης», προσθέτει.

«Η ΟΣΕ είχε τον προσανατολισμό να παίξει αυτό το ρόλο γιατί από την αρχή είχε σαν βασική αναφορά την κεντρικότητα της εργατικής τάξης. Υπήρξε μια επιμονή αυτή η επιμονή φάνηκε και μετά τη πτώση της Χούντας, όταν απέναντι στο, «Καραμανλής ή τανκς, η απάντηση ήτανε «οργάνωση της εργατικής τάξης, επαναστατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό». Και αυτό το υπεράσπισε η ΟΣΕ και η επαναστατική αριστερά της εποχής. 

Για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17 Νοέμβρη, ο κ. Κωνσταντίνου εξηγεί πώς ήρθαν οι πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης και άρα το αν θα γινόταν ο πρώτος εορτασμός ή όχι ήταν ένα πολιτικό ζήτημα.

«Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς είπαν ότι θα γίνει αυτός ο εορτασμός», σχολιάζει.

«Αυτή εδώ η φωτογραφία είναι ο πρώτος εορτασμός του Πολυτεχνείου, αυτά είναι τα πανό της ΟΣΕ εκείνο το διάστημα, σε αυτή τη λαοθάλασσα. Οργανώθηκε Παρασκευή 15 Νοέμβρη και ήταν μια διαδήλωση που μπήκε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, δηλαδή πήγε από το Πολυτεχνείο στην Καισαριανή. Μια θυελλώδης διαδήλωση, οι περιγραφές που παίρνω από εκείνη την εποχή, το πώς ξεσηκωνόταν ο κόσμος…Πολιτικά χρωστάμε σε αυτή την πρωτοβουλία το ότι το Πολυτεχνείο έχει γίνει σταθμός κάθε χρόνο μιας διαδήλωσης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στις πολιτικές των κυβερνήσεων, που κάθε χρόνο είναι το ραντεβού της αντιπαράθεσης με όποιον κυβερνάει αυτόν τον τόπο».

Σε ερώτησή μου για το αν πιστεύει πως «τελείωσε η Χούντα το ’73», ο κ. Κωνσταντίνου απαντά, «Τελείωσε από το μεγαλειώδες κίνημα της κατάληψης του Πολυτεχνείου. 

«Το ότι υπάρχει ο αυταρχισμός των κυβερνήσεων, τα κατασταλτικά μέτρα, η καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών, αυτή είναι η κατάντια και της συγκεκριμένης κυβέρνησης, με τις απαγορεύσεις σε βάρος των συνδικάτων και του πώς λειτουργούνε, τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, ένα κύμα καταστολής που φτάνει μέχρι το σημείο εφτά αστυνομικοί να δολοφονούνε έναν Ρομά, τον Νίκο Σαμπάνη, στοχεύοντας με 36 σφαίρες, χτυπήσανε μια ρόδα, και δύο σώματα, όταν έχουμε αυτή την εικόνα της καταστολής, εμείς καταλαβαίνουμε γιατί κάποιος μπορεί να φωνάζει «Η Χούντα δεν τελείωσε το 73’», αλλά πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά, ότι αυτοί που τελειώσανε τη Χούντα, είναι ο εφιάλτης αυτωνών οι οποίοι κλιμακώνουν τον αυταρχισμό και την καταστολή σε βάρος των κινημάτων. Τα κάνουν από θέση αδυναμίας, γιατί είναι απομονωμένοι και δεν πείθουνε, για αυτό φτάσανε να χρησιμοποιήσουνε την καταστολή σε βάρος των πυροσβεστών». 

«Κοίτα αυτό το διάστημα, με την κλιμάκωση της πανδημίας ξανά, φαίνεται πόσο χρεοκοπημένη είναι η πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, είναι μια δολοφονική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Το ότι φτάσαμε σε 16.000 νεκρούς στην επιμονή ότι «δεν κάνουμε προσλήψεις στο ΕΣΥ», αυτό έρχεται με την απάντηση από το εργατικό κίνημα. Όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά με την κυβέρνηση, όπως και τα μεγάλα πολιτικά μέτωπα. Oι δολοφονίες στον Έβρο και στο Αιγαίο, οι παράνομες επαναπροωθήσεις, το ότι αφήνουν ανθρώπους να πεθάνουν στη μέση (της θάλασσας), (κοιτάζοντας) το ποιος κάνει τις καλύτερες επαναπροωθήσεις, ο Ερντογάν ή ο Μητσοτάκης, το ότι αυτές τις μέρες πάνε να κάνουν ρατσιστικές εκκενώσεις από καταυλισμό, διώχνοντας πρόσφυγες οι οποίοι έχουν τα παιδιά τους στα σχολεία…ουσιαστικά οργανώνουν μια επιχείρηση «σκούπας» των προσφύγων από τις πόλεις, τους θεωρούνε ανεπιθύμητους για να τους στείλουνε είτε ξανά στα νησιά είτε αλλού. Το ότι έχουμε τις επιθέσεις των φασιστών ένα χρόνο μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, έχουμε την αποφυλάκιση του Πατέλη, και αυτό είναι το πράσινο φως για επιθέσεις όπως στην Σταυρούπολη, Νέο Ηράκλειο, Καμίνια, στο Ψυρρί προχθές…»

Στο σήμερα

«Φέτος το Πολυτεχνείο, θα είναι ένα Πολυτεχνείο αντικυβερνητικό, αντικαπιταλιστικό, αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό. Άρα, θέλουμε τη δύναμη της εργατικής τάξης, των συνδικάτων, να δώσουν τη σφραγίδα τους να πέσει η κυβέρνηση, είναι μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται δολοφονικά την πανδημία, σκοτώνει πρόσφυγες και μετανάστες, και καλύπτει τους φασίστες, είναι μια κυβέρνηση σεξισμού, δεν δίνουμε ούτε ένα λεπτό χάρη σε αυτή την κυβέρνηση, θέλουμε να την ανατρέψουμε. Άρα η διαδήλωση του Πολυτεχνείου, χρειάζεται να στείλει αυτό το μήνυμα. Στη διαδήλωση του πολυτεχνείου θα υπάρχει συμμετοχή των προσφύγων και των μεταναστών με ένα δυναμικό μπλοκ.»

Για την επέτειο των 50 χρόνων – Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα επαναστατών που ίδρυσαν την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) τον Οκτώβρη του 1971, μέσα στα χρόνια της χούντας.

Όπως ανακοινώνουν το ΣΕΚ στη σελίδα τους, «Η επέτειος των 50 χρόνων του ΣΕΚ έρχεται τη στιγμή που η εργατική αντίσταση φουντώνει και ανοίγει νέες δυνατότητες για νικηφόρους αγώνες. Το δείχνουν οι απεργοί στην COSCO, στα νοσοκομεία, στην efood. Σε όλους τους χώρους η τάξη μας ξεσηκώνεται και διεκδικεί μια καλύτερη ζωή, μια άλλη κοινωνία σε σύγκρουση με την εγκληματική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το βάρβαρο σύστημα που καταστρέφει την υγεία, το περιβάλλον και τις ζωές μας». 

Μιλώντας για την επέτειο της ίδρυσης του ΣΕΚ, ο Κωνσταντίνου κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή, εξηγώντας τόσο τις συνθήκες υπό τις οποίες άνθισε η ριζοσπαστική Αριστερά, όσο και τα ερωτήματα που χρειάστηκε να θέσει αλλά και να απαντήσει: 

«Φέτος κλείνουνε 50 χρόνια από την ίδρυση της ΟΣΕ, που εξελίχθηκε το 1997 ως ΣΕΚ. Για εμάς δεν είναι απλά μια ιστορική επέτειος, είναι μια ολόκληρη πορεία που χρειάζεται να την εντάξουμε μέσα στον αιώνα των μεγάλων επαναστάσεων, ένας ολόκληρος αιώνας μετά το 1917 με τη Ρώσικη επανάσταση, μια περίοδος όπου η νικηφόρα εργατική επανάσταση στη Ρωσία οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους και ταυτόχρονα στην ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς. Μαζί με αυτό, οδήγησε στην ίδρυση επαναστατικών κομμουνιστικών κινημάτων σε όλο τον πλανήτη. Με την πορεία που είχε η επανάσταση – με τα πάνω της και τα κάτω της – φτάνουμε λοιπόν στην περίοδο της δεκαετίας του ’70, συγκεκριμένα τον Οκτώβρη του ’71 είναι που ιδρύεται η ΟΣΕ».

«Αυτό έρχεται μέσα σε μια περίοδο που μέσα στην αριστερά στην Ελλάδα υπήρχαν φοβερά ερωτήματα και αναζητήσεις, «Που πήγε το μεγάλο κίνημα των Ιουλιανών του ‘65», ένα κίνημα εκατοντάδων χιλιάδων, το κίνημα του 114, λαϊκό και εργατικό κίνημα που προσπαθούσε να ξαναφέρει τις κατακτήσεις που χάθηκαν απ’ τον εμφύλιο και με την μεγάλη ήττα και με την φοβερή καταστολή που υπήρξε εκείνο το διάστημα..Το «γιατί φτάσαμε στη Χούντα.. γιατί ηττήθηκε αυτό το κίνημα;», ήταν το τεράστιο ερωτηματικό, το οποίο διαίρεσε την Αριστερά εκείνο το διάστημα, το ΚΚΕ διασπάστηκε σε ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού, και πλήθος αγωνιστών και αγωνιστριών προσπαθούσαν να δώσουν απάντηση γιατί ένα τόσο μεγάλο κίνημα ηττήθηκε..;», συνεχίζει.

«Αυτά τα ερωτηματικά ήρθαν να συνδεθούνε με το μεγάλο κίνημα του Μάιου το ‘68, την επανεμφάνιση ενός νέου κύματος εξεγέρσεων και επαναστάσεων μετά την περίοδο του ’17, Ο Μάης του ’68 ήταν ένα κύμα το οποίο απλώθηκε παντού και κομμάτι του είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 που οδήγησε στην πτώση της χούντας. Μέσα λοιπόν σε αυτή την κατάσταση είναι που μια ομάδα αγωνιστών και αγωνιστριών, αρχικά στο εξωτερικό, στην Γερμανία και την Αγγλία, όπως πάρα πολλοί αγωνιστές εκείνο το διάστημα, ακριβώς επειδή υπήρχε η καταστολή της χούντας, πήραν την πρωτοβουλία να ιδρύσουνε την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση, αυτό είναι το story ας πούμε του πώς ξεκίνησε».

Στην καθοριστική ερώτηση λοιπόν: Μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Το ΣΕΚ απαντά ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να έρθει με βαθμιαίες αλλαγές στο υπάρχον σύστημα, οι θεσμοί του αστικού κράτους, δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν και γι’ αυτό πρέπει να καταργηθούν με επαναστατικό τρόπο. 

«Για πρώτη φορά εμφανίστηκε ο χώρος της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα μέσα από μια σειρά από οργανώσεις που υπήρχαν εκείνο το διάστημα και παίξανε κεντρικό και καθοριστικό ρόλο στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, γιατί είχαν και αυτή την αντιμετώπιση ότι η Χούντα θα πέσει με μαζικό κίνημα, δεν μπορεί να πέσει με ομαλές εξελίξεις.. Ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς είχαν φτάσει να ζητάνε εκλογές, και ότι μέσα από τις συγκεκριμένες «Χουντοεκλογές θα μπορούσε να ανοίξει μια περίοδος ομαλοποίησης…Σε αντίθεση με αυτή την αντιμετώπιση, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς, παρά το μικρό τους μέγεθος, καταφέρανε να έχουν τεράστια απήχηση». 

«Αρχικά μέσα στο φοιτητικό κίνημα που χτίστηκε στην περίοδο της δικτατορίας με πολύ κεντρικό ρόλο στο να γίνει η κατάληψη, με παρουσία μέσα στη συντονιστική επιτροπή κατάληψης του Πολυτεχνείου, υπήρχαν δηλαδή οργανωμένα μέλη της ΟΣΕ εκείνο το διάστημα που βάζανε ακριβώς αυτή την αντιμετώπιση, αυτή είναι ας πούμε η πρώτη περίοδος της ίδρυσης για να φτάσουμε μετά σε μια ολόκληρη πορεία 50 χρόνων όπου η ΟΣΕ παίζει ρόλο στο κίνημα της μεταπολίτευσης, στο εργατικό κίνημα, εμφανίζεται ένα πολύ δυνατό εργατικό κίνημα μέσα στα εργοστάσια, σε αντιπαράθεση με τη ΓΣΕΕ, που τότε ήταν εγκάθετη και διορισμένη. Γίνεται λοιπόν ένας αγώνας δρόμου, για την επανίδρυση των συνδικάτων για την ανεξαρτησία τους από το κράτος. Φοβερές απεργίες εκείνο το διάστημα..»

«Ακόμη και σήμερα όταν μιλάνε για την μεταπολίτευση και τα κακά της μεταπολίτευσης, για την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της δεξιάς, τότε ήταν όμως οι μεγάλες κατακτήσεις. Ήταν το άσυλο στα Πανεπιστήμια, ήταν το δικαίωμα στη διαδήλωση, στην συνδικαλιστική οργάνωση, ήταν ότι η αριστερά μπορούσε να οργανώνει πια στους δρόμους και όχι να είναι είτε εξόριστοι είτε φυλακισμένοι. Άρα μεγάλες αλλαγές».

«Μετέπειτα έχουμε την ΟΣΕ να παίζει ρόλο την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται με ένα πολύ ριζοσπαστικό πρόγραμμα, «έξω από το ΝΑΤΟ, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αυτά τα τυπικά συνθήματα, και απέναντι σε αυτό, μια δύναμη που επέμενε ότι δεν αλλάζουν οι κοινωνίες μέσα από τις εκλογές και μέσα από το κοινοβουλευτικό δρόμο, το εργατικό κίνημα είναι αυτό, που έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα από τα κάτω, όχι άλλες αυταπάτες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο, «όχι άλλες αυταπάτες είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τους εργάτες», ήτα ένα σύνθημα που έβαλε η ΟΣΕ, το ΣΕΚ εκείνο το διάστημα και ήταν πολύτιμο διότι το ΠΑΣΟΚ πάρα πολύ γρήγορα αποδείχτηκε ένας από τους μακροβιότερους διαχειριστές του καπιταλισμού, κρίνοντας την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ και οργανώνοντας τις πρώτες επιθέσεις λιτότητας με τον Σημίτη, την περίοδο του 85’ ενάντια στην εργατική τάξη..Χρειάστηκαν σκληρές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις αλλά και μαζικές εργατικές ανταρσίες για να φτάσουμε να απλωθεί πλατιά το σύνθημα «Όχι άλλες αυταπάτες, ή με το ΠΑΣΟΚ ή με τους εργάτες» με τη μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στους Δήμους το Δεκέμβρη του 1986».

«Υπήρχε μια πορεία όπου η ΟΣΕ κρατούσε τον ρόλο της αριστεράς σαν μια δύναμη ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις, σαν μια δύναμη που επέμενε τότε ότι δεν μπορεί να γίνει κάθαρση μέσα από τα Σκάνδαλο του Κοσκωτά ας πούμε, τα μεγάλα σκάνδαλα της εποχής, δεν μπορεί να γίνει μέσα από τη συμμετοχή μιας αριστεράς μέσα σε μια κυβέρνηση και μάλιστα μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το πιο κλασσικό, παραδοσιακό κόμμα της άρχουσας τάξης. Ε, για να υπάσχει ξανά το μεγάλο τεστ του 89’ το οποίο πια είχε να κάνει με το τι συνέβαινε στις ανατολικές χώρες, η ΟΣΕ υποστήριζε το σύνθημα «Τον σοσιαλισμό τον θέλουνε οι εργάτες και όχι τα τανκς και οι γραφειοκράτες».

«Από την ίδρυσή της εγώ θυμάμαι στην ΑΣΟΕ όταν ήμουν φοιτητής, όταν έγινε το πραξικόπημα στην Πολωνία, που ξεχύθηκε ένα ολόκληρο κομμάτι φοιτητών με σύνθημα «Οι κομμουνιστές δεν είναι στρατοκράτες, αλληλεγγύη στους Πολωνούς εργάτες». Δεν ήταν δηλαδή κάτι που ανακαλύψαμε το 89’, είναι μια θεωρητική αναφορά που έχουμε σαν διεθνιστική σοσιαλιστική στάση, ότι αυτά τα καθεστώτα είναι καθεστώτα κρατικού καπιταλισμού. Ο σταλινισμός ήταν η άρνηση της επανάστασης του Οκτώβρη, είναι αυτοί που μετεξελιχθήκανε αργότερα σε ολιγάρχες, είτε στην Κίνα, είτε στη Ρωσία. Άρα ήταν μια μεγάλη συζήτηση που άνοιξε για το αν ο Μαρξισμός απέτυχε, αν ο σοσιαλισμός χρεοκόπησε, γιατί αυτό που χρεοκόπησε ήταν το μοντέλο του σταλινισμού».

Η ΟΣΕ, γίνεται ΣΕΚ – Ο ρόλος της Αριστεράς

«Ο αντικαπιταλισμός κάνει έπειτα μαζικά την εμφάνισή του στη Γένοβα, ένα νέο αντιπολεμικό κίνημα το 2003, για τον πόλεμο στο Ιράκ, υπάρχει πια μια καινούργια ριζοσπαστικοποίηση που σε εκείνη την περίοδο μετατρέπεται σε ΣΕΚ το 97’ και βάζει μπροστά να παίξει ρόλο μέσα στο εργατικό κίνημα μέσα στο φοιτητικό, μέσα στις γειτονίες, σαν μια δύναμη όπου όλον αυτόν τον ριζοσπαστισμό και αντικαπιταλισμό, τον βλέπει στην προοπτική της εργατικής τάξης, με κέντρο αυτή την τάξη με τα πράγματα, και όχι μέσα από τν δρόμου του κοινοβουλίου».

«Ξαναμπαίνει το ερώτημα ποιος είναι ρόλος της Αριστεράς, και ο ρόλος της Αριστεράς είναι η επιμονή του ΣΕΚ ότι υπάρχει εναλλακτική, είναι η αντικαπιταλιστική εναλλακτική, η εργατική εναλλακτική, είναι το «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», το σύνθημα της Γένοβα, είναι ο εργατικός έλεγχος, απέναντι στην οικονομική κρίση, για να διασφαλίσουμε τις δουλειές μας είναι η κρατικοποίηση των εργοστασίων που κλείνουν χωρίς αποζημίωση, για να φτάσουεμ στην περίδο τη σημερινή, όπου πραγματικά τα κινήματα ξεσπάνε και δυναμώνουνε, το κίνημα των γυναικών ενάντια στο σεξισμό, το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, το κίνημα για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Μέσα σε αυτά, ο ρόλος του ΣΕΚ είναι κεντρικός. Η ΚΕΕΡΦΑ είναι μια κίνηση που φτιάχτηκε πολύ έγκαιρα, πριν καν η ΧΑ βγει σαν η δύναμη που έλεγχε τον Άγιο Παντελεήμονα, εμφανίστηκε λέγοντας (από πριν) ότι άμα δεν τους κλείσουμε το δρόμο, θα αντιμετωπίσουμε τάγμα εφόδου..»