Πέθανε στα 71 του ο Ούγγρος Johnny Lambizzi, κιθαρίστας στα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου

Ο κιθαρίστας Janos – γνωστός ως Johnny – Lambizi ήταν ένας εξαιρετικός μουσικός, μέλος για ένα διάστημα στα Μπουρμπούλια του Διονύση Σαββόπουλου. Το όνομα του βρίσκεται στον θρυλικό «Μπάλλο» του Σαββόπουλου το 1971 στη Lyra. Ο Lambizi υπήρξε ακόμη ιδρυτικό μέλος των Area του Demetrio Stratos στη γειτονική Ιταλία. Στη χώρα μας παντρεύτηκε την ηθοποιό Χαρά Αγγελούση (πρωταγωνίστρια στο «Vortex ή Το πρόσωπο της Μέδουσας» του Νίκου Κούνδουρου και στο τηλεοπτικό «Μινόρε της αυγής») και απέκτησαν μια κόρη, την Εύα. Όπως ένας άλλος μουσικός, φίλος και συνάδελφος του Lambizi από τα Μπουρμπούλια, ο ντράμερ Νίκος Τσιλογιάννης, έφυγε οριστικά από την Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, έτσι κι αυτός, εδώ και πολλές δεκαετίες ζούσε στη γενέτειρα του, την Ουγγαρία. Πέθανε σήμερα το πρωί στο νοσοκομείο, σε προάστιο της Βουδαπέστης, χτυπημένος από καλπάζοντα καρκίνο, με την είδηση να γίνεται γνωστή στα social media από την πρώην σύζυγο του. Παραθέτω το απόσταγμα από την τηλεφωνική συνομιλία που είχα με την Αγγελούση και την ευχαριστώ προσωπικά για τη διαθεσιμότητα της αυτή τη δύσκολη ώρα για την ίδια και το παιδί τους: 

Γνώρισα τον Johnny στην Ελλάδα στις αρχές του 1968. Ήμασταν και οι δύο παιδιά. Ο πατέρας του ήταν Ιταλός και η μητέρα του Ουγγαρέζα. Ήταν γεννημένος στις 7 Φεβρουαρίου του 1948. Το ’56, όταν άνοιξαν τα σύνορα για 24 ώρες, μπόρεσαν να φύγουν οικογενειακώς από την Ουγγαρία και μέχρι το ’68, που επέστρεψαν, είχαν εγκατασταθεί στην Ιταλία. Ο ίδιος ζούσε εκείνο το διάστημα μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας. Παντρευτήκαμε το 1968, πολύ γρήγορα μετά τη γνωριμία μας, και πηγαινοερχόμασταν μεταξύ Ουγγαρίας, Ιταλίας και Ελλάδας. Από την πρώτη στιγμή με τράβηξαν η ομορφιά του και η κιθάρα που έπαιζε – συχνά λέγαμε με την κοινή μας φίλη, Μαρίζα Κωχ, ότι ο Johnny έμοιαζε πολύ τότε με τον Johnny Hallyday! Αρχικά μέναμε στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο πατρικό μου, μετά Αγία Παρασκευή, μετά Χολαργό, τον περισσότερο χρόνο όμως ταξιδεύαμε. Στην Ιταλία έζησα όλη τη φάση του με το συγκρότημα Area, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Μέναμε όλοι μαζί, κοινοβιακά, στην Πέργαμο, στο Μιλάνο και στο Ρίμινι, όταν έδιναν συναυλίες. Ο Stratos, ως Έλληνας, ήταν πολύ αγαπημένος φίλος του Johnny. Τον θυμάμαι συχνά στο Ρίμινι να κοιμάται δίπλα μας, σ’ ένα στρώμα στο πάτωμα, στο ξενοδοχείο. Ήμουν και μόνη μου εγώ εκεί, οπότε οι μέρες περνούσαν με τους Area στις πρόβες και στα live τους. Όταν αποχώρησε ο Johnny, αντικαταστάθηκε φυσικά απ’ άλλον κιθαρίστα. Κάναμε τον γύρο Ιταλία – Ελλάδα συχνά με οτοστόπ. Αξέχαστη η φάση να είμαστε στο Μιλάνο με χιόνια, με 25 δραχμές στην τσέπη και να λέμε στις 12 το βράδυ: «Πάμε Ελλάδα;» Καταφέρναμε και το κάναμε! Χίπικα χρόνια, τι να σας λέω τώρα…

Έζησα εκ των έσω επίσης όλη τη φάση του με τα rock συγκροτήματα στην Ελλάδα, το «Κύτταρο» και το «Ροντέο» το 1971 με τα Μπουρμπούλια του Διονύση. Γνώρισα μέσω του Johnny και τον Παύλο Σιδηρόπουλο αρκετά νωρίς, σκεφτείτε ότι δεν είχαμε παντρευτεί καν κι ο Παύλος δεν είχε φτιάξει ακόμη τους Δάμων & Φιντίας με τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Η κόρη μας, η Εύα, γεννήθηκε το 1971. Ήμουν στο «Ροντέο» όλη νύχτα και το πρωί την έφερα στον κόσμο. Ο Johnny είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την κόρη μας, την αγαπούσε, αλλά είχε και τη δική του κοσμοθεωρία για τη σχέση γονιού και παιδιών. Έλειπε και συχνά, δεν την πολυέβλεπε. Ο Johnny είχε τις εξαρτήσεις του, αλλά μη φανταστείτε τίποτα τρομερά πράγματα. Χωρίσαμε όταν γνώρισε την ρεμπετολόγο και βιογράφο του Μίκη Θεοδωράκη, Gail Holst. Ήθελε να κάνουν πολιτικό γάμο κι εγώ κάπου το είχα χαρεί, θέλοντας να χωρίσω. Αν δηλαδή δεν παρουσιαζόταν η Gail, ο Johnny δεν θα τραβιόταν με όλα αυτά τα γραφειοκρατικά. Η Gail πιστεύω ότι «έσωσε» τον Johnny, γιατί διαφορετικά μπορεί να μη χωρίζαμε κανονικά και με το νόμο. Όταν έφυγε από την Ελλάδα, κυρίως λόγω του πολιτικού τραγουδιού της Μεταπολίτευσης και της έλλειψης μιας δυνατής jazz – rock σκηνής, έζησε στην Ιταλία και τα περισσότερα χρόνια του στην Ουγγαρία. Έκανε κι άλλο γάμο, απέκτησε άλλα δύο παιδιά και στα τελευταία του συζούσε με μία άλλη γυναίκα. Εμείς είχαμε άριστες σχέσεις. Δεν είχαμε τσακωθεί, δεν είχαμε πληγώσει ο ένας τον άλλον. Όλα έγιναν πολιτισμένα. Η αδερφή του Johnny, η Artemis Lambizi, ακόμη είναι σαν αδερφή μου. Από εκείνη είχα μάθει ότι μπήκε στο νοσοκομείο μόλις τρεις μέρες πριν. Τελευταία φορά τον είχα δει στην Ουγγαρία το 2000, γιατί μέχρι τότε πήγαινα τακτικά στη Βουδαπέστη και έμενα στης αδερφής του.

Ο Johnny ήταν αφιερωμένος στη μουσική και τα τελευταία χρόνια στον Θεό. Ενώ στη νιότη του δεν είχε καμία σχέση με θρησκείες, εικάζεται πως αυτές του οι αναζητήσεις προέκυψαν από τη στενή του σχέση με τον Bela Lakatos, τον πατέρα της γνωστής οικογένειας των μεγάλων Ούγγρων μουσικών. Όλο για τον Χριστό μιλούσε τελευταία, του έγραφες κάτι και σου απαντούσε με χριστιανικές ρήσεις. Ο Johnny Lambizi ήταν ένας εξαίσιος μουσικός, ταγμένος στην ηλεκτρική κιθάρα του. Έπαιζε και υπέροχο σαξόφωνο ακόμη! Δεν είναι τυχαίο που ο Γιάννης Σπάθας και άλλοι μεγάλοι Έλληνες κιθαρίστες, τον θεωρούσαν δάσκαλο τους! Σήμερα αποχαιρετώ τη νιότη μου. Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, γιατί ήταν ένας καλός άνθρωπος. Αν εξαιρέσεις το ότι με νευρίαζε καμιά φορά με τις τρέλες που έκανε, δεν είχε συμβεί κάτι σοβαρό άσχημο μεταξύ μας. Ο ίδιος έμαθε ότι ήταν άρρωστος πριν μία εβδομάδα. Μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου και πέθανε στα 71 του. Καλό σου ταξίδι, Johnny…Αυτά είχα να πω και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον».

Δυο λόγια και από τη Μαρίζα Κωχ με αφορμή την απώλεια του Johnny Lambizi:

Την περίοδο που παίζαμε με τον Διονύση στο «Ροντέο», εγώ ετοίμαζα τον «Αραμπά», τον πρώτο μου δίσκο. Είχα τον Johnny κιθαρίστα στην προσωπική μου μπάντα και κάναμε πρόβες στην παραλία στο Φάληρο. Φορτώναμε τους ενισχυτές Marshall σε ένα βανάκι που του έλειπαν οι πόρτες και παίρναμε ρεύμα από ένα καφενεδάκι που υπήρχε εκεί. Μου άρεσε πολύ το παίξιμο του στην κιθάρα, μου θύμιζε μεγάλους ξένους κιθαρίστες που είχα παρακολουθήσει στο Λονδίνο λίγα χρόνια πριν. Με τον Johnny συνεργαστήκαμε και στο δίσκο μου «…Και δυο ζυγιές παιχνίδια», το ’74, που ναι μεν είχε έντονο το παραδοσιακό στοιχείο, αλλά και το πιο ψυχεδελικό που εγώ αναζητούσα τότε. Θεωρώ ότι η ηλεκτρική κιθάρα του Johnny Lambizi στο «Έκτακτο δελτίο θυέλλης» ήταν εκείνη που έδωσε αυτόν τον σχεδόν πειραματικό rock ήχο σε ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια μου…

* Στην cover photo, από το «Ροντέο» το 1971, ο Johnny Lambizi εικονίζεται δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο με το τσιγάρο στο χέρι. Αριστερά άκρη ο Βασίλης Ντάλλας και δεξιά ο Σπύρος Καζιάνης. Κάτω ο Νίκος Μουρίκης και η Μαρίζα Κωχ