Πάντα με συγκινούσε το μάταιο των ευχών.
Ειδικά εκείνων των ευχών που πασχίζουν να ξορκίσουν την απώλεια.
Και η απώλεια είναι το μόνο που αξίζει να ειπωθεί.
Το δημιουργικό κομμάτι αυτής της εργασίας- 11 τραγούδια και 2 ορχηστρικά θέματα- στήθηκε το διάστημα από 14 έως 23 Αυγούστου 2016 σαν σε διαρκή πυρετό, καταργώντας εντός μου τη βεβαιότητα ότι χρειάζεται χρονική απόσταση από ένα γεγονός για να περιγραφεί αυτό με καθαρή ματιά και ψυχραιμία.
Εδώ δεν κυριάρχησε τίποτα απ τα δύο.
Μόνο η καθαρή καρδιά.
Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις.
Αυτές είναι οι Περσείδες, οι κόρες του Περσέα.
Τα δικά μου πεφταστέρια.
