Περί αιωνίων φοιτητών

O αγαπητός συγγραφέας κ. Σαραντάκος έγραφε στις 19.1.2021 στο Κουτί της Πανδώρας ένα κείμενο με τίτλο « Αιώνιοι φοιτητές, ένας ακόμα μύθος», στο κείμενο αυτό ο αρθρογράφος μιλά για τους αιώνιους φοιτητές και παίρνει την θέση ότι η ύπαρξη αιωνίων φοιτητών δεν αποτελεί πρόβλημα για τα ΑΕΙ. Συμφωνώ με αυτή την θέση.

Αλλά, αν δούμε το θέμα καθαρά από την εκπαιδευτική πλευρά, το να επιτρέπουμε σε φοιτητές να είναι εγγεγραμμένοι στα ΑΕΙ μετά την πάροδο κάποιων ετών (7-8), τότε θα δούμε ότι κάτι τέτοιο είναι και αντι-εκπαιδευτικό αλλά και αντιπαραγωγικό.

Εξηγούμαι.

Στο Τμήμα Χημείας του ΕΚΠΑ όπου σπούδασα για το Πτυχίο μου και εργάστηκα ως μέλος ΔΕΠ για 12 χρόνια, το πρόγραμμα σπουδών έχει μια δομή, έχει μια αρχή και ένα τέλος. Ένας φοιτητής που δεν έχει περάσει τα μαθήματα του πρώτου έτους, θα έχει δυσκολίες όταν φοιτήσει στο δεύτερο, στο τρίτο και στο τέταρτο έτος. Η φιλοσοφία του οδηγού σπουδών είναι τέτοια που να κτίζεται η γνώση τουβλάκι τουβλάκι. Τα μαθήματα του πρώτου έτους, μαζί με τις εργαστηριακές ασκήσεις που τα συνοδεύουν δίνουν στον φοιτητή μια εικόνα και μια γνώση που του είναι απαραίτητη να προχωρήσει επιτυχώς στο δεύτερο και στα υπόλοιπα έτη.

Θυμάμαι τον εαυτό μου φοιτητή στο εν λόγω τμήμα και θυμάμαι ότι στις διαλέξεις του πρώτου έτους, είχαμε συμφοιτητές που ήταν στο τέταρτο και πέμπτο έτος των σπουδών τους. Αυτοί οι φοιτητές είχαν πρόβλημα να περάσουν τα σχετικά μαθήματα μιας και είχαν διδαχθεί τα εργαστήρια τρία, τέσσερα ή περισσότερα χρόνια πριν με αποτέλεσμα να έχουν μεν εκπαιδευθεί στα εργαστήρια στο πρώτο έτος των σπουδών τους αλλά να μην έχουν δώσει καν το μάθημα αυτό στην ώρα του. Όταν έφτανε η στιγμή να ξαναδιαβάσουν την ύλη του μαθήματος κι έχοντας περάσει μερικά χρόνια, δεν ήταν πλέον σε θέση να αποστηθίσουν ή να μάθουν όλη την ύλη του μαθήματος και δυσκολεύονταν πολύ στο να περάσουν το μάθημα…

Αυτή η φιλοσοφία των «αιωνίων φοιτητών» να παρακολουθούν τις εργαστηριακές ασκήσεις αλλά να αφήνουν μαθήματα για το πτυχίο ήταν και είναι τροχοπέδη για την πρόοδό τους. Είναι αντι-παραγωγικό μιας και κουράζονται πολλαπλά σε σύγκριση με αυτούς τους φοιτητές που δίνουν τα μαθήματα στην ώρα τους. Γι’αυτό και στο Τμήμα Χημείας στο ΕΚΠΑ, παρατηρείται το φαινόμενο να έχουμε μεγάλο αριθμό εξεταζόμενων φοιτητών σε κάθε μάθημα και η πλειοψηφία τους να είναι φοιτητές «επί πτυχίω». Το χημικό τμήμα δεν είναι εύκολο τμήμα για να περνάς τα μαθήματα στην ώρα τους. Αλλά εδώ είναι και το κλειδί της επιτυχίας. Όσοι φοιτητές καταφέρνουν και ολοκληρώνουν κάθε έτος στην ώρα του, τότε αποφοιτούν στα 4-5 έτη και στατιστικά έχουν και πολύ καλύτερη πρόοδο στη ζωή τους.

Θα πρέπει λοιπόν να εξηγήσουμε στους «αιώνιους φοιτητές» ότι το να είσαι επί πτυχίω για πολλά χρόνια είναι μια αντίφαση. Ειδικά στα τμήματα και στις σχολές που έχουν εργαστήρια, η φοίτηση θα πρέπει να περιοριστεί στο ν+4 χρόνια, όπου ν ο αριθμός ετών κανονικής φοίτητης. Το όριο ν+2 δεν είναι ρεαλιστικό και όταν νομοθετείς επί μη ρεαλιστικών στόχων, τότε προκαλείς θύελλες.

Στην φωτογραφία είναι ένα graffiti στο Τμήμα Χημείας (την φωτογραφία την έβγαλα τον περασμένο Σεπτέμβρη) και είναι χαρακτηριστικό του πώς σκέφτονται οι φοιτητικές οργανώσεις. Το οξύμωρο είναι ότι στον πίνακα ανακοινώσεων στα δεξιά φαίνεται και μια διαφήμιση για «φοιτητικά μαθήματα – φροντιστήρια»!

Θα πρέπει, λοιπόν, πριν νομοθετήσει κανείς σε ένα τόσο ευαίσθητο παιδαγωγικά θέμα να μιλήσει με τους φοιτητές. Δημόσια διαβούλευση το λένε αυτό, θαρρώ.

Αλλά στην Ελλάδα του αποφασίζουμε και διατάσουμε δεν έχουμε μάθει να συνομιλούμε και να βρίσκουμε κοινές συνισταμένες…Κι έτσι, έχουμε άλλο ένα νομοσχέδιο έκτρωμα για την Παιδεία μας…

O tempora, o mores…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr