Πέντε αλήθειες για τον βιασμό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες (αλλά δεν είναι)

1.      Για έναν βιασμό δεν φταίει ποτέ το ντύσιμο του θύματος, η συμπεριφορά του θύματος, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του θύματος, η κακιά η ώρα ή το αλκοόλ. Φταίει μόνο ο βιαστής.

2.      Ο βιασμός είναι ειδεχθές έγκλημα, όχι μόνο για τη σωματική βία που ασκεί ο βιαστής στο θύμα, αλλά και για την ψυχολογική βία που ασκεί. Ο βιαστής δρα από θέση ισχύος, εκμεταλλεύεται τη δύναμή του και την εξασκεί σε βάρος του θύματος. Και το θύμα είναι υποχρεωμένο να ζήσει για μια ζωή με το τραύμα – όχι το σωματικό, αλλά το ψυχικό. Δεν είναι κάτι που περνάει με τον καιρό.

3.      Τα θύματα βιασμού συχνά δεν τον καταγγέλλουν. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικό, αλλά για πολλούς άλλους λόγους, π.χ. επειδή ο δράστης έχει κάποια εξουσία πάνω τους ή επειδή φοβούνται το κοινωνικό στίγμα. Το πότε θα αισθανθούν ασφαλή ώστε να μιλήσουν για τον βιασμό τους είναι δικό τους θέμα και δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο κριτικής

4.      Οι βιαστές αρκετές φορές είναι άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας. Οικογενειάρχες, επαγγελματίες, διάσημοι. Και αν το έκαναν μία φορά, τότε πιθανότατα θα το ξανακάνουν. Έτσι, όταν ένα θύμα τους νιώθει αρκετά ασφαλές για να τους καταγγείλει, μπορεί να ακολουθήσουν και άλλα θύματα που θα πάρουν θάρρος από την καταγγελία και θα πουν και τις δικές τους ιστορίες. Και μπορεί να αποτραπούν και άλλοι βιασμοί έτσι.

5.      Οι κοινωνίες πρέπει να περιβάλλουν τα θύματα βιασμού με κατανόηση και υποστήριξη. Όμως η κοινωνία μας φαίνεται ότι δεν είναι ακόμα έτοιμη γι’ αυτό. Τα επικίνδυνα κατάλοιπα των παλιομοδίτικων απόψεων τύπου «ο άντρας πρέπει να ρίχνει κι ένα χέρι ξύλο πού και πού» είναι ακόμα ισχυρά, δίνοντας άλλοθι στον βιαστή και ρίχνοντας ακόμα περισσότερο βάρος στις πλάτες του θύματος. Κρίμα.