Ο Πέερ Γκυντ, το δραματικό ποίημα του Ίψεν, γραμμένο το 1867 κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, είναι εμπνευσμένο και διαποτισμένο από τα λαϊκά Νορβηγικά παραμύθια (ο ίδιος ο Πέερ Γκυντ άλλωστε είναι κι ήρωας λαϊκού παραμυθιού).
Ο Πέερ Γκυντ παλεύει με το όνειρο και τον πειρασμό επιμένοντας με το πείσμα μικρού παιδιού να ζήσει τη ζωή του «ως αυτοκράτωρ του εαυτού του» μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι σε όλη του τη ζωή υποκρινόταν ότι είναι κάποιος άλλος.
Μετά από την οδυνηρή συνειδητοποίηση της ματαιότητας της περιπλάνησης του, βρίσκει την αναγνώριση στην αγκαλιά της ιδανικής συντρόφου, της γυναίκας που τον αγάπησε για αυτό που ήταν και που τον περίμενε ως το τέλος.
Ο ίδιος ο Ιψεν προόριζε το δραματικό αυτό ποίημα για ανάγνωση και όχι για σκηνική παρουσίαση όμως τελικά ενέδωσε στις πιέσεις να το προσαρμόσει για το θέατρο (δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του) και το έργο αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα της σκανδιναβικής λογοτεχνίας.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον «Πέερ Γκυντ» το 1935 (σκηνοθεσία Δημήτρης Ροντήρης και Αλέξης Μινωτής στον ομώνυμο ρόλο) και το 2002 (σκηνοθεσία Βασίλης Νικολαϊδης και Λάζαρος Γεωργακόπουλος στον ομώνυμο ρόλο).
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Δραματουργική επιμέλεια: Ελένη Γκίνη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης
Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Επιμέλεια κίνησης:
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτης: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Σωτήρης Μητσούλας
Διανομή:
Μιχάλης Αφολαγιάν, Στεφανία Γουλιώτη, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Δημήτρης Λιγνάδης, Δημήτρης Μοθωναίος, Νάνσυ Μπούκλη, Ζωή Μυλωνά, Πάνος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Βαγγέλης Ρωμιός, Γιούλικα Σκαφίδα, Σπύρος Τσεκούρας, Γιάννης Τσουμαράκης, Γιωργής Τσουρής
