To πάθημα του Πελαργού

Δώδεκα μύθοι του ’13. Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου της Ήρας Ραΐση, στο οποίο η συγγραφέας παρουσιάζει τη σύγχρονη Ελλάδα και τις παθογένειες της, μέσα από 12 σύντομες και άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες. Στο έργο της Ήρας Ραΐση, συμμετέχει με τα έργα του ο Χαράλαμπος Πολιτάκης , ενώ σε αυτό φιλοξενείται και μία σύνθεση του Μανώλη Χάρου. Το koutipandoras.gr θα σας παρουσιάζει κάθε εβδομάδα ένα μύθο. Αυτός είναι ο δέκατος. 

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ 

Από την Ήρα Ραΐση

Ο νεαρός Ανθυποπλοίαρχος Κώστας μετατέθηκε πρόσφατα στο Λιμεναρχείο Ηγουμενίτσας. Πολύ σύντομα γνώρισε τους συναδέρφους του, μερικούς κατοίκους και τα λιγοστά στέκια της περιοχής. Η ταβέρνα της κυρά – Μαρίας φιλοξενούσε τα δημόσια όργανα της περιοχής για τις συγκεντρώσεις τους και το μεσημεριανό τους φαγητό. Επρόκειτο για ένα παραδοσιακό ουζερί που η ιδιοκτήτρια διατηρούσε με την βοήθεια του μοναχογιού της, Παναγιώτη, ο οποίος ψάρευε με την βάρκα του και εφοδίαζε το μαγειρείο. Χρόνο με το χρόνο το ουζερί έγινε μονοπωλιακό στέκι για Λιμενικούς, αστυνομικά όργανα αλλά και ψαράδες. Οι αξιωματικοί συμπαθούσαν την ηλικιωμένη γυναίκα και με τον τρόπο τους της υποστήριζαν. Όχι βέβαια μόνο αυτοί, αλλά και αρκετοί συντοπίτες από τις γύρω περιοχές και τα χωριά. Η κυρά – Μαρία είχε καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση και την συμπάθεια όλων με την εντιμότητα, την καθαριότητα και το σπιτικό της φαγητό που μαγείρευε η ίδια καθημερινά.

Περίπου την ίδια εποχή που ο Ανθυποπλοίαρχος Κώστας μετατέθηκε στην περιοχή, ξεκίνησε να λειτουργεί δίπλα από το παραδοσιακό ουζερί ένα μοντέρνο ιταλικό εστιατόριο. Ο ιδιοκτήτης του ήταν Ιταλός, σπάνια επισκεπτόταν το χώρο, είχε αφήσει την διαχείριση και την φροντίδα σε τρεις Ιταλίδες φίλες του που ήταν αρκετά πρόσχαρες και διαχυτικές με τους πελάτες.

Όπως ήταν φυσικό, οι αρσενικοί θαμώνες του ουζερί και ιδιαίτερα οι αξιωματικοί του Λιμενικού Σώματος που ήταν εργένηδες, εντυπωσιάστηκαν από τον μοντέρνο χώρο αλλά πολύ περισσότερο από τις γυναικείες παρουσίες.

Το μικρό ουζερί άρχισε να ερημώνει και η κυρά – Μαρία μαράζωνε μέρα με την ημέρα. Ο Παναγιώτης δεν μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση. Τα ψάρια και οι γαρίδες του έμεναν μπαγιάτικα και το μικρό βαρκάκι του ξανοιγόταν ολοένα και πιο αραιά.

Για κακή τους τύχη το μοντέρνο ιταλικό, είχε ανοίξει ακριβώς δίπλα από το ουζερί, πάνω στην προβλήτα και μπορούσαν να βλέπουν καθημερινά να τραπέζια του να γεμίζουν αδειάζοντας τα δικά τους. Τα γέλια των Ιταλίδων και οι χαριεντισμοί τους με τους νεαρούς έφταναν μέχρι την κουζίνα της κυρά – Μαρίας κι εκείνη έσφιγγε αμίλη- τη τα χείλη της. Ο Παναγιώτης απελπιζόταν και θύμωνε, το αίμα του έβραζε, τον έπνιγε το δίκιο. Ο ανταγωνισμός ήταν αθέμιτος.

Όσο οι μήνες περνούσαν, ο Παναγιώτης διαπίστωνε ότι το ιταλικό εστιατόριο λειτουργούσε μέχρι αργά το βράδυ. Μπαινόβγαιναν αρκετοί ακόμη και τις μεταμεσονύχτιες ώρες.. Κάτι συνέβαινε σίγουρα. Οι υπόλοιποι πελάτες και χωρικοί από τις γύρω περιοχές άρχισαν να αποφεύγουν την περιοχή και τα περαστικά κότερα απομακρύνονταν κι αυτά για ένα περίεργο λόγο.

Οι μέρες περνούσαν και το καλοκαίρι δεν έλεγε να έρθει στο μικρό παραδοσιακό ουζερί και μια απροσδιόριστη φήμη άρχισε να σκεπάζει την όμορφη τοποθεσία χωρίς κανείς να ξέρει ακόμη τις αιτίες με σιγουριά. Η υπομονή του Παναγιώτη είχε εξαντληθεί από καιρό και προσπαθούσε να βρει μια λύση για την καταστροφή που τους άγγιζε ολοφάνερα πια. Δεν μπορεί… κάποια λύση θα υπήρχε, κάτι έπρεπε να κάνει για να προσελκύσει ξανά πελάτες και να σταματήσει την παρακμή.

Το ιταλικό είχε επεκταθεί τώρα και στην προβλήτα. Είχαν στηθεί τέντες χωρίς άδεια και πρόβλεψη και τα τραπέζια ήταν διάχυτα όπου υπήρχε η καλύτερη θέα στη θάλασσα. Ήταν πασιφανές ότι τα αρμόδια κρατικά όργανα παρέβλεπαν τις παρατυπίες και την έλλειψη σχετικής άδειας για όλα αυτά. Ήταν άραγε μόνο αυτά; Και για ποιο λόγο τόση συνενοχή;

Ο Παναγιώτης δεν μπορούσε να αντισταθεί σε όλους αυτούς. Χρειαζόταν βοήθεια. Η Ζωή, η μικρή του αδερφή σε λίγο τελείωνε τις εξετάσεις εξαμήνου στη Νοσηλευτική Σχολή που φοιτούσε στην Αθήνα και θα επέστρεφε κοντά τους για να βοηθήσει για την καλοκαιρινή περίοδο. Θα την περίμενε δυσάρεστη έκπληξη.. Σκέφτηκε να την προετοιμάσει και να την ενημερώσει για την απρόβλεπτη τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα στο μικρό τους ουζερί. Έτσι της έγραψε ένα γράμμα και της τα εξηγούσε όλα. Προσπάθησε να μην την στενοχωρήσει αλλά ήταν ειλικρινής.

Μια εβδομάδα μετά η Ζωή έκανε αισθητή την εντυπωσιακή της παρουσία στην περιοχή. Ακόμη και η οικογένειά της τρόμαξε να την γνωρίσει. Έφτασε αργά το βράδυ στο πατρικό τους που στεγαζόταν πάνω από το ουζερί με δύο βαλίτσες προκλητικά και εντυπωσιακά ρούχα. Τους εξήγησε το σχέδιό της. Αύριο πρωί- πρωί θα ζητούσε να εργαστεί στο ιταλικό εστιατόριο. Είχε όλα τα προσόντα. Μιλούσε ξένες γλώσσες, είχε πανέμορφα μακριά πόδια και μια φυσική ομορφιά που έκοβε την ανάσα σε κάθε περαστικό. Αποκλείεται να μην την προσλάμβαναν.

Πράγματι το επόμενο μεσημέρι φορώντας ένα στενό τζην σορτσάκι και με τα ξανθά μαλλιά της να παιχνιδίζουν ανέμελα σε μια σφιχτοδεμένη αλογοουρά, σερβίριζε τους θαμώνες του Ιταλικού Εστιατορίου, οι οποίοι μαγεύτηκαν με μιας. Το καλό ήταν ότι η Ζωή έλειπε καιρό από την περιοχή, κανένας δεν την αναγνώριζε και παρουσιάστηκε σαν φοιτήτρια που έχει ανάγκη να δουλέψει.

Ο νεαρός Ανθυποπλοίαρχος Κώστας ερωτεύτηκε παράφορα την Ζωή, με την πρώτη ματιά. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος διότι όλοι όσοι σύχναζαν στην περιοχή επιθυμούσαν να κατακτήσουν την νεοφερμένη εντυπωσιακή κοπέλα. Ο Κώστας όμως ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για εκείνη.

Πολύ σύντομα η Ζωή κατάλαβε τι συνέβαινε στο μοντέρνο εστιατόριο και στο υπόγειό του. Η «ιταλική μαφία» είχε χτυπήσει την μικρή παραθαλάσσια περιοχή τους. Τα λιμενικά και αστυνομικά όργανα παρέμεναν ανενεργά μπροστά στις παρατυπίες και στους παράνομους «κουλοχέρηδες» που είχαν στηθεί στο υπόγειο. Έτσι μάλιστα.. Έτσι κατάφεραν να κλέψουν το μεροκάματο της Κυρά – Μαρίας και του Παναγιώτη.

Η Ζωή φρόντισε να συγκρατήσει την αηδία και την αγανάκτησή της και να εκτιμήσει σωστά την κατάσταση και τους χαρακτήρες των θαμώνων. Πράγματι ο Ανθυποπλοίαρχος Κώστας ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της. Θα έκανε ότι του ζητούσε. Δέχτηκε να βγουν μαζί κάποια ραντεβού και όταν κατάλαβε ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί, του ομολόγησε την αληθινή της ταυτότητα και σκοπούς. Εκείνος αρχικά ντράπηκε αλλά μετά της δήλωσε ότι ήταν πρόθυμος να κάνει τα πάντα για την αποκατάσταση της νομιμότητας. Υποσχέθηκε να φερθεί δίκαια έτσι ώστε το ουζερί να λειτουργήσει ξανά και η περιοχή να κερδίσει πάλι το καλό της όνομα.

Σε λίγες μέρες το Ιταλικό Εστιατόριο έβαλε λουκέτο και πολύ αξιωματικοί μετατέθηκαν και παραπέμφθηκαν για έλεγχο στο Γραφείο Εσωτερικών Υποθέσεων. Ο Ανθχος Κώστας είχε κάνει τις νόμιμες ενέργειες και αναφορές, με οποιοδήποτε κόστος. Το είχε υποσχεθεί εξάλλου στην γυναίκα που αγαπούσε. Ωστόσο δεν μπόρεσε να αποφύγει ούτε κι ο ίδιος την αιφνίδια μετάθεσή του για τη Ρόδο. Όλη αυτή η ιστορία είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στην Υπηρεσία και επιβαλλόταν η μετακίνηση και η απομάκρυνση όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση προσώπων.

Ο Ανθχος Κώστας με μεγάλη λύπη αποχαιρέτησε την όμορφη Ζωή. Ωστόσο ένιωθε υπερήφανος γιατί είχε διακρίνει στα μάτια της τον θαυμασμό και μια σπίθα που του έδωσε ελπίδα ότι πολύ σύντομα θα ξανασυναντιόνταν σε πολύ καλύτερες συνθήκες.