Το ΠΑΣΟΚ καθιερώθηκε στη συνείδηση του λαού σαν φιλολαϊκό αντιδεξιό κόμμα των μη προνομιούχων και με αυτή την ταυτότητα κυριάρχησε τρεις δεκαετίες.
Επί Σημίτη συνέχισε να κυριαρχεί από κεκτημένη ταχύτητα, παρά το γεγονός ότι άρχισε να εφαρμόζει δεξιές πολιτικές, όπως τα περισσότερα συγγενή κόμματα στην Ευρώπη, στηριζόμενο από τα μεγάλα τζάκια της εποχής και έχοντας μετατραπεί σ’ ένα μηχανισμό κομματοκρατίας και άλωσης του κράτους.
Ήταν η λεγόμενη περίοδος της «ισχυρής» Ελλάδας που επισκιάστηκε από τη μεγάλη έκταση της διαφθοράς, των σκανδάλων (Ζήμενς, εξοπλιστικά, χρηματιστήριο κλπ) και κυρίως από τη διάβρωση της συλλογικής κουλτούρας του λαού μας.
Το 2010 επισφράγισε τη μετάλλαξη του, οδηγώντας τη χώρα στη μέγγενη των μνημονίων, για να ξεχειλίσει το ποτήρι της πίκρας και απογοήτευσης των οπαδών του.
Έκτοτε μπήκε σε μια φάση συρρίκνωσης και υπαρξιακής κρίσης, αλλάζοντας ονόματα, για να ξεχαστεί το παρελθόν του και φτάνοντας στο σημείο να συνεργαστεί κυβερνητικά με τη ΝΔ και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη στην εφαρμογή του πιο θανατηφόρου 2ου μνημονίου.
Η ραγδαία πτώση του προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον και συζητήσεις που συμπυκνώθηκαν στην καθιέρωση του πολιτικού όρου «Πασοκοποίηση/pasokification», που σημαίνει παρακμή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους υπέρ των ισχυρών.
Μετά το 2015 επιδόθηκε, χέρι χέρι με τη ΝΔ , σ’ έναν αδυσώπητο πόλεμο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο κόσμος του βρήκε καταφύγιο στο κόμμα του Τσίπρα, βοηθώντας αντικειμενικά τη ΝΔ να αναστηλωθεί και να ηγεμονεύσει.
Η άρνηση του να ψηφίσει την απλή αναλογική που παρέχει αυξημένο ρόλο στο ίδιο και στα μικρότερα κόμματα και η ανοχή του στην εθνικιστική υστερία για τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν απτά δείγματα της πολιτικής του εθελοτυφλίας.
Για όλα αυτά, το κόμμα αυτό, με την όποια ονομασία του, δεν έκανε ποτέ μια γενναία αυτοκριτική ούτε βέβαια ακούγεται τίποτα από τα συστημικά κέντρα που σήμερα το προορίζουν βολικό συμπλήρωμα της πιο ακραίας Δεξιάς που γνώρισε ο τόπος.
Ανεξάρτητα πάντως από τις ευθύνες του, το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε δυσανάλογο τίμημα για τα μνημόνια, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν αυτή που εξακόντισε τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.
Αυτό συνέβη γιατί τα λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα που το στήριζαν, πολίτες με δημοκρατικές πεποιθήσεις και κοινωνικές ευαισθησίες, δεν του συγχώρησαν την ταύτιση με νεοφιλελεύθερες δεξιές πολιτικές, παρότι δεν υπήρξε ούτε είναι ένα υπερσυντηρητικό σκληροπυρηνικό κόμμα, όπως η σημερινή ΝΔ.
Τον κόσμο που το εγκατέλειψε δεν απορρόφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χαρισματικός Τσίπρας, τον έδιωξε προδομένο και αηδιασμένο η πολιτική του. Το ίδιο ισχύει και για τα στελέχη που μεταπήδησαν στο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας μέχρι το 2012 να σώσουν ότι σώζεται.
Φτάνοντας στο σήμερα και μετά τον αδόκητο θάνατο της Φώφης Γεννηματά, το διάδοχο ΚΙΝΑΛ εξέλεξε τη νέα ηγεσία του με μια μάλλον αντιπολιτική διαδικασία, στην οποία δικαίωμα ψήφου δεν είχαν τα μέλη ή έστω οι καταγεγραμμένοι φίλοι του αλλά οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι.
Στην αρένα ή πασαρέλα του ανταγωνισμού συμμετείχε ο υπερβολικός αριθμός των έξη υποψηφίων, γεγονός πρωτοφανές για τα διεθνή δεδομένα ενός μικρομεσαίου κόμματος.
Όλα αυτά προτού τα όργανα του κόμματος διαμορφώσουν ένα πλαίσιο αρχών και προγράμματος, σαν να εξαντλείται η πολιτική στην εκλογή ηγέτη με λευκή επιταγή και όχι στο αποτύπωμα της στην κοινωνία.
Η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα, εξαρτάται από τον τρόπο που θα ερμηνευτεί. Σε κάθε περίπτωση πάντως υποδηλώνει προσωρινή ανακοπή της παραπέρα φθοράς του κόμματος και σταθεροποίηση της επιρροής του.
Αν και δεν πρέπει να βιαστούμε να κρίνουμε τη νέα ηγεσία, που δεν είναι τόσο νέα και προέκυψε με παλιά φθαρμένα υλικά, μερικά πρώτα δείγματα προκαλούν προβληματισμούς.
Διακηρύσσει λόγου χάριν σε όλους τους τόνους αυτονομία του κόμματος. Ανούσιο το επιχείρημα αφού ένα κόμμα εξ ορισμού είναι αυτόνομο από τα υπόλοιπα.
Όμως, άλλο πράγμα η αυτονομία κι άλλο πράγμα οι διαχωριστικές γραμμές και η πολιτική συμμαχιών (με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις).
Μερικά στελέχη του επίσης κομπάζουν ότι δεν θα συνεργαστούν με κανένα κόμμα. Αυτό κι αν είναι μικρομεγαλισμός, ανευθυνότητα έως και γραφικότητα..
Ξεχνούν εύκολα ότι ανέκαθεν κριτήριο προοδευτικότητας ενός αυτοαποκαλούμενου σοσιαλιστικού κόμματος είναι η θετική του στάση απέναντι στη δημοκρατική Αριστερά, ακόμα κι αν δεν συνεργάζεται μαζί της (τακτική Ανδ. Παπανδρέου).
Ότι και να λέγεται, το κόμμα αυτό γρήγορα θα κληθεί να αναμετρηθεί με τη σκληρή πραγματικότητα, ανοίγοντας τα χαρτιά του.
Οι ίσες αποστάσεις, ο διμέτωπος αγώνας, οι εσκεμμένες ασάφειες και τα στρογγυλεμένα λόγια είναι ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί με χάσκοντα από κάτω το γκρεμό.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι καίρια και βασανιστικά.
Μπορεί ένα κόμμα που αντιπολιτεύεται την Δεξιά κυβέρνηση να έχει μοναδική έγνοια πως θα επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Μπορεί να αποκαλεί την κυβέρνηση «Μαξίμου ΑΕ» και την ίδια στιγμή να αναζητεί εναγωνίως τον αντιτσίπρα;
Δεν θα ήταν λογικότερο ένα αντιλαϊκίστικο προοδευτικό κόμμα, όπως αυτοαποκαλείται, να στοχεύσει μονομέτωπα στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της ΝΔ που παρασύρθηκαν από τη δημαγωγία Μητσοτάκη περί μεσαίας τάξης και αριστείας;
Θα κινηθεί άραγε σ’ αυτή την κατεύθυνση ή θα εξακολουθήσει να αντιμάχεται ανοιχτά ή καλυμμένα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, προς τέρψη του σημερινού μπλοκ εξουσίας;
Θα εξακολουθήσει να κακολογεί τα πρώην στελέχη του που μεταπήδησαν στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά να σφυρίζει αδιάφορα για τα ουκ ολίγα στελέχη του που υπηρετούν ή φλερτάρουν τη Δεξιά;
Θα θυμηθεί το αντιδεξιό παρελθόν του ή θα εκφυλιστεί σ’ ένα απολίτικο μπαλλαντέρ και κομπάρσο που θα διαπραγματεύεται υπουργεία με τον Μητσοτάκη ή θα παριστάνει την αντιπολίτευση;
Μέχρι να ξεκαθαρίσουν αυτές οι αντιφάσεις του, μοναδική φιλολαϊκή λύση είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές με το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό, ώστε το ΚΙΝΑΛ να αναγκαστεί να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου για μια αλλαγή πορείας της χώρας. Διαφορετικά θα μας προκύψει πάλι Μητσοτάκης από την πίσω πόρτα με ή χωρίς το ΚΙΝΑΛ. Όλα τα υπόλοιπα είναι χάντρες για ιθαγενείς.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
